การหายไปเงียบๆอาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด…

เราเพิ่งย้ายที่อยู่จากกรุงเทพมาจอมเทียนเมื่อเดือนที่แล้ว ตั้งแต่มาที่นี่ไม่มีคนรู้จักเลย แล้วเราเล่นทินเดอร์แล้วเจอผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนอเมริกา ตั้งแต่รู้จักกันมาเดือนกว่าๆ รู้สึกว่าชีวิตเราดีขึ้น (เขาไม่ได้ซับพอร์ตเรื่องเงินนะคะ) รู้สึกว่ามีอะไรให้ทำเยอะแยะ เขาสอนและเป็นผู้นำทางความคิดเราหลายอย่าง สนับสนุนความฝันเราและดึงเราให้มีชีวิตที่ดีขึ้น ช่วงแรกๆเขาสม่ำเสมอนะคะ อยู่กับเพื่อนก็ชอบวิดิโอคอลมา สร้างความเชื่อใจให้เรา จนเราเชื่ออย่างสุดใจ

สองสามวันหลังมานี้ เขาหายไปตอนกลางคืน แล้วมาตอบแชทเราอีกทีตอนสายๆของวันถัดไป ในใจก็พยายามหาเหตุผลให้เขาว่าอาจจะงานยุ่งๆ แต่ทุกครั้งที่เราสวดมนต์ เราภาวนาเสมอว่าขอให้ชีวิตเรามีแต่คนดีดีอยู่ในชีวิต คนที่ไม่ดีขอให้แคล้วคลาดกันไป 

วันนี้ช่วงสายๆประมาณ 10 โมง เราออกไปวิ่งที่ชายหาย (ปกติเขาจะชอบไปวิ่งที่ชายหาดช่วงเช้าเหมือนกัน) เราบังเอิญไปเจอเขาวิ่งกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นคนไทย สวย หุ่นดีเลยแหละ เราเลยหลบๆไม่ให้เขาเห็น ตอนนี้นก็นอยมาก เลยหาทางทำให้ตัวเองอารมณ์ดีขึ้น จึงไปคาเฟ่ร้านโปรดของเรา ไปนั่งคนเดียว พอถึงร้านนั่งไม่ถึง 5 นาที เขาเดินมาที่ร้านพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น และทักทายเรา แนะนำชื่อเราให้ผู้หญิงคนนั้นรู้จัก เราก็ฝืนยิ้มแห้งๆ แล้วเพื่อนเขาก็มากับภรรยา สรุปคือนัดกันมาเป็นคู่กับเพื่อน เขาทักทายกอดกันต่อหน้าเรา เรานั่งอยู่เหมือนเป็นอากาศเลย คือได้แต่หยิบมือถือมาเล่น พอเราสั่งกาแฟ กินเสร็จ แล้วเดินออกจากร้านน้ำตานี่มาเป็นสายเลย ตอนนั้นรู้สึกเคว้งมาก ผิดหวังเเละเสียใจที่สุด เดินไปที่ชายหาดแล้วร้องไห้แบบไม่แคร์สายตาใครเลย พอร้องไห้จนพอจึงกลับห้อง เขาส่งข้อความมาว่า หวังว่าการกระทำของผมจะไม่ทำให้คุณอึดอัดนะ ผมไม่ได้มีแพลนจะเจอเพื่อนวันนี้ แต่ด้วยเหตุบังเอิญเลยได้เจอกัน 
เราไม่อ่านไม่ตอบเลยค่ะ ตอนนี้กำลังตัดสินใจว่า จะบล็อกแล้วหายไปจากชีวิตเขาเลย มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด... ใช่ไหมคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่