ก่อนอิ่นเลย เราอายุเเค่ 16 ปี อยู่ม.5 ที่อยากจะมาถามปนระบาย ก็คือเรื่องครอบครัวค่ะ ขอขอบคุณที่อ่านเเละตอบคำถามก่อนล้วงหน้านะคะ คือเเม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนง่าย ทำไรผิดหน่อย ก็จะโดนด่าด้วยถ้อยคำที่เเรงบางครั้งก็หยาบมาก เเม่เราเป็นคนที่ถ้าดี อารมณ์ดี เเม่เราก็จะดีมากๆ ดีเเบบดีจริงๆอ่ะค่ะ เเต่พอเวลาเเม่อารมณ์เสีย สักหน่อย เเม่ก็จะชอบพูดเสียงดัง ใช้คำพูดที่หยาบคาย ถ้าหัวเสียสุดๆก็จะชอบทำร้าย หนักสุด ก๋เอามีดมาขู่เรา เรากลัวมาก ช่วงเเรกๆที่โดนก็ตกใจมากๆ ใจเสีย เเต่พอเจอเเบบนี้บ่อยๆ เราก็ไม่ได้ทำใจได้หรอก เเต่เราก็ยังเสียใจ ผิดหวัง ได้เเต่ร้องไห้ เราขอบอกก่อนเลยว่า เราเป็นคนที่ดื้ออยู่พอสมควรค่ะ เป็นคนที่ปากไวเหมือนกัน เเต่จะปากไวก็ต่อเมื่อมีคนมาด่าเราก่อนค่ะ ซึ่งเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นบ่อยครั้งเวลาทะเลาะกับเเม่ พอเเม่เราด่าปุ๊ป เราทนไม่ได้เราก็ปากไวด่ากลับ เเต่ไม่ได้หยาบค่ะ เน้นพูดฟีลประชดประชัน  เเต่เหมือนเเม่ก็ฟิลหลุดหนักมากๆ เเม่ก็ทนไม่ได้ เผื่อใครงงเราจะเล่าเหตุการณ์ให้ฟังค่ะ ก็เหมือนวันนี้เเม่ให้เราไปส่งผ้าให้ ให้เราขับให้เเม่ คือเราก็ลืมหยิบกุญเเจมา เเม่ก็เริ่มหงุดหงิด ก็เริ่มพูดด่าเราเเล่ว เเต่อันนี้เรายอมรับว่าเรารีบเอง เราเลยเดินเข้าไปหยิบกุญเเจ ลืมปิดประตุ ซึ่งบ้านเราเลี้ยงหมา มันก็เผลอวิ่งออกมาด้วย พึ่งมารู้ตัวว่าลืมปิดประตูก็ตอนขับออกมาเเล้ว ผ้าที่ตะไปส่ง ก็อยู่ในหมูบ้านเรานี้เหละค่ะ ใกล้มากๆ ทำให้หมามันวิ่งตาม พอเเม่เห็นหมาตามมา เเม่ก็อารมณ์เสียขึ้นมากๆ เราขับรถไป บัญเอิญบ้านที่เราจะไปส่งมันเค้าดันเลี้ยงหมาเเบ้วหมาเค้าก็อยุ่ข้างนอกด้วย พอหมาเค้าเห็นหมาเรา มันก็เลยวิ่งเค้าไปกัด ตกใจทำไรไม่ถูก ส่วนเเม่ก็ถือผ้าอยู่ทั้งสองมือ เลยข่วยอะไรไม่ได้ โชคดีเจ้าของหมาวิ่งเค้ามาช่วยไว้ทัน เเต่ตอนนั้นเเม่หัวเสียมาก เลยถีบหมาเราค่ะ หมาเราเจ็ยมากเราสงสารมันจรพูดออกไปว่า เเม่ควบคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย ไปถีบมันทำไม มันก็ขึ้นอีกค่ะ คือมันเราต้องพูดตรงๆว่าหัวโบราณมาก มีความเชื่อที่ว่า เราเป็นเเม่เราจะพูดอะไรก็ได้ เเต่ลูกไม่มีสิทธิ เเม่ก่ดมากเเต่ยังพูดไรไม่ได้ พออยู่หน้าบ้านลูกค้า เราก็เอาหมาขึ้นรถ (รถเป็น fino มห้หมาขึ้นมานั่งตรงที่วางเท้า) หมาเราซึมมาก