สวัสดีครับมาต่อจากพาสแรกนะครับผม หายไปนานเลยแต่คราวนี้จะตั้งใจพิมพ์นะครับ
เข้าเรื่องกันเลยนะครับ
ต่อจากตอนนั้น แม่และพ่อผมก็มาหาผมในตอนนั้นเลยเพราะมันเช้าตรู่แล้ว บ้านผมกับตัวเมืองมันค่อยข้างไกลกันนะครับก็เลยใช้เวลาเดินทางนานหน่อยประมาณ45นาทีถึง1ชั่วโมงเลย หลังจากที่แม่ผมโทรมาก็ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นอีกเลย จนกระทั่งพ่อแม่ผมมาถึงผมรู้สึกโล่งไปหมดแม่มาเคาะประตูแล้วเรียกผม ผมกระโดดออกจากที่นอนและวิ่งไปที่ประตูทันทีและกอดแม่ร้องไห้"ไม่เป็นไรแล้วนะลูก"แม่ผมพูดขึ้น แต่ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่ฟังตอนนั้นเลย ตอนนั้นแค่อยากออกไปจากที่นั่นตอนนั้นก่อน แม่เลยพากลับบ้าน ผมก็หลับบนรถจนถึงบ้านก็ไปนอนต่อเพราะไม้ได้นอนทั้งคืนเลย จนประมาณห้าโมงเย็นผมก็ตื่นมาอาบน้ำกินข้าวกินปลา และผมก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง"โห้มันขนาดนั้นเลยเหรอลูก"พ่อผมพูดขึ้นจนได้ตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะไปวัดก่อนตอนเช้าและพอช่วงสายๆจะพาไปเอาของที่หอพัก พอไปวัดได้เล่าเรื่องนี้ให้พระท่านฟังพระอาจารย์ที่อยู่วัดประจำหมู่บ้าน อันนี้เป็นความเชื่อส่วนบุลคลนะครับ พระอารย์ก็ดูดวงให้ผมท่านก็บอกว่าไม่มีใครตามนะหรือเป็นเขาสิงสถิตอยู่ที่นั้นหรือเปล่าพระอาจารย์ท่านบอกประมาณนี้ จนถึงเวลาที่ไปเก็บของ จำเพื่อนที่ผมโทรหาได้มั้ยครับ มันโทรมาหาผมประมาณเกือบสิบเอ็ดโมง สิ่งแรกที่มันพูดคือ
เพื่อน:หะโหลๆ โทษทีวะเมื่อคืนโทรมาไม่ได้รับว่าไง
ผม:เห้ยเดี๋ยวนะเมื่อคืนรับและคุยกับกูตั้งนาน
เพื่อน:จะบ้าเหรอเมื่อคืนกูคุยกับแฟนและก็หลับไปใครโทรมากูยังไม่รู้เลย
ผม:เอ๋า แล้วเมื่อคืนกูคุยกับใคร
นั้นสิครับเมื่อคืนผมคุยกับใครโห้เล่นผมขนาดนี้เลยเหรอ และพอถึงหอพักก็ไปติดต่อว่ามันกิดเรื่องแบบนี้ๆขึ้นนะ แต่เจ้าของหอพักก็เหมือนไม่ได้ตกใจอะไร แปลกนะครับที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับหอพักของตัวเองแต่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรเลย ผมก็ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับห้องนี้ แกก็พูดปัดๆไปแบบว่าไม่มีอะไรหรอกถ้าน้องจะออกก็จะคืนค่ามัดจำให้ ผมก็แบบเห้ยง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ก็ไม่เชิงว่าไม่แสดงความรับผิดชอบนะครับแกก็จะคืนค่ามัดจำให้แต่ก็ยังไม่โอเคนะแบบนี้ พ่อผมก็แบบว่าไม่เป็นไรหรอกลูกเขาคืนค่ามัดจำให้ก็ดีแล้วจะได้เอาไปจ่ายหออื่น โอเคๆไม่ถามแล้วก็ได้ จนเข้าไปเก็บของเก็บๆไปจำหมดผมก็เลยแกล้งส่ะหน่อยดีกว่ากะว่าจะเอาโปสเตอร์ไปด้วยก็เลยลอกออกมาหมดเลย แทบช็อค!! สิ่งที่โปสเตอร์ทับอยู่ทั้งหมดนั่น เป็นอักขระเต็มไปหมดเขียนด้วยสิ่งที่เป็นสีแดงซึ่งผมไม่รู้ว่าคืออะไร บรรทัดสุดท้ายเขียนเป็นภาษาไทยว่า"จงอยู่กับกู"ขนนี้ลุกทั้งตัว รีบเอาโปสเตอร์แปะกลับที่เดิม หลังตู้เสื้อผ้าก็มีรูปผู้หญิงคนนึงประมาณห้ารูป เป็นภาพที่ถ่ายด้วยกล้องฟิมล์ จำฝ้าได้มั้ยครับที่มันหายไปเพราะมันหล่นลงมาพ่อผมก็ใจดีเอาฝ้าขึ้นให้เขาด้วยการเหยียบเก้าอี้ฝ้าไม่ได้สูงมานะครับ จนพ่อเอาฝ้าขึ้นใส่ คือการใส่ฝ้าโดนที่ติดรางเสร็จแล้วมันต้องเอาแผ่นฝ้าเข้าไปข้างในทั้งแผ่นก่อนแล้ววางให้มันตรงกับรางแต่มันไปชนกับอะไรก็ไม่รู้ทำให้ใส่ไม่ได้พ่อเลยหยิบมันออกมา โอ้โห้ ทุกคนครับเป็นโกศใส่กระดูกครับโห้วว อะไรว่ะเนี่ยเอาห้องอะไรให้กูเนี่ย แล้วไปบอกเจ้าของหอคราวนี้ตกใจแล้วเว้ยทุกคน ตกใจใหญ่เลย แต่เรื่องอักขะแกบอกว่าแกรู้แล้ว แต่เรื่องนี้แกยังไม่รู้ แม่ผมเลยบอกว่าแบบนี้ต้องทำบุญนะ ทำบุญบ้านเลย เอาพระมาสวดนะแบบนี้ โกศกระดูกใครก็ไม่รู้ เจ้าของหอแกเลยยอมเล่าครับ
แกบอกว่าก่อนที่ผมจะมาอยู่อ่ะ มีชายหญิงคู่นึงมาอยู่ก่อนเป็นวัยทำงาน ทำงานโรงงานในย่านนั้น อยู่ได้ประมาณ8เดือน ผู้หญิงก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตฝ่ายผู้ชายก็ทำใจไม่ได้ นิสัยการทำตัวคำพูดเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เหมือนจะหันมาสนใจเรื่องไสยศาสตร์เริ่มเอายันต์มาแปะหน้าห้องเอาข้าวใส่กระทงมาวางหน้าห้องจนเพื่อนข้างห้องเริ่มกลัวไปตามๆกัน เหมือนมีผู้หญิงมาอยู่ด้วยก็คิดว่าแฟนใหม่หรือเปล่า มีเสียงคุยกันในห้องมีเสียงทะเลาะกันเสียงดัง นานเข้าๆ จนไม่ไหวเลยมาแจ้งเจ้าของหอพักให้ไปพูดไปคุยกับเขาหน่อย จนเจ้าของหอพักได้ไปคุยไปบอก สิ่งที่เขาพูดกับเจ้าของหอคือ"อีกไม่นานผมก็ไม่อยู่แล้วไม่ต้องมาบอกหรอก"เสียงทะเลาะกันเสียงหยอกล้อกันดังมากติดๆกันหลายๆวัน เจ้าของหอเลยถือวิสาสะเปิดเข้าห้องเลย แต่ห้องมืดและเหม็นมากกกก แกเลยเอามือคลำๆไปเปิดไฟ สิ่งที่แกเห็นคือผู้ชายผูกคอตายในห้องห้อยอยู่กับพัดลมเพดาน(แต่ตอนที่ผมอยู่ไม่มีพัดลมเพดานนะครับ)ศพสภาพเหมือนผ่านมาหลายวันมากๆแล้ว แต่ทำไมกลิ่นถึงไม่ออกเลยละเพื่อนข้างห้องก็ไม่มีใครได้กลิ่นเลยแปลกนะ แต่หาสาเหตุไม่ได้ จนเจ้าหน้าที่มาเก็บศพ ให้ญาติมารับศพไป จึงเกิดความสงสัยแล้วเสียงที่อยู่ในห้องล่ะเสียงผู้ชายผู้หญิงคุยกันทะเลาะกันหยอกล้อกันมันคืออะไร เพราะเจ้าหน้าที่บอกว่าตายมาแล้วไม่ต่ำว่าหนึ่งอาทิตย์ครับ จนคนที่เช่าอยู่หอนี้ทยอยย้ายกันออกไป ที่เข้ามาพักใหม่ก็มี ส่วนมากจะมีแต่วัยรุ่นที่เข้ามาพักแต่ห้องนั้นไม่ได้เปิดให้เช่ามาหลายปีแล้ว เอ๋าแล้วทำไมให้ผมเช่าละ แกบอกว่าเรื่องมันผ่านมานานแล้วคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ก็แบบทำไมไม่แจ้งผมก่อนอ่ะ ถ้าแจ้งไปจะกล้าอยู่เหรอ แน่นอนผมไม่กล้าอยู่หรอก จบครับ!!
พาส2นี้อาจจะไม่มีเรื่องหน้ากลัวนะครับ แต่เป็นเฉลยเรื่องทั้งหมดต้องอ่านทั้ง1และ2นะครับถึงเข้าใจ
หอพักใจกลางเมือง 2/2
เข้าเรื่องกันเลยนะครับ
ต่อจากตอนนั้น แม่และพ่อผมก็มาหาผมในตอนนั้นเลยเพราะมันเช้าตรู่แล้ว บ้านผมกับตัวเมืองมันค่อยข้างไกลกันนะครับก็เลยใช้เวลาเดินทางนานหน่อยประมาณ45นาทีถึง1ชั่วโมงเลย หลังจากที่แม่ผมโทรมาก็ไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นอีกเลย จนกระทั่งพ่อแม่ผมมาถึงผมรู้สึกโล่งไปหมดแม่มาเคาะประตูแล้วเรียกผม ผมกระโดดออกจากที่นอนและวิ่งไปที่ประตูทันทีและกอดแม่ร้องไห้"ไม่เป็นไรแล้วนะลูก"แม่ผมพูดขึ้น แต่ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่ฟังตอนนั้นเลย ตอนนั้นแค่อยากออกไปจากที่นั่นตอนนั้นก่อน แม่เลยพากลับบ้าน ผมก็หลับบนรถจนถึงบ้านก็ไปนอนต่อเพราะไม้ได้นอนทั้งคืนเลย จนประมาณห้าโมงเย็นผมก็ตื่นมาอาบน้ำกินข้าวกินปลา และผมก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง"โห้มันขนาดนั้นเลยเหรอลูก"พ่อผมพูดขึ้นจนได้ตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะไปวัดก่อนตอนเช้าและพอช่วงสายๆจะพาไปเอาของที่หอพัก พอไปวัดได้เล่าเรื่องนี้ให้พระท่านฟังพระอาจารย์ที่อยู่วัดประจำหมู่บ้าน อันนี้เป็นความเชื่อส่วนบุลคลนะครับ พระอารย์ก็ดูดวงให้ผมท่านก็บอกว่าไม่มีใครตามนะหรือเป็นเขาสิงสถิตอยู่ที่นั้นหรือเปล่าพระอาจารย์ท่านบอกประมาณนี้ จนถึงเวลาที่ไปเก็บของ จำเพื่อนที่ผมโทรหาได้มั้ยครับ มันโทรมาหาผมประมาณเกือบสิบเอ็ดโมง สิ่งแรกที่มันพูดคือ
เพื่อน:หะโหลๆ โทษทีวะเมื่อคืนโทรมาไม่ได้รับว่าไง
ผม:เห้ยเดี๋ยวนะเมื่อคืนรับและคุยกับกูตั้งนาน
เพื่อน:จะบ้าเหรอเมื่อคืนกูคุยกับแฟนและก็หลับไปใครโทรมากูยังไม่รู้เลย
ผม:เอ๋า แล้วเมื่อคืนกูคุยกับใคร
นั้นสิครับเมื่อคืนผมคุยกับใครโห้เล่นผมขนาดนี้เลยเหรอ และพอถึงหอพักก็ไปติดต่อว่ามันกิดเรื่องแบบนี้ๆขึ้นนะ แต่เจ้าของหอพักก็เหมือนไม่ได้ตกใจอะไร แปลกนะครับที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับหอพักของตัวเองแต่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรเลย ผมก็ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับห้องนี้ แกก็พูดปัดๆไปแบบว่าไม่มีอะไรหรอกถ้าน้องจะออกก็จะคืนค่ามัดจำให้ ผมก็แบบเห้ยง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ ก็ไม่เชิงว่าไม่แสดงความรับผิดชอบนะครับแกก็จะคืนค่ามัดจำให้แต่ก็ยังไม่โอเคนะแบบนี้ พ่อผมก็แบบว่าไม่เป็นไรหรอกลูกเขาคืนค่ามัดจำให้ก็ดีแล้วจะได้เอาไปจ่ายหออื่น โอเคๆไม่ถามแล้วก็ได้ จนเข้าไปเก็บของเก็บๆไปจำหมดผมก็เลยแกล้งส่ะหน่อยดีกว่ากะว่าจะเอาโปสเตอร์ไปด้วยก็เลยลอกออกมาหมดเลย แทบช็อค!! สิ่งที่โปสเตอร์ทับอยู่ทั้งหมดนั่น เป็นอักขระเต็มไปหมดเขียนด้วยสิ่งที่เป็นสีแดงซึ่งผมไม่รู้ว่าคืออะไร บรรทัดสุดท้ายเขียนเป็นภาษาไทยว่า"จงอยู่กับกู"ขนนี้ลุกทั้งตัว รีบเอาโปสเตอร์แปะกลับที่เดิม หลังตู้เสื้อผ้าก็มีรูปผู้หญิงคนนึงประมาณห้ารูป เป็นภาพที่ถ่ายด้วยกล้องฟิมล์ จำฝ้าได้มั้ยครับที่มันหายไปเพราะมันหล่นลงมาพ่อผมก็ใจดีเอาฝ้าขึ้นให้เขาด้วยการเหยียบเก้าอี้ฝ้าไม่ได้สูงมานะครับ จนพ่อเอาฝ้าขึ้นใส่ คือการใส่ฝ้าโดนที่ติดรางเสร็จแล้วมันต้องเอาแผ่นฝ้าเข้าไปข้างในทั้งแผ่นก่อนแล้ววางให้มันตรงกับรางแต่มันไปชนกับอะไรก็ไม่รู้ทำให้ใส่ไม่ได้พ่อเลยหยิบมันออกมา โอ้โห้