(ถ้าแท็กผิดขออภัยด้วยนะคะ)
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุกำลังเข้า18 หรือกำลังจะขึ้นมหาลัยปี1 คือเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อเราเป็นคนที่เครียด คิดมาก ขี้ระแวง ค่อนข้างหัวโบราณค่ะ
เข้าเรื่องนะคะ
เขาจะไม่ให้เราเอาโทรศัพท์ขึ้นไปเล่นบนห้องนอน ถ้านอนก็จะบังคับให้วางโทรศัพท์ไว้ข้างล่างค่ะ ขึ้นไปแค่ตัว และก็ไม่ให้เราไปเล่นบนห้องตัวเองค่ะ ต้องอยู่ข้างล่าง อยู่ในสายตาพ่อแม่ และเราเป็นคนที่ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง รู้สึกน้อยใจและอึดอัดค่ะ บางทีอยากทำอะไรที่อยากทำก็ไม่ได้ทำ อยากคุยกับเพื่อนก็เกรงใจพ่อแม่ เล่นเกมกับเพื่อน เต้นเพลงk-pop อยากเล่นปะสาวัยรุ่นก็เกรงใจเขา รู้สึกว่าไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัวเลยค่ะ เราวัยรุ่นเราก็อยากอยู่คนเดียวบ้าง อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลามันไม่เป็นตัวของตัวเองเลยค่ะ
เวลาเราเล่นโทรศัพท์ก็ชอบแอบเหล่มอง
เราเป็นคนชอบหรี่แสงโทรศัพท์มืดๆเพราะคิดว่ามันประหยัดแบตและเคยชินกับจอมืดๆ แล้วพ่อก็พูดว่า "จะหรี่ไฟมึดทำไมขนาดนั้น ไม่มีใครดูหรอก อยากทำอะไรก็ทำ เอาที่สบายใจ" คือแบบเราโอ้ย555555
ยิ่งเรื่องแฟนนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ เขาห้ามไม่ให้มีแฟน ถ้ามีก็จะจับเลิก ตอนม.ต้นเราเคยมีแฟนแล้วโดนพ่อจับได้ค่ะ โดนบังคับให้เลิกและบล็อคทันที เขาบอกว่ายังไม่ถึงเวลา "ถ้าเรียนก็ห้ามมีผัว ถ้ามีผัวก็ไม่ต้องเรียน" เขาเคยบอกว่า ขึ้นม.ปลาย ม.5-6 ก็คงจะมีแฟน มันไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าถึงเวลานั้นมีก็ต้องมาบอกพ่อแม่ แต่พอเราขึ้นม.5 ถามเขาเรื่องนี้ เขากลับบอกว่า จะรีบถามเรื่องนี้ทำไม ยังไม่อายุ18เลยTT บอกว่ายังเรียนไม่จบ หางานทำไม่ได้เลย จะรีบนึกถึงเรื่องพวกนี้ทำไม
แต่ตั้งแต่เราขึ้นม.ปลายมา เราไม่เคยมีเรื่องแฟนอีกเพราะคิดว่าอย่ามีเลย เพราะไม่อยากให้ปัญหาเกิด เราไม่ดื้อเลยนะคะ
เราเข้าใจนะคะ ว่าพ่อแม่ทุกคนย่อมเป็นห่วงลูก กลัวลูกจะผิดพลาด ออกนอกลู่นอกทาง หรือหลงผิดจนทำให้เสียอนาคต แต่เราคิดว่าบางอย่างเขาควรจะหย่อนตามกาลเวลาค่ะ เราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เป็นห่วงได้ แต่ก็ควรจะยอมรับความจริงเราอยากได้ความเป็นส่วนตัวกว่านี้ อยากให้เขายอมรับว่าเราก็โตขึ้นระดับนึง อีก2ปีก็20แล้วอ่ะค่ะ
ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้คะ ขอบคุณค่ะ🥺🤟🏻
อายุ18 พ่อแม่ตั้งกรอบแบบนี้แปลกไหม?
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุกำลังเข้า18 หรือกำลังจะขึ้นมหาลัยปี1 คือเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อเราเป็นคนที่เครียด คิดมาก ขี้ระแวง ค่อนข้างหัวโบราณค่ะ
เข้าเรื่องนะคะ
เขาจะไม่ให้เราเอาโทรศัพท์ขึ้นไปเล่นบนห้องนอน ถ้านอนก็จะบังคับให้วางโทรศัพท์ไว้ข้างล่างค่ะ ขึ้นไปแค่ตัว และก็ไม่ให้เราไปเล่นบนห้องตัวเองค่ะ ต้องอยู่ข้างล่าง อยู่ในสายตาพ่อแม่ และเราเป็นคนที่ค่อนข้างโลกส่วนตัวสูง รู้สึกน้อยใจและอึดอัดค่ะ บางทีอยากทำอะไรที่อยากทำก็ไม่ได้ทำ อยากคุยกับเพื่อนก็เกรงใจพ่อแม่ เล่นเกมกับเพื่อน เต้นเพลงk-pop อยากเล่นปะสาวัยรุ่นก็เกรงใจเขา รู้สึกว่าไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัวเลยค่ะ เราวัยรุ่นเราก็อยากอยู่คนเดียวบ้าง อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลามันไม่เป็นตัวของตัวเองเลยค่ะ
เวลาเราเล่นโทรศัพท์ก็ชอบแอบเหล่มอง
เราเป็นคนชอบหรี่แสงโทรศัพท์มืดๆเพราะคิดว่ามันประหยัดแบตและเคยชินกับจอมืดๆ แล้วพ่อก็พูดว่า "จะหรี่ไฟมึดทำไมขนาดนั้น ไม่มีใครดูหรอก อยากทำอะไรก็ทำ เอาที่สบายใจ" คือแบบเราโอ้ย555555
ยิ่งเรื่องแฟนนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ เขาห้ามไม่ให้มีแฟน ถ้ามีก็จะจับเลิก ตอนม.ต้นเราเคยมีแฟนแล้วโดนพ่อจับได้ค่ะ โดนบังคับให้เลิกและบล็อคทันที เขาบอกว่ายังไม่ถึงเวลา "ถ้าเรียนก็ห้ามมีผัว ถ้ามีผัวก็ไม่ต้องเรียน" เขาเคยบอกว่า ขึ้นม.ปลาย ม.5-6 ก็คงจะมีแฟน มันไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าถึงเวลานั้นมีก็ต้องมาบอกพ่อแม่ แต่พอเราขึ้นม.5 ถามเขาเรื่องนี้ เขากลับบอกว่า จะรีบถามเรื่องนี้ทำไม ยังไม่อายุ18เลยTT บอกว่ายังเรียนไม่จบ หางานทำไม่ได้เลย จะรีบนึกถึงเรื่องพวกนี้ทำไม
แต่ตั้งแต่เราขึ้นม.ปลายมา เราไม่เคยมีเรื่องแฟนอีกเพราะคิดว่าอย่ามีเลย เพราะไม่อยากให้ปัญหาเกิด เราไม่ดื้อเลยนะคะ
เราเข้าใจนะคะ ว่าพ่อแม่ทุกคนย่อมเป็นห่วงลูก กลัวลูกจะผิดพลาด ออกนอกลู่นอกทาง หรือหลงผิดจนทำให้เสียอนาคต แต่เราคิดว่าบางอย่างเขาควรจะหย่อนตามกาลเวลาค่ะ เราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เป็นห่วงได้ แต่ก็ควรจะยอมรับความจริงเราอยากได้ความเป็นส่วนตัวกว่านี้ อยากให้เขายอมรับว่าเราก็โตขึ้นระดับนึง อีก2ปีก็20แล้วอ่ะค่ะ
ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้คะ ขอบคุณค่ะ🥺🤟🏻