เพราะก็คงเจ็บอ่ะค่ะ โดนเตะเเรง พอขับมาถึงบ้าน มาเราก็ด่าหมากราด เ้ล้วก็มาด่าเราต่อ ว่าเราเป็นอะไรนักหนา กับเเค่ปิดประตูบ้านมันจะตายหรอ(ตะคอกเสียงดังมาก) เราเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่ ฟีลหลุด เลยพูดออกไปว่า ลูกเเค่ลืมปิดประตูมันจะอะไรขนาดนั้น เเล้วเราก็ขับรถออกไปซื้อขนมกิน พอเรากลับมาเอารถเข้าบ้าน ก็เห็นหมานั่งซึมเลยดูเเผลกับอุ้มมันไปที่นอน พอเราเข้าบ้าน เเม่ก็ตะคอกหนักมาก เพราะเราลืมทิ้งเปลือกน้ำจิ้ม เเล้วมาหกนิดนึง อันนี้ก็ความผิดเราค่ะ มักง่ายเองเเละเหมือนเดิมค่ะเราไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่เรา เราก็ตอบกลับไปว่าอืม  ซึ่งเเม่ก็โกดขึ้นมามากๆ พูดว่าเราพูดกับเเม่ว่าอืมกับพ่อเเม่หรอ เราก็ฟีลขาดพูดไปว่า เเม่ยังไม่ชอบเลย เเล้วคิดว่าลูกชอบไหมก็สิ่งที่มาตะคอกกระเเทกหน้าใส่ลูก เเม่เราโมโห เเละคำที่ทำให้เราก่ดเเม่มากๆ นั้นก็คือเเม่พูดว่า ก็กูเป็นเเม่ กูมีสิทธิจะพูดอะไรก็ได้ เเต่เป็นลูก...(ตรงนี้เราจำไม่ได้เพราะตอนนั้นไม่คิดว่าเเม่จะคิดเเบบนี้) เราโกดมากเลยตอกกลับไปว่า เเม่ฟังนะ เเม่เป็นเเม่ก็จริง เเต่เเม่ก็ควรจะควบคุมอารมณ์ให้ได้ ลูกก็คนเหมือนกัน เเม่เราก่ดมาก เอาเขียงมาทุบที่ตรงเเขนเรา สองสามทีเราปวดมาก เเต่ตอนนี้ความรุ้สึกเสียใจ ความโกดมันกลบเอาไว้ เราก็พูดไปอีกว่า ถ้าเเม่เห็นลูกได้เเค่นี้ จะตีลูกยังไงก็ได้ เเม่ก็ตีไปเลย จังหวะนั้นเเม่วิ่งไปที่ตู้กับข้าวไปเอามีดจะมาขู่เราโดนการจะวิ่งทำเข้ามาเเทง เราช็อคมาก ตกใจ รับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เหตุการณ์นี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น มีมาหลายครั้งเเล้ว เเต่นี้คืครั้งเเรกในรอบปีที่ทำกับเราเเบบนี้ เราช็อคพูดไม่ออก เราร้องไห้หนักมาก เราจะเอาขยะไปทิ้ง เเต่เราก็ปากไวอีกไปพูดว่า เเม่อย่าบอกเเต่ลูกให้ยอมรับความจริง เเม่ก็ยอมรับมันให้ได้บ้าง ก็รู้ละว่านิสัยนี้ลูกได้มาจากใคร เท่านั้นเหละ จังหวะที่เรากำลังออกไปทิ้งขยะ เเม่ก็ขว้าเตารีดมาทุบเราอีก เป็นช่วงต้นเเขน เราก็ปวดเข้าไปอีก เราก็โกดมาก ตะโกนไปว่า บ้าโรคจิตไปกันหมดละ เเม่ก็สวนมาว่า มีงมันเด็กอุบาท เราวิ่งขึ้นข้างบน เราก็ตะโกนกลับไปว่า เเม่นั้นเหละที่อุบาท เราวิ่งเข้ามาในห้อง รวบรวมสติ ร้องไห้หนักมาก อยากจะโทรไปหาพ่อ เเต่พ่อก็เข้ารพ.