เริ่มเลยคือเรากับน้องสาวอยู่ด้วยกันสองคนมาตลอดทั้งชีวิตค่ะ เราเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่กล้าขัดหรือโต้แย้งอะไรกับใครเพราะกลัวจะถูกด่าถูกว่า ตั้งแต่เด็กเรารู้ตัวว่าเรามีปมเพราะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แต่มาอาศัยอยู่กับญาติ ด้วยสภาวะของการเป็นผู้อาศัยเรากับน้องจะได้รับการปฏิบัติจากคนในครอบครัวด้อยกว่าเสมอ เช่น ถ้าทุกคนซื้อของมากินกันคนที่ต้องล้างจานก็จะเป็นเรากับน้อง คนอื่นจะพูดคุยกันสนุกสนานแต่เรากับน้องจะไม่ค่อยได้เข้าไปคุย ประมาณว่าต้องไปนั่งให้เค้าเห็นหน้า และรอเวลาที่จะได้เป็นประเด็นให้คนอื่นเริ่มสั่งสอนเราว่าเรากับน้องต้องปรับตัวเรื่องนู้นนี่ต่างๆ ไม่มีด่าเราแรงๆด้วยถ้อยคำหยาบคายแต่จะทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นแค่คนอาศัยอยู่ตลอด เราเลยกลายเป็นคนไม่มีความกล้าค่ะ ไม่กล้าแสดงความเห็น ไม่กล้าแสดงตัวตนจนลืมว่าแท้จริงเราเป็นคนยังไง รู้สึกตัวเองไม่ดีเลยต้องพยายามจะทำดีกับทุกคน ยอใทุกอย่างจนเสียเปรียบหลายครั้งแต่เราก็สบายใจจะทำแบบนั้นเพื่อความอยู่รอดค่ะ ต่างจากน้องสาวเรา น้องถูกปฏิบัติจากคนในครอบครัวเหมือนเราแต่น้องเป็นคนไม่ยอมคน ไม่สนโลก และมักจะพูดจากับเราไม่ดีมาตลอด เราชินค่ะ แต่บางครั้งมันเริ่มรุนแรงจนเรารู้สึกว่าเราเริ่มอยากทำร้ายตัวเองเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นจากความเจ็บปวดในใจ ล่าสุดเราขอยืมผ้าอนามัยน้องเพราะปจด.มากะทันหัน น้องรับสายแล้วบอกว่าให้เรารอ ผ่านไปครึ่งชม.เราไปเคาะห้องก็บอกว่าคุยทรศ.อยู่ เรายืนรออีกพักนึงเพราะเริ่มปวดที่ท้องนิดๆ น้องเปิดประตูมาเขวี้ยงผ้าอนามัยลงบนพื้นแล่วปิดประตูใส่ เราโกรธและเสียใจค่ะ เรากลับมาที่ห้องตัวเองแล้วกัดแขนตัวเองเพื่อให้รู้สึกเจ็บที่แขนแทน ความรู้สึกเจ็บที่ใจจะน้อยลงค่ะ เราเริ่มมีความรู้สึกอยากทำร้ายตัวเองมากขึ้นเวลาที่เราเสียใจมากไป เราคิดฆ่าตัวตายบ่อยค่ะแต่เราไม่เคยกล้าทำ เราอยากกรีดแขนแต่เรายังมีความกลัวเจ็บค่ะ ในตอนนี้เราควรทำยังไงกับตัวเราเองดีคะ