ชาวสีแดงมีความหวังกับศาสดาทอนแค่ไหนครับ

ความหวังที่ว่าทำดีกับศาสดาทอน แล้วเขาจะพาศาสดาเหลี่ยมกลับบ้านแบบหล่อๆ ให้สาวกแดงได้ปลาบปลื้ม กอดกันกลม น้ำหูน้ำตาไหล ร้องไห้กระซิกๆ เพราะสิ่งที่รอคอยนั้นมันช่างยาวนานเหลือเกิน

แม้ว่าศาสดาทอนเองจะไม่ค่อยเห็นชาวสีแดงอยู่ในสายตาสักเท่าไหร่ก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นจิกหัวเหลี่ยมมาตบโชว์สาวกกลางศาล ทอนก็ทำอย่างไม่ยี่หระแม้แต่น้อย ถอนหงอกป้าหน่อยและผู้อาวุโสคนอื่นๆ ของพรรคแดง หลานๆ สีส้มก็ทำอยู่บ่อยๆ

ชาวสีแดงได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ปล่อยสมองว่างเปล่า ไม่หือไม่อืออะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย 

และหากว่าสุดท้ายแล้วศาสดาทอนมีอำนาจ แต่ไม่ซื้อตั๋วให้ศาสดาเหลี่ยม กลับมานอนนับรากฝอยมะม่วงแก้วที่แผ่นดินสยาม ในบั้นปลายชีวิต

ชาวสีแดงจะยังมองศาสดาทอนด้วยแววตาเป็นประกายอยู่อีกไหม

น่ากลัวแทนพวกสีแดงเขานะครับ

น่ากลัวว่าจะได้แค่ยิ้มรอ สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร นอกจากสายลมที่พัดผ่านเหงือกวันแล้ววันเล่า แห้งแล้วแห้งอีกไปอีกยาวๆ

เกิดเป็นแดงเหมือนเกิดมาเป็นทาสไงไม่รู้ เขาจะเหยียบย่ำ โขกสับ แค่ไหน ก็บ่นก็พูดไม่ได้ เพราะหากแสดงอาการ นอกจากจะกลัวไม่ได้สิ่งที่ไม่มีวันได้แล้ว ก็ยังกลัวต้องเสียหน้าอับอายสลิ่มอีกต่างหาก