อยู่(พ่อกับเเม่เเยกกันอยู่ เเต่พ่อก้จะกลับมาหาทุกเดือน เราสนิทกับพ่อมา เวลาเกิดความรุนเเรง ทั้งคำพูดเเละการทำร้ายเรามักจะไประบายกับพ่อเเต่เดือนนี้พ่อเข้ารพ.เราเลยไม่อยากรบกวน) เรามานั่งคิดอีกที ส่วนที่เราผิดเราก็ผิดจริงๆ เเต่ทำไมต้องพูดด่า ทุบตีเราเเรงขนาดนั้น เราเคยคืดอยากสวนนะคะ เเต่เราก็ทำไม่ลงทุกครั้ง ทั้งๆที่เราตัวใหญ่ที่สุดในบ้าย เเต่เราก็ไม่เคยสู้ได้เลย ทำได้มาสุด ก็เเค่ผลักกับยื้อเเย่งอาวุธ เราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงทำกับเราขนาดนี้ ทุกครั้งที่เกิดขึ้นเวลาไปบอกพ่อ พ่อก็จะมาพูดกับเเม่ เเต่มันก็ไม่ได้ผลอะไรเลย พี่สาวคนโต(ห่าฃกัน 12 ปี) ก็มีนิสัยที่คล้ายๆเเม่ เลยดูเหมือนเห็นดีเห็นงามกับเเม่ไปด้วย ความรุนเเรงกับคำหยาบส่วนใหญ่ก็จะมาจากเเม่กับพี่สาวคนโต เเต่เราขอไมพูดถึงกรณีพี่สาวคนโตนะคะ ส่วนคนกลาง(ห่างกกัน 6 ปี) รับฟังเราบ้าง เเต่ด้วยความที่ไลฟ์สไตล์ของพี่จะเป็นคนที่มีความโลกส่วนตัวสูง อยู่เเต่ในห้อง เราจึงไม่ค่อยได้เล่าอะไรให้ฟัง ระบายอะไรให้ฟังเพราะส่วนนึงก็ไม่อยากรบกวน เราหมดหนทางมากๆ เวลาพูดดีๆกับเเม่เราก็จะเนือนเเท่ เเม่ก็ตอบตกลง ว่าจะปรับเปลี่ยนเเต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม ยอมรับว่าเป็น คนเอาเเต่ใจ ปากหมา เเต่เราก็ไม่เคยใช้คำพูดหยาบคาย ไม่เคยใช้ความรุนเเรงกับครอบครัวเลย เเต่ทำไมคนในครอบครัวถึงทำเราขนาดนี้มันไม่ได้เจ็บเเค่ร่างกายมันเจ็บถึงจิตใจจริงๆ พอวันต่อมาเเม่ก็ทำเป็รว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยค่ะ อยากจะไปอยู่กับพ่อ เเต่เราก็ผูกพันกัรบเเม่ให้ก่ดเเค่ไหนเราก็ยังเล่อกที่จะอยู่กับเเม่ เราเเค่อยกาให้เเม่เเละพี่สาวคนโต ปรับเปลี่ยน เรื่องขี้จุกจิก ขี้บ่นหรือนิสัยต่าฃๆเราไม่ขอเลยค่ะ เเต่ขอเเค่เรื่องคำพูดเเรๆงกับความรุนเเรงเท่านั้นเองค่ะ ที่อยากให้เปลี่ยนเรารู้ว่าไม่มีใครเพอเฟก เเต่การที่โตกว่าเรามันไม่ได้หมายความว่าจะมีสิทธิที่จะำร่างกายเเละจิตใจนิคะ เราต้องทำยังไงดีคะ ให้เค้าเปลี่ยน เเล้วเราควรจะไปต่ออย่างไงดีคะ ตอนนี้ก็เเอบรังเลจะขอไปอนู่กับพ่อติดที่ว่าเราเรียนอยู่ที่นี้ ไม่อยากย้ายให้มันยุ่งยาก ตอนนี้คิดว่าตัวเองอยู่ในสภาวะเก็บกดเเล้วอ่ะค่ะ เพราะเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้นมาตั้งเเต่เราเด็กๆ จนถึงปัจจุบันก็ยังเจอ เเถมอาจจะหนักขึ้น เราเหนื่อยมากค่ะ