อยากหยุด ตอนนี้เหมือนเกษียนตัวเอง อายุก็กลางคน เลข4แล้ว เงินทองก็พอมี กินใช้ก็ไม่มาก ภาระก้ไม่มี
แต่แม่ก็ยังอยากให้เริ่มต้นกิจการใหม่ๆ เขาฝังความคิดกรอกเข้าสมองเรามาตลอดว่าคนเราต้องทำงาน แล้วยกตัวอย่างคนนั้นทำนั่นจนรวย คนนี้ขยัน คนนั้นดีคนนี้เก่ง ทำจนรวย
จริงๆคุณแม่ก้ชอบปฏิบัติธรรม และเป็นคนมีเมตตาสูงมาก แต่รสนิยมเขาจะเป็นคนขยันลำบากมาแต่เด็ก ชอบคนขยันทำมาหากิน เขาบอกให้ปฏิบัติแบบควบคู่ไปกับการงาน เรานั่งสมาธิมากไปแม่ยังห่วงบอกเดินจงกรมบ้างดีกว่า ส่วนเราจะชอบความสงบนิ่ง ไม่งั้นจะจิตขุ่นมัวเลยทำให้เครียดถ้าจะต้องเพิ่มเรื่องในชีวิต
เราเหนื่อย เรารู้สึกด้อย แต่เราไม่ค่อยสนใจเพราะเราไม่แคร์ว่าใครจะดี แต่เราแคร์แม่อยากให้เขามีความสุขสมหวังที่เราได้ดี บางครั้งเราก้มีอยากแบบชาวบ้านเขาบ้าง อยากซื้อนั่นนี่ อยากหาเงินจะได้ไปซื้อ แต่ก็แป้บเดียว สุดท้ายก้คิดว่าไม่ซื้อก้ไม่เห็นจะเป็นไร คนแบบเราคือคนประเภทขาดความกระตือรือร้น แบบพวกไม่เอาไหนใช่ไหม
ลึกๆแล้วกังวลและสับสนมาก เราเบื่อแม้แต่ร่างกายก็คือภาระ ทุกวันนี้ไม่อยากให้มีของในบ้าน เบื่อการจัดเก็บ แต่ก็หนีไม่พ้น ถ้าทำร้านเอาของมาขายของจะกองเต็มชีวิตวันๆนั่งเฝ้าเก็บเงิน แค่คิดก็อยากร้องให้ เอาเงินไปทำอะไร นอกจากจะได้บริจาคได้มากขึ้นอย่างที่ตั้งใจก็เท่านั้น
แม่เขาอยากให้เราต่อเติมบ้านทำร้าน ลงทุนเอาของมาขาย แต่เราอยากสร้างห้องพระให้ใหญ่ๆมากกว่า
เราเบื่อหน่ายกับขีวิตมานานแล้ว ร่างกายก็ไม่เห็นจะรัก มันคือภาระ การกิน การขับถ่าย สระผม ความอยาก ภาระทั้งนั้น เราเบื่อมาก อยากตัดทิ้งไปให้หมด
จริงๆเราก็พร้อมตาย เพียงแต่รู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่แล้วมันทำให้เราได้นั่งสมาธิได้มากขึ้นอีก1วันคือดี เป้าหมายเราไม่มีอะไรอีกแล้วสำหรับชาตินี้ ชาตินี้แค่อยู่ไปวันๆอย่างมีความสุข แต่แปลกเราก็ยังเห็นแต่ทุกข์ตลอด ไม่ว่าจะความอยากความหิวความร้อน เรามองเห็นมันตลอดทำให้เราไม่คิดว่าชีวิตใครจะดีอะไรเลย รวยแค่ไหนก็มีแต่ภาระความอยากความหิวอะไรต่างๆที่หนีไม่พ้น ไม่ดีอะไรจริง
เราเลยเหมือนคนไม่เอาอะไรไม่เอาไหน แต่นิสัยแม่คือคนขยัน แม่บอกคนเราต้องทำงานต้องขวนขวาย ไม่งั้นคือคนไม่เอาไหน
เราควรจะทำให้แม่มีความสุขด้วยการสร้างร้านให้เขาเห็นว่าเราขยันทำงานหาเงินดี รึจะอยู่แบบคนไม่เอาไหนวันๆเก็บบ้านจัดของปลูกผักไปเรื่อยๆยังงี้ดี
อนาคตเราไม่ค่อยกังวล ถ้า้ราฝึกจิตได้มากๆเราคงไม่เจ็บปวดมาก ป่วยก้นอนสมาธิดูความตายแล้วตายไปเลย ลูกก็ไม่มีไม่มีไรให้ห่วงให้อยากแก่นานๆ ไม่ยื้อไม่อะไรทั้งนั้น เงินทองทรัพย์สินขายหมดก็ได้3-40ล้านก้พออยู่ไปจนแก่ แต่แม่เขาไม่ชอบที่มันมีทรัพย์สินของเขาปนด้วยเขาหามารวมอยู่เขาอยากให้เรามีมากพอไม่ใช่เอาแต่สบายนั่งกินนอนกินแบบนี้ทั้งๆที่เขาเป็นคนขวนขวายหามาลำบาก คนอื่นๆรวยก้ยังต้องทำงาน พี่ๆเราก้ยังต้องทำงาน มีแต่เรากำลังเอาเปรียบเขาอยู่ใช่ไหม
ควรจะหยุดรึไปต่อดีกับชีวิต
แต่แม่ก็ยังอยากให้เริ่มต้นกิจการใหม่ๆ เขาฝังความคิดกรอกเข้าสมองเรามาตลอดว่าคนเราต้องทำงาน แล้วยกตัวอย่างคนนั้นทำนั่นจนรวย คนนี้ขยัน คนนั้นดีคนนี้เก่ง ทำจนรวย
จริงๆคุณแม่ก้ชอบปฏิบัติธรรม และเป็นคนมีเมตตาสูงมาก แต่รสนิยมเขาจะเป็นคนขยันลำบากมาแต่เด็ก ชอบคนขยันทำมาหากิน เขาบอกให้ปฏิบัติแบบควบคู่ไปกับการงาน เรานั่งสมาธิมากไปแม่ยังห่วงบอกเดินจงกรมบ้างดีกว่า ส่วนเราจะชอบความสงบนิ่ง ไม่งั้นจะจิตขุ่นมัวเลยทำให้เครียดถ้าจะต้องเพิ่มเรื่องในชีวิต
เราเหนื่อย เรารู้สึกด้อย แต่เราไม่ค่อยสนใจเพราะเราไม่แคร์ว่าใครจะดี แต่เราแคร์แม่อยากให้เขามีความสุขสมหวังที่เราได้ดี บางครั้งเราก้มีอยากแบบชาวบ้านเขาบ้าง อยากซื้อนั่นนี่ อยากหาเงินจะได้ไปซื้อ แต่ก็แป้บเดียว สุดท้ายก้คิดว่าไม่ซื้อก้ไม่เห็นจะเป็นไร คนแบบเราคือคนประเภทขาดความกระตือรือร้น แบบพวกไม่เอาไหนใช่ไหม
ลึกๆแล้วกังวลและสับสนมาก เราเบื่อแม้แต่ร่างกายก็คือภาระ ทุกวันนี้ไม่อยากให้มีของในบ้าน เบื่อการจัดเก็บ แต่ก็หนีไม่พ้น ถ้าทำร้านเอาของมาขายของจะกองเต็มชีวิตวันๆนั่งเฝ้าเก็บเงิน แค่คิดก็อยากร้องให้ เอาเงินไปทำอะไร นอกจากจะได้บริจาคได้มากขึ้นอย่างที่ตั้งใจก็เท่านั้น
แม่เขาอยากให้เราต่อเติมบ้านทำร้าน ลงทุนเอาของมาขาย แต่เราอยากสร้างห้องพระให้ใหญ่ๆมากกว่า
เราเบื่อหน่ายกับขีวิตมานานแล้ว ร่างกายก็ไม่เห็นจะรัก มันคือภาระ การกิน การขับถ่าย สระผม ความอยาก ภาระทั้งนั้น เราเบื่อมาก อยากตัดทิ้งไปให้หมด
จริงๆเราก็พร้อมตาย เพียงแต่รู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่แล้วมันทำให้เราได้นั่งสมาธิได้มากขึ้นอีก1วันคือดี เป้าหมายเราไม่มีอะไรอีกแล้วสำหรับชาตินี้ ชาตินี้แค่อยู่ไปวันๆอย่างมีความสุข แต่แปลกเราก็ยังเห็นแต่ทุกข์ตลอด ไม่ว่าจะความอยากความหิวความร้อน เรามองเห็นมันตลอดทำให้เราไม่คิดว่าชีวิตใครจะดีอะไรเลย รวยแค่ไหนก็มีแต่ภาระความอยากความหิวอะไรต่างๆที่หนีไม่พ้น ไม่ดีอะไรจริง
เราเลยเหมือนคนไม่เอาอะไรไม่เอาไหน แต่นิสัยแม่คือคนขยัน แม่บอกคนเราต้องทำงานต้องขวนขวาย ไม่งั้นคือคนไม่เอาไหน
เราควรจะทำให้แม่มีความสุขด้วยการสร้างร้านให้เขาเห็นว่าเราขยันทำงานหาเงินดี รึจะอยู่แบบคนไม่เอาไหนวันๆเก็บบ้านจัดของปลูกผักไปเรื่อยๆยังงี้ดี
อนาคตเราไม่ค่อยกังวล ถ้า้ราฝึกจิตได้มากๆเราคงไม่เจ็บปวดมาก ป่วยก้นอนสมาธิดูความตายแล้วตายไปเลย ลูกก็ไม่มีไม่มีไรให้ห่วงให้อยากแก่นานๆ ไม่ยื้อไม่อะไรทั้งนั้น เงินทองทรัพย์สินขายหมดก็ได้3-40ล้านก้พออยู่ไปจนแก่ แต่แม่เขาไม่ชอบที่มันมีทรัพย์สินของเขาปนด้วยเขาหามารวมอยู่เขาอยากให้เรามีมากพอไม่ใช่เอาแต่สบายนั่งกินนอนกินแบบนี้ทั้งๆที่เขาเป็นคนขวนขวายหามาลำบาก คนอื่นๆรวยก้ยังต้องทำงาน พี่ๆเราก้ยังต้องทำงาน มีแต่เรากำลังเอาเปรียบเขาอยู่ใช่ไหม