อยากระบาย เหมือนว่าจะหายจากซึมเศร้าแล้ว แต่ครอบครัวกลับทำให้เรากลับไปสู่จุดเดิม

สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเรียนจบหมาดๆ ตอนนี้ว่างงาน เรามีความรู้สึกที่ว่ามันแย่ จนไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะมีสิ่งดีๆเกิดขึ้นกับเราบ้างมั้ย ทุกๆวันอยู่กับความทรมานทางจิตใจ จนไม่อยากจะอดทนอีกต้อไป เราเป็นเด็กขาดความอบอุ่น พ่อแม่เราแยกทางตั้งแต่เราอนุบาล ตั้งแต่เด็กๆแล้ว เราเกือบจะไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะไม่มีใครจะส่งเสียเลี้ยงดู จนมีญาติรับเราไปเลี้ยงตั้งแต่ประถมจนถึงมหาลัยปี1 เรารู้สึกว่าเราเป็นซึมเศร้าตั้งแต่ประถมปลายเลย ญาติเราเลี้ยงดูเราด้วยความเข้มงวดมากๆ ใช้ความรุนแรงและอารมณ์ ทุกๆอย่างเราต้องอยู่ในกฎ ต้องทำตามที่เขาบอก เราโดนมาหลายอย่างมาก ตั้งแต่เอากรรไกรมานาบที่หน้า ตบหน้า จิกหัว ตี แต่ที่เราทนไม่ได้มันคือเรื่องของคำพูด คำพูดแย่ๆที่เราได้รับ มันไม่เคยหายไปเหมือนรอยแผล ที่เราจำได้คือ เรากินข้าว แล้วเราอ้วก เขาก็ให้เรากินอ้วก คือเราทำผิดอะไรจนาดนั้นเลยหรอ ตอนนั้นเป็นเด็กเก็บกดมาก เคยคิดม่าตัวตาย แต่ด้วยความที่เป็นเด็ก เลยยังไม่กล้าทำ และอยู่ด้วยการทีความหวังเล็กๆว่า ถ้าเราโตไป เราคงมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีความสุขมนแบบที่เราต้องการ เราก็รอคอยมันมาตลอดค่ะ ช่วงเข้ามหาลัยปี1 เกิดเหตุการณ์ที่เรารู้สึกทนไม่ได้แล้ว เราเลยตัดสินใจมาอยู่กับแม่แท้ๆ แต่ก็เหมือนจะดี แต่มันไม่เลย แม่เราเป็นน้อย... แฟนแม่จะมาหาแม่และมาพักทุกอาทิตย์ เราค่อยๆสะสมความรู้สึกที่ไม่ชอยแฟนแม่มาเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่เขาพูดด่าพ่อเรา ทั้งๆที่ตอนนั้นเราอยู่ด้วย เขาก็ตั้งใจพูดขึ้นมา มันเป็นรายบะเอียดยิบย่อยมากๆ จนเราจำไม่ได้ว่าเราไม่ชอบการกระทำของแฟนแม่ด้านไหนบ้าง แต่พฤติกรรมก็คือชอบแกล้งทำเป็นเผลอเรียกตัวเองว่าพ่อกับเรา (ทำตอนมีแม่อยู่) คือจะทำทำไม เพื้ออะไร รู้ไหมว่ามันขยะแขยง เราไม่ต้องการให้ใครใช้เราเป็นตัวเขื่อมควาทสัทพันธ์อะไรทั้งนั้น มากไปกว่านั้นแม่เราเหมือนโดนล้างสมอง แฟนแม่พูดอะไร แม่เขื่อหมด เรื่องง่ายๆที่แม่ไม่รู้ แต่แฟนแม่ตอบได้ แม่ก็ไปเยินยอ แล้วมาพูดล้างสมองเรา ว่าแฟนแม่ดีอย่างงู้น อย่างงี้ เก่งทุกอย่าง รู้เรื่องหมด บลาๆ เราอึดอัดมากค่ะ ตอนนี้เกลียดแฟนแม่ไปแล้ว ล่าสุดที่เราไม่โอเค คือด้วยความที่ห้องน้ำมีห้องเดียวซึ่งอยู่ในห้องแม่ เราก็เดินไปเข้าห้องน้ำปกติพอเราออกทาจากห้องน้ำ แฟนแม่พูดว่า เคาะประตูด้วยนะถ้าจะเข้ามา คือตอนนั้นเราจะหลับไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ทั้งแม่และแฟนแม่ เปิดประตูมาห้องเราบ่อยมาก มาเสฟอาหารบ้างหละ มาเปิดตูเย็นบ้าง คือเสียงดังมากๆจนเราตื่นมาเปิดไฟ ทำนู่นนี่ ถามหน่อยว่าเราที่นอนที่แคบๆในห้องรับแขก เขาได้เคาะประตูไหม ก็ไม่ ประจำเราเคาะตลอดค่ะ แต่วันนี้มันมาต้มมาม่าละมันเอาไปกินห้องแม่ซึ่งเรารู้อยู่ละว่ายังไงก็เข้าไปได้เพราะเสียงก็ดัง ไม่น่าจะมีเหตอะไรที่เข้าไม่ได้ในตอนนั้น คือพอเรากลับมาที่เตียง มันก็มาทำเสียงดังห้องเรา แล้วก็พูดกับแม่เราว่า "มารยาทของผู้ดีต้องเคาะประตู ลูกพี่เค่ะประตูตลอดนะ" แล้วมันก็ล้อคประตูไปเลยค่ะ ซึ่งถ้าเราอยากเข้าห้องน้ำเราก็เข้าไม่ได้... ขอวกกลับไปเรามีพี่ชายแท้ๆ1คน อยู่ด้วยกันแค่ตอนเราป.1 หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอเลยค่ะ พี่ชายเราอยู่กับพ่อเรา ส่วนเราอยู่กับญาติที่รับเลี้ยง มีวันนึงพี่ชายเราต้องทำธุระ เลยต้องมาพักที่บ้านญาติที่เราอยู่ ตอนจะอาบน้ำเราก็ใส่ผ้าขนหนูแบบยางยืด มันก็พูดกับเราว่า ขอดูmilk(ภาษาไทย)หน่อย เราก็บอกว่าไม่ มันก็ดึงผ้าเราลงเลยค่ะ เราที่กำลังตะโกนไปฟ้องญาติเรา มันก็ห้ามไว้ ตอนนั้นเราเด็กไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่าจะอยู่ประถมปลาย เราก็ไม่กล้าฟ้องผู้ใหญ่ แต่ก็โกรธมากๆในใจ แล้วก็ตกใจด้วย พอตกกลางคืน ก็ต้องนอนเตียงเดียวกันค่ะ แต่มีญาติเรานอนด้วย แต่ทันนอนติดกับเรา พอดึกหน่อยที่ทุกคนกฝหลับ และเราหลับ มันล่วงละเมิดทางเพศเรา ไม่รู้ว่าใช้คำนี้ได้มั้ย มันเอามือมาจับส่งนบนเรา แล้วเอามือเราไปจับของมัน เราเริ่มรู้สึกตัว แต่ตอนนั้รกลัวมากๆ เรากลัวมาก จนต้องทำเป็นแกล้งหลับ เหตุการณ์นี้มันทำให้เราเกลียดมันมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ แม่เราที่ไท่รู้เรื่องอะไรเลยพยายามบอกให้เรารักไคร่ปองดองกัน เราก็บอกแม่ว่าเราไม่ชอบมัน เพราะมันทำไม่ดีกับเรา ตอนแรกเราไม่บอกแม่ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเรื่องมันนานแล้ว แล้วเราก็ไม่อยากเล่ามันสะเทือนใจเรา แต่แม่ที่ไม่เข้าใจเราเลย ทำให้เราต้องเล่าตอนนั้นเราโทรคุยกับแม่ที่อยู่ที่บ้านแล้วพี่ช่ยเราแวะมาหาแม่ เราก็เลยเล่าไปเลยค่ะ แต่พี่ชายเรามันบอกว่าทันได้ทำ เราโมโหมาก ด่ากราดไปชุดใหญ่ พร้อมทั้งงประกาศตัดพี่น้อง และบอกให้อย่ามายุ่งกับเราอีก... นี่คือส่วนหนึ่งของเรื่องราวในชีวิตเรา เราก็ไม่คิดว่าเราต้องเจออพไรมาขนาดนี้เลยหรอ เราไท่เคยหายจากซึมเศร้าได้เลย มันแย่มากๆ ตอนนี้พยายามหางาน แบะจะย้ายออกให้เร็วที่สุด ทางออกของเราคือการออกจากครอบครัวนี้ แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน มันยากมากเลยค่ะ ท้อมากๆเลย🥲 ใครอ่านมาจนถึงตรงนี้ก็จอบคุณที่รับฟังนะคะ อาจจะเล่าวกวนไปบ้าง อันนี้เป็นกระทู้แรกของเรา