มันคืออาการอะไร

มันคืออาการอะไรเหรอคะ?

ย้อนไปเมื่อ9-10เดือนก่อนตอนอยู่ป.6ตอนนั้นหนูโดนบูลลี่หนักมากหนูโดนเรื่องทรงผม ทรงผมหนูชอบโดนทักว่ารังนก,ผมฟู,ด๊อกเตอร์ฟู เขาพูดแบบนี้โดยที่ไม่สนใจจิตใจหนูเลย (หนูเคยชอบทรงผมตัวเองนะคะชอบมากแบบเฮ้ยผมแบบนี้เท่ดีว่ะแตกต่างจากคนอื่นดี) พอได้ยินคำพวกนี้ไอคำว่าภูมิใจมนทรงผมตัวเองชอบทรงผมตัวเองคือไม่มีแล้วค่ะ โดนพูดอยู่แบบนั้นนานมากแล้วมันทำให้หนูไม่พอใจในทรงผมตัวเองเข้ามากๆความรู้สึกตอนนั้นคือเกลียดที่ตัวเองมีทรงผมแบบนี้ไม่ชอบที่ผมตัวเองฟูอยากผมตรงหลังจากนั้นเราก็ใช้ความร้อนกับผมเพราะอยากให้ผมไม่ฟูหนูจำได้เลยตอนป.6ช่วงโดนบูลลี่หนูเปลี่ยนเวลสจากตื่น06:30เป็น05:00เพราะจะเอาเวลาพวกที่เหลือหลังจากอาบน้ำเสร็จมารีดผมต่อหนูรีดจนถึงเวลาไปเรียน07:00ตอนนั้นลำบากมากผมก็เริ่มเสียหลังจากที่ผมเริ่มเสียหนูก็เปลี่ยนจากที่รีดผมเฉยๆมาเป็นทั้งสระและรีด(สระทุกวันเช้า-เย็น)แต่ผมก็ไม่ตรงให้หนูแถมบางครั้งยังฟูกว่าเดิมอีกไปรร.ก็โดนแซวว่าด็อกเตอร์ฟูเป็นประจำ(ตอนนั้นหนูเหนื่อยหนูท้อมากๆ) มันมีวันนึงที่หนูโดนบูลลี่หนักมากๆวันนั้นหนูโกหกแม่ไปว่า แม่หนูไม่ไปโรงเรียนนะไม่สบาย คือหนูรู้สึกผิดแหละค่ะแต่มันต้องทำเพราะไม่อยากไปโรงเรียนให้เขาบูลลี่หนูก็เลือกที่จะอยู่บ้านวันนั้นที่หนูอยู่บ้านหนูแอบเก็บยาหลายๆเม็ดไว้เพื่อที่จะกินฆ่าตัวต/ย(แต่หนูไม่ทำเพราะไม่มีโอกาสถึงทุกวันนี้แม้จะมีโอกาสหนูก็ไม่ทำแล้วเพราะหนูไปฟังที่เขาพูดว่ากว่าจะเกิดเป็นคนได้ต้องผ่านนั้นผ่านนี้และไม่อยากให้แม่พ่อเสียใจด้วยหนูเลยไม่ทำ)แล้วก็นอนซึมอยู่บ้านทั้งวันเลยค่ะ พอมาปัจจุบันหนูกลับกลัวสายตาคนรอบข้างระแวงไปหมดว่าเขาจะบูลลี่เราเหมือนก่อนไหมสังคมรร.นี้จะเหมือนที่รร.เก่าไหมตั้งคำถามกับตัวเองแบบเวลาไปรร. รร.นี้หนูโดนบูลลี่ค่ะหนูโดนบูลลี่ว่าอ้วนแต่คำว่าอ้วนมันเป็นปมของหนูมากๆหนูเป็นคนค่อนข้างที่จะร่างหนาเพราะว่าหนูเป็นคนกระดูกใหญ่แต่อยากหุ่นเพรียวมากอยากผอมออกกำลังกายเกือบหอบก็ไม้ผอมไม่เพรียวให้ยิ่งมีคนมาซ้ำเติมว่าอ้วนก็ยิ่งซึมเข้าไปใหญ่(กลับบ้านมาหนูกรีดแขนตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ของตัวเอง)พอมารร. รร.นี้มันไม่สามารถใส่เสื้อแขนยาวได้ค่ะนอกจากจะเป็นหน้าหนาวจริงๆหนูก็เลือกที่จะไม่ใส่เพราะว่าครูจะด่าหนูก็ได้แค่หลบๆเพื่อนดันแขนไปไว้ด้านหลังบ้าง(แต่มันมีเพื่อนที่สังเกตดูหนูอยู่ หนูยอมรับเลยว่าไม่รู้ตัว)หลังจากวันนั้นกนูโดนเพื่อนจับได้ว่ากรีดแขนตัวเองหนูก็ตกใจแต่เพื่อนกลับบอกว่า อย่าทำอีกนะมันไม่ได้ดี ก็ต้องขอบคุณเพื่อน และตอนนี้มันช่วงโควิดใช่ไหมคะรร.ก็ไม่ได้ไปเรียนก็ไม่ได้เรียนมันเลยทำให้หนูที่ชอบอยู่กลับตัวเองก็ชอบเข้าไปใหญ่เวลาหนูจะออกจากห้แงสี่เหลี่ยมหรือเขตบ้านหนู หนูจะกลัวมากจริงๆค่ะกลัวสายตาที่คนอื่นมองมาทางเราถึงจะเป็นผู้ใหญ่คนรู้จักเพื่อนพี่น้องนี้ก็กลัวไม่รู้ว่าทำไม อย่างเช่นเมื่อวานตอนเช้าหนูออกไปเอานมให้น้องเพราะน้องฝากมากับตาเพื่อนหนู เวลาเพื่อนมองมาทางหนูก็กลัวนะคะแต่ทำไรไม่ได้นอกจากยิ้มแห้งๆไปคนแก่ที่นั่งอยู่แถวๆนั้นก็มองหนูไม่รู้ว่าทำไมหนูไม่ชอบที่คนอื่นมองที่ตัวของหนู และก่อนออกจากบ้านหนูใจเต้นแรงมาก แรงมากจริงๆไม่รู้เพราะตื่นเต้นหรือกลัวกันแน่

ใครที่รู้บอกหนูหน่อยระคะหนูเก็บมานานมากแล้วจริงๆไม่รู้จะบ่ยให้ใครฟังได้บ้างระบายกับใครได้บ้าง🙏