การสัมภาษณ์ เหมือน การคุยกันจะคบกันเป็นแฟนอะครับ

คือ จะบอกว่าทุกอย่างมีผล ก็มีได้   

จะบอกว่า ไม่มีเหตุผลเลย ก็ได้

คือ ไม่ว่าอะไรจะเป็นยังไง ถ้าผ่านคือผ่าน ถ้าตกคือตก

อย่าไปพยายามคิดว่า อันไหนแม่นๆ ที่ทำให้ตก หรืออันไหนแน่ๆ ที่ทำให้ผ่าน


คำตอบที่ดีที่สุดสำหรับคำถามนั้น มีครับ
แต่ไม่มีอะไรบอกได้เลยว่า ถ้าเราตอบทุกคำถามได้อย่างดีที่สุดแล้ว เขาจะต้องรับเราแน่นอน
หรือ คนที่เราอยากเป็นแฟนเขาจะต้องรับเราเข้าไปในใจแน่นอน


พอเห็นภาพไหมครับ

แนะนำก็คือ ก็เตรียมคำตอบที่ดีที่สุดไปครับ ถ้าเจอคำถามใหม่ถือว่าโชคไม่ดี ประสบการณ์ไม่พอ แต่ก็เก็บมาคิดได้ แต่อย่าไปเอาอะไรมากว่า โอ๊ยตอบผิด แย่เลย ไม่ได้แล้วแน่ๆ หรือ ต้องเพราะตอบผิดอันนี้เลยไม่ได้แน่ๆ
คืออย่าไปเสียเวลากับอดีตที่แก้ไม่ได้ขนาดนั้น แล้วก็ไม่ต้องเอาอะไรมากขนาดนั้น

รับไม่รับ  รักไม่รัก มันก็แค่สิ่งที่คนอื่นตัดสินใจ เป็นสิทธิ์ของเขา
เราทำส่วนของเราได้เท่าที่ทำได้ในเวลานั้นก็เยี่ยมยอดแล้ว แล้วก็เดินหน้าต่อไป

คือ มันต้องมีหลายครั้งแหลละครับ ที่มองย้อนไปสำหรับคนที่เคยมีแฟน เช่นว่า ถ้าตอนนั้นเราไม่ทำแบบนั้น ไม่ทำแบบนี้ ก็น่าจะยังคบกันได้  แต่ก็เพราะตอนนั้นไม่ใช่เราตอนนี้ ฯลฯ

ถ้ายังไม่ได้งาน ก็มองไปข้างหน้า หางานต่อ สัมต่อไป  สัมแล้วผ่านไปครับ รอการเรียกตัว ถ้าไม่เรียก ก็ไม่ต้องไปลุ้นรอมากมาย มุ่งหน้าไปที่อื่น ต่อไปได้เลย   อันนี้ไม่เหมือนกับ การหาแฟนแต่ก็คล้ายๆ  ถ้าจีบใครแล้ว เขาตั้งกำแพงสูงมาก หรือ เขาไม่พิจารณาเราสักที ก็ไม่ต้องไปรอครับ เสียเวลา แล้วก็ไม่ต้องมานั่งหาจุดผิดตัวเองว่า เราพูดอะไรผิดไป เราทำอะไรผิดไป (แต่อย่างที่บอก ไม่ใช่ไม่คิดเลย แต่ไม่ยึดติดมากมาย ปรับปรุงแล้วไปต่อ)

ลองดูครับ ผมก็พล่ามไปเรื่อย

สำหรับคำตอบที่ดี ของ คำถามข้างต้น คือ  ตอนนี้ผมอาศัย/เช่าอยู่ตรงนี้ เดินทางได้แบบนี้   แต่คิดว่าถ้าได้งาน ก็อาจจะย้ายมาเช่าให้ใกล้ขึ้นได้ครับ  จบ     

จริงๆ แล้ว การมีบ้านไกล มันไม่มีผลอะไร เพราะ ทุกคนรู้ดีว่า การมาทำงานไม่ทัน ส่วนมาก อยู่ที่ตัวบุคคล ไม่ใช่บ้านไกลหรือใกล้เลย ไม่เป็นสาระ