อาการเหล่านี้มันคืออะไรคะ

เราไม่รู้นะคะว่านี้คืออาการป่วยทางจิตรึป่าว แต่ตั้งแต่เล็กจนโตเราเป็นคนที่กลัวเสียงดังมากๆ เสียงพุอะไรอย่างงี้เราไม่กลัวมากนะคะแค่ตกใจแต่พอเป็นเสียงคนตะคอก ด่าทอกันมันทำให้เรากลัวมาก เราร้องไห้ออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจจะร้อง ตั้งแต่เด็กจนโตเราเป็นอาการอย่างงี้ตลอด จะแย่หน่อยก็ตอนโตที่เรากรี๊ดตอกกลับเสียงทะเลาะนั้นเสียงส่วนใหญ่จะคนในครอบครัวค่ะเสียงของคนอื่นจะไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น อาการที่สองที่เป็นคือตอนที่อยู่คนเดียวค่ะเวลาไม่มีคนอยู่ด้วยเป็นเวลานานจะรู้สึกกระสับกระส่าย ชาไปทั่วทั้งตัว ไม่มีสมาธิทำอะไรทั้งสิ้น จับตามดูเวลาตลอด พอถึงเวลาที่นัดแล้วไม่มีคนมาจะรู้สึกไม่ชอบสุดๆพยายามบีบที่หลังคอ และตีที่หน้าตัวเองเพื่อให้ทำใจร่มๆอยู่บ่อยครั้ง จนเวลาล่วงเลยเราก็ร้องไห้ออกมาเลย ตอนนั้นไม่ชอบมากๆเพราะเราแสดงกริยาไม่เหมาะสมไปหลายอย่าง โดยส่วนตัวคือคนที่ร่าเริงสุดๆพอเป็นอย่างงี้ก็กลัวว่าใครเค้าจะไม่ชอบใจเลยรีบออกมากจากร้านประจำทันที อาการสุดท้ายนะคะเป็นการที่เราชอบความเจ็บปวดมากๆยิ่งเป็นนิยายเรายิ่งชอบ ร้องไห้ออกมาหนักมากแต่ก็ยังอ่านซ้ำจนกว่าจะเบื่อ นานๆเข้าเริ่มเอาความเศร้าของตัวเองมาลงในนิยายเพื่อเป็นการระบาย เวลาเศร้าเราก็ทำแค่เพียงร้องไห้กับตัวเอง ครอบครัวเราไม่สามารถเป็นที่ปรึกษาให้เราได้...เพราะความเจ็บปวดที่เริ่มต้นของเราคือครอบครัว...เราเคยไปปรึกษาอาการป่วยบางอย่างกับเค้าแต่เค้ามองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาไร้สาระแต่แค่คนอื่นไม่ได้เป็น ถ้าไม่ป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาลเค้าก็ไม่เคยพาไปโรงพยาบาลเลย...เพราะมันสิ้นเปลือง เราต้องรอให้ตัวเองมีเงินเก็บเองก่อนถึงจะสามารถไปรักษาได้   ตอนนี้เราอยากได้แค่คำปรึกษา เราไม่สามารถเชื่อมั่นคนในครอบครัวได้แล้วค่ะ เราเจ็บปวดมามากพอแล้ว เราไม่อยากให้พวกเค้ามองว่าเราชอบให้คนสนใจ เวลาเราเจ็บปวดมีแค่น้ำตาที่สื่อไปถึงเค้าได้ อย่างอื่นเค้าไม่เคยสนใจเลย