รู้สึกท้อกับชีวิตมากเลยค่ะ รู้สึกกดดัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ทำยังไงต่อดีคะ

ก่อนที่จะมาถึงจุดนี้ทุกคนมีความทุกข์ความสุขเป็นเรื่องธรรมดาแต่ถ้า สมมุติว่าเราซึมเศร้ามากจนเกินไปนี้อาจเรียกปกติได้หรอหรืออาจจะรู้สึกเศร้าท้อเหนื่อยหรือผิดหวังเป็นระยะๆ เช่น 3วันต่อส.ด หรือ 1ส.ด แล้วเ

เป็นอีกครั้งที่เรา หาทางออกไม่ได้ เครียด ท้อ ทุกข์ ร้องไห้ และ จิตตก จนอยากทำร้ายตัวเอง เราตกงานตั้งแต่ ธันวา 61 จนตอนนี้ เราสมัคร เป็น 60+ ที่ก้อเงียบ ขนาดนั่งรถไฟ ฟรี ใช้บัตร สวัสดิการ สัมภาษณ์ แล้ว

เรื่องก็คือเราแค่รู้สึกเหนื่อย กดดันตัวเองด้วยจากคำพูดของคนอื่นด้วยจากที่โรงเรียน แล้วก็เรื่องของที่บ้าน เรื่องงานกลุ่ม เรามักจะรู้สึกเหนื่อยท้ออยู่บ่อยๆ แต่ก็ดึงตัวเองกลับมาได้ แต่เราก็ยังรู้สึกจมอย่

เรารู้สึกท้อและเหนื่อย คือแม่เราเวลามีเงินได้ดีอยู่สุขสบายจะนึกถึงคนอื่นๆก่อนเสมอจนล่าสุด แม่เราถูกล๊อตเตอรี่ได้เงินหลักแสนแต่แอบให้เงินญาติตัวเองใช้ พอเวลาเดือดร้อนก้อมักจะนึกถึงเราคนแรกจนบางทีเรารุ้

เรื่องเป็นมาว่า ผมไม่ไหวกับการมีชีวิตมานานมากแล้วผมเหนื่อยผมท้อ ปัญหามากมาย ทั้งสุขภาพจิตที่เป็น เคยพยายามคิวตัวเองหลายครั้งจนนครั้งนี้ผมทนไม่ไหว อยากรู้ว่าให้ให้ถึงจะจบตัวเองได้โดยที่ไม่เสียด้าย ถ้าส

สวัสดีค่ะ อยากจะมาถามความเห็นทุกคนค่ะ คือ ตอนนี้เข้ามหาลัยปี 2 แล้ว มหาลัยเรียนค่อนข้างกดดัน แล้วเราหัวช้ามากเวลาอ่านหนังสือก็ค่อนข้างใช้เวลาทำความเข้าใจนานค่ะ ถ้าเป็นช่วงสอบต้องอ่านหนังสือแบบมาราธอนเ

ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยมากเหมือนมีอะไรไม่รู้มาถาโถมกับชีวิต แล้วรู้สึกกดดันเหมือนได้รับพลังงานลบมาตลอด ถ้าบอกให้นึกถึงครอบครัวผมบอกได้เลยตอนนี้ผมไม่รู้สึก ไม่ใช่ว่าครอบครัวทำร้ายร่างกายนะ แต่ตอนนี้รู้สึกป

คดีละเมิดเรียกค่าเสียหาย ผมเป็นโจทก์ จำเลย4คนรุมทำร้ายร่างกายคดีอาญาแต่ไม่ได้เรียกค่าเสียหายในตอนนั้น คดีอาญาจบ ศาลตัดสินว่ารับสารภาพและเสียค่าปรับ ผมเอาคำพิพากษาคดีอาญามาฟ้องแพ่ง เรียก40,000฿ ถ้าจำเ

จะออกแนวระบายครับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนที่อายุน้อยกว่าผม20กลางๆแฟน20ต้นๆ คบกันมาได้ปีกว่าๆแล้ว เราจะชอบทะเลาะกันเรื่องเดิมๆบ่อยมาก โดยเฉพาะเรื่องแฟนเก่า(ออกตัวไว้ก่อนเลยว่าไม่ได้ยุ่งอะไรกับแฟนเก

นี่ไม่รู้ว่ายังไงกับชีวิต มันเคว้งๆเบื่อๆ รู้สึกว่าถ้าจากไปเฉยๆตัดปัญหาทุกอย่างน่าจะดี ไม่ได้เศร้าจนอยากทำร้ายตัวเอง มีความสุขบ้างปกติเวลาทำนู่นนี่ แต่มันก็ไม่ได้มากพอที่อยากจะหยุดคิดเรื่องไม่อยากอยู่