เกลียดแม่มากอยากให้ตายๆไป ไม่ก็เป็นเราก็ได้ผิดมั้ย

คือเรามีทั้งพี่ชายพี่สาวเขาต่างเรียนเก่งทำไรก็ดีไปหมดขยัน แต่เราเวลาเห็นเขาทำดีแล้วรู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้เราเป็นน้องคนเล็กในบ้านทุกครั้งที่เห็นเหมือนรู้สึกได้ว่ามันปลอมมาก และหงุดหงิดที่สุด แม่ก็เอาแต่ชมอยู่นั่นบอกให้เอาเขาเป็นแบบอย่างบ้าง ไหนจะบอกว่าลูกคนอื่นเก่งกว่าอีกด่าโง่บ้างไรบ้างคือทุกครั้งที่ได้ยินเราโมโหสุดขีดเลยแต่ก็แน่นอนทำไรไม่ได้ พี่ชายก็เคยด่าเราว่าควายกับเรื่องการเรียนครั้งนั้นก็โมโหเหมือนกันมันก็ต่างทำไรไม่ได้เพราะถ้าเกิดทำไปจริงๆ คงต้องเป็นคนขอทานแน่ๆไม่มีบ้าน แม่เราไม่เคยชมอะไรในตัวเราเลย เราเคยสอบสังคมได้33/40 แม่ก็ยังคงบอกว่าได้แค่นี้หรออะไรประมาณนั้นชีวิตเราไม่เคยเป็นอิสระแบบคนอื่นเลย วันๆก็สั่งให้ทำนู่นทำนี่มาตั้งแต่ยังเล็กเหมือนเป็นคนรับใช้รวมถึงอีพี่ชายนั่นอีก แม่ก็เอาเราไปพูดเสียๆหายเยอะ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีแต่ผู้ใหญ่เกลียด เพราะเเม่ที่เอาไปพูดแบบนั้นเราโดนรังแก โดนซ้อมแกยังปกป้องอีลูกคนอื่นที่ทำเราอยู่เลยบอกเราพูดโกหก เราเบื่อกับชีวิตที่จะต้องมาทนอยู่ในครอบครัวแบบนี้ ไหนจะพี่สะใภ้ที่นินทาว่าเป็นสก๊อย ใส่ขาสั้นอยู่บ้านมันก็เป็นสก๊อยแล้วหรอ คือทุกอย่างเราโดนมาตั้งแต่เด็กๆไม่ว่าจะข่มขืน ไม่ว่าจะขังไว้นอกบ้าน ไม่ว่าจะโดนแท็บเล็ตตีหัว ไม่ว่าจะโดนผีเลี้ยงตบ ไม่ว่าจะพี่ชายด่าแม่ด่าด้วยถ้อยคำที่เด็กเล็กๆไม่ควรจะได้ยิน เวลาที่ทำร้ายตัวเองแกจะชอบบอกเราโรคจิต บางทีการทำร้ายตัวเองของเรามันคือซึมเศร้ามากกว่าที่จะไปเป็นโรคจิต อยากให้แม่ตายตายให้หมด ไม่ก็เป็นเราก็ได้ที่ต้องตาย