เราอายุ25แล้ว มีครอบครัว มีลูกด้วยกัน1คน พ่อของลูกเราคนนี้ เราไม่ได้รักเขามาตั้งแต่แรก เราคบเขาเพราะว่าแม่อยากให้คบด้วย เขาอายุมากกว่าเราหลายปี แทบจะรุ่นพ่อเราเลย ระหว่างที่คบก็มีปัญหากันมาตลอด เราเป็นคนไม่ยอมคน เขาเองก็เช่นกัน รุนแรงลงไม้ลงมือก็มีบ้าง จนคบกันได้ปีนึงเราเกิดท้อง เราพยายามเป็นแม่ที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้มาตลอด ระหว่างเรากับพ่อของลูกก็ทะเลาะกันบ่อยเหมือนเดิม ตลอดระยะเวลา4ปีที่คบกันเรารักเขานะ รักเพราะเขาเป็นพ่อที่ดีเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี แต่กันเราเขาไม่เคยดีด้วยเลย อาจจะเพราะช่วงอายุห่างกันด้วยมั้ง เลยคุยกันไม่ค่อยเข้าใจ มีปัญหากันมาตลอดเรื่องเล็กๆน้อยๆ เวลาเราทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เขาจะทำเหมือนเราเป็นอากาศธาตุ ไม่พูดไม่คุยกับเราเลย เมินเราเป็นอาทิตย์ ทั้งๆที่เรามีแค่เขากับลูก เราไม่มีใครเลย แม้แต่เพื่อนก็ไม่มี ทุกวันเรารอเขากลับมาบ้านอยากคุยอยากเล่นด้วย แต่พอเขาไม่พอใจเราก็จะทำแบบนี้กับเราตลอด จนหลายๆครั้งเรากดดันแล้วเครียดมาก ร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ จะคุยกับใครก็ได้ ระบายให้แม่ฟัง แม่ก็ไม่เคยสนใจปัญหาชีวิตของเราเลย เหมือนเราตัวคนเดียว ทะเลาะกันทีเขาก็ไล่เราเหมือนหมูเหมือนหมา เหมือนเราจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ได้ เขาไม่เคยแคร์ความรู้สึกเราเลย บางทีเราต้องแบกหน้ากลับมาง้อเขาเองด้วยซ้ำ
จนมาถึงวันที่เราทนไม่ไหวอีกต่อไป เราขอเขาเลิก เขาก็ง้อเรานะ เขาบอกจะทำตัวให้ดีขึ้น แต่ก่อนหน้านั้นเราเคยบอกเขาไปหลายรอบแล้ว โกรธกันยังไงก็ขอให้คุยกันได้ไหม ช่วยพูดดีๆกับเราบ้าง เราบอกเขามาตลอด จนเราไม่ไหวแล้ว เราขออยู่กับเขาเหมือนเดิม ทำหน้าที่พ่อแม่ให้ลูกพอ แต่ไม่ต้องยุ่งไม่ต้องคุยกัน
จากวันนั้นก็ผ่านมา2ปีแล้ว ที่เราทนอยู่แบบไม่มีอิสระอะไรเลยในชีวิต เราจะไปไหนก็ไม่ได้ เราจะทำอะไรก็ไม่ได้ ต้องอนุญาติเขาตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เราขอเขากลับบ้านต่างจังหวัดเพื่อไปหายายเราบ้าง เขาให้เรากลับแค่ปีละครั้ง ทั้งๆที่มันไม่ได้ไกลเลย เราขอเขาเรียน กศน.ไปด้วยได้ไหม เขาก็ไม่ให้เราเรียน เอาแต่บอกว่าใครจะดูลูกล่ะ ถ้าเราไปเรียนถ้าเรากลับบ้าน เขาโยนหน้าที่ทุกอย่างมาให้เราหมด ส่วนเขาคิดแค่ว่าเขามีหน้าที่หาเงินอย่างเดียวพอ เราไม่เคยได้ไปไหนเลย นอกจากไปซื้อของลูกเข้าบ้าน เราอึดอัดมาก ตอนแรกเราคิดว่าเราจะทนอยู่แบบนี้ไปได้ตลอด แต่เราเริ่มไม่อยากทนแบบนี้แล้ว เราอยากมีอิสระบ้าง ที่เรายอมทุกอย่างให้เขาบงการชีวิตเราทุกอย่างเพราะลูกคำเดียวเลย เรารักลูกมากๆ ลูกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเรา ถ้าเราจะออกมาเขาไม่ยอมให้เราเอาลูกไปด้วย ยังไงก็ห้ามเอาลูกไปจากเขาเด็ดขาด เราเองก็คงไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกได้ดีแบบเขาแน่ๆ เราอยากอยู่กับลูกทุกวันเราถึงทน เราไม่เคยมีความสุขสักวัน เครียดมาก บางทีเราก็ร้องไห้ออกมาเอง คิดแต่เรื่องอดีตที่ผ่านมาแล้วซ้ำไปซ้ำมา ทำไมชีวิตเราถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเราไม่มีค่าอะไรเลย เราไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมการมีชีวิตอยู่มันถึงแย่ได้มากขนาดนี้ ถ้าเลือกได้เราขอตายดีกว่าเราเหนื่อยมากๆ เราอยากมีความสุขแบบคนอื่น สำหรับคนอื่นแล้วความสุขมันคืออะไรกัน...
ที่เราถามก็คือ เราจะทำยังไงดี เราแอบคิดไว้อย่างนึง คือเราจะออกมาจากจุดนี้ แล้วเช่าคอนโดอยู่ไกล้ๆลูก ยังเจอลูกได้ทุกวัน ยังทำหน้าที่แม่ได้เหมือนเดิม แต่ค่าเช่าก็หนักอยู่ เราคำนวนค่าใช้จ่ายดูแล้ว มันก็อยู่ได้แบบไม่เดือดร้อนแต่ก็คงไม่มีเงินเก็บสักเท่าไหร่ เรากลัวการตัดสินที่จะออกมาครั้งนี้มากๆ ตัวเราเองไม่สามารถพึ่งพาครอบครัวได้เลยสักนิด ถ้าเรามีปัญหาทางการเงิน เราคงหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้ เราไม่เคยทำงานเลย ไม่เคยใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เรากลัวอนาคต ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี อยากออกมาแต่ก็กลัว อยากมีความสุขบ้าง เราควรทำยังไงดีคะ
เราควรทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี...
จนมาถึงวันที่เราทนไม่ไหวอีกต่อไป เราขอเขาเลิก เขาก็ง้อเรานะ เขาบอกจะทำตัวให้ดีขึ้น แต่ก่อนหน้านั้นเราเคยบอกเขาไปหลายรอบแล้ว โกรธกันยังไงก็ขอให้คุยกันได้ไหม ช่วยพูดดีๆกับเราบ้าง เราบอกเขามาตลอด จนเราไม่ไหวแล้ว เราขออยู่กับเขาเหมือนเดิม ทำหน้าที่พ่อแม่ให้ลูกพอ แต่ไม่ต้องยุ่งไม่ต้องคุยกัน
จากวันนั้นก็ผ่านมา2ปีแล้ว ที่เราทนอยู่แบบไม่มีอิสระอะไรเลยในชีวิต เราจะไปไหนก็ไม่ได้ เราจะทำอะไรก็ไม่ได้ ต้องอนุญาติเขาตลอด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เราขอเขากลับบ้านต่างจังหวัดเพื่อไปหายายเราบ้าง เขาให้เรากลับแค่ปีละครั้ง ทั้งๆที่มันไม่ได้ไกลเลย เราขอเขาเรียน กศน.ไปด้วยได้ไหม เขาก็ไม่ให้เราเรียน เอาแต่บอกว่าใครจะดูลูกล่ะ ถ้าเราไปเรียนถ้าเรากลับบ้าน เขาโยนหน้าที่ทุกอย่างมาให้เราหมด ส่วนเขาคิดแค่ว่าเขามีหน้าที่หาเงินอย่างเดียวพอ เราไม่เคยได้ไปไหนเลย นอกจากไปซื้อของลูกเข้าบ้าน เราอึดอัดมาก ตอนแรกเราคิดว่าเราจะทนอยู่แบบนี้ไปได้ตลอด แต่เราเริ่มไม่อยากทนแบบนี้แล้ว เราอยากมีอิสระบ้าง ที่เรายอมทุกอย่างให้เขาบงการชีวิตเราทุกอย่างเพราะลูกคำเดียวเลย เรารักลูกมากๆ ลูกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเรา ถ้าเราจะออกมาเขาไม่ยอมให้เราเอาลูกไปด้วย ยังไงก็ห้ามเอาลูกไปจากเขาเด็ดขาด เราเองก็คงไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกได้ดีแบบเขาแน่ๆ เราอยากอยู่กับลูกทุกวันเราถึงทน เราไม่เคยมีความสุขสักวัน เครียดมาก บางทีเราก็ร้องไห้ออกมาเอง คิดแต่เรื่องอดีตที่ผ่านมาแล้วซ้ำไปซ้ำมา ทำไมชีวิตเราถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเราไม่มีค่าอะไรเลย เราไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมการมีชีวิตอยู่มันถึงแย่ได้มากขนาดนี้ ถ้าเลือกได้เราขอตายดีกว่าเราเหนื่อยมากๆ เราอยากมีความสุขแบบคนอื่น สำหรับคนอื่นแล้วความสุขมันคืออะไรกัน...
ที่เราถามก็คือ เราจะทำยังไงดี เราแอบคิดไว้อย่างนึง คือเราจะออกมาจากจุดนี้ แล้วเช่าคอนโดอยู่ไกล้ๆลูก ยังเจอลูกได้ทุกวัน ยังทำหน้าที่แม่ได้เหมือนเดิม แต่ค่าเช่าก็หนักอยู่ เราคำนวนค่าใช้จ่ายดูแล้ว มันก็อยู่ได้แบบไม่เดือดร้อนแต่ก็คงไม่มีเงินเก็บสักเท่าไหร่ เรากลัวการตัดสินที่จะออกมาครั้งนี้มากๆ ตัวเราเองไม่สามารถพึ่งพาครอบครัวได้เลยสักนิด ถ้าเรามีปัญหาทางการเงิน เราคงหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้ เราไม่เคยทำงานเลย ไม่เคยใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เรากลัวอนาคต ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดี อยากออกมาแต่ก็กลัว อยากมีความสุขบ้าง เราควรทำยังไงดีคะ