อยากรู้ว่าผมผิดไหมที่รู้สึกแบบนี้กับคำว่า "กตัญญู"

คือผมใช้ชีวิตมากับน้าสาว 3 คน เพราะพ่อแม่แยกทางกัน และน้าของผมที่สนิทกับผมที่สุด 1 ใน3คนนั้นก็ไม่มีครอบครัว แกเป็นคนไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร แต่น้าของผมนั้นเป็นคนที่ใส่ใจผมมาก ในทางที่ ปูทางให้เดิน อยากให้เข้า รร ดีๆ ให้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆ แต่จอนนี้ผมเรียนจบแล้ว ที่ผ่านมา เวลาผมทำอะไร เขาก็ชมผมทั้งๆที่เรื่องบางเรื่องคนทั่วไปนั้นสามารถทำได้ดีกว่าผมด้วยซ้ำ แต่ก็มีเรื่องบางเรื่องที่ผมรู้สึกผิดหวังกับความสามารถตัวเอง เช่น การที่สอบติด รร ดีๆ สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ หรือแม้แแต่ทำงานส่งอาจารย์แล้วผ่าน น้าของผมนั้นก็มักบอกว่าเพราะ ความดีที่ทำ เพราะว่าน้าช่วยเข้าวัดทำบุญ แต่ไม่มีคำว่า ผมสามารถทำได้ด้วยตัวเองเลยด้วยซ้ำ จนผมคิดว่าทุกเรื่องที่ประสบความสำเร็จนั้นมาจากการเป็นคนดี ทำบุญ ไหว้พระ งั้นหรอ? ซึ่งผมเลยไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จนตอนนี้ผมเรียนจบ อายุ 25 น้าผมก็ยังไม่ให้มีแฟน เพราะต้องการให้อยู่กับเขา ช่วยงานเขา (นั่นแหละครับผมไม่สามารถทำตามความฝันหรืองานที่ผมรักได้) ซึ่งเขามักพูดเสมอว่าการกตัญญูเป็นสิ่งสำคัญที่สุด แต่ที่ผ่านมาผมไม่ใช่ไม่กตัญญู ผมคอยช่วยเหลื่อครอบครัวมาตลอด น้ามีปัญหาผมก็ให้คำปรึกษาที่ดี ตักข้าวตักน้ำให้น้าโดยที่น้าไม่ต้องสั่ง หรือทำงานบ้านผมช่วยเต็มที่ รวมไปถึงการยอมอยูาบ้านไม่ออกไปใช้ชีวิต หรือไปมีสังคมข้างนอกเหมือนคนอื่นที่มีเพื่อน (ซึ่งผมเป็นคนชอบเข้าสังคมมากๆ)  ซึ่งผมเรียนจบมาผมมีความฝัน ผมอยากมีความรัก อยากทำงานในสิ่งที่ชอบ ผมต้องทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่กับเขา พอผมบอกว่าผมอยากไปใช้ชีวิตของผม น้าผมก็จะยกเรื่องความกตัญญูขึ้นมาว่ากินไม่หมดหรอก แต่ในโลกความจริงผมรู้สึกว่าผมไม่เป็นตัวอองเอามากๆ ซึ่งทั้งๆที่ผมคิดว่าถ้าผมได้ทำตามฝัน มีชีวิตที่ตนเองเป็นผมไม่ลืมน้าของผมแน่ๆ  แต่ทุกวันนี้ผมกลับมีกรอบที่ขาดโอกาสหลายๆอย่างไป เพราะคำว่า กตัญญู ซึ่งผมเคยปรึกษากับน้า อีก 2 คน น้า2คนนั้นก็มีครอบครัวคนนึง อีกคนไม่มีครอบครัว แต่เขาทั้ง2คน ก็เข้าใจว่าผมต้องไปเจอโลกภายนอก ต้องใช้ชีวิตที่ตนเองเป็น เพราะผมก็โตขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งผมก็รู้สึกว่าน้าคนที่เคร่งเรื่องคุณธรรม ความดีนั้น เขาเคร่งเกินไปจนทำให้ผมสูญเสียความเป็นตัวเองไป ที่ผ่านมาผมมีปัญหากับน้าคนนี้บ่อยครั้ง เพราะเรื่องเคร่งประเภทนี้ จนทุกวันนี้ผมคิดว่าถ้าผมเลือกทางเดินของผมนั้น จะเป็นการ "อกตัญญู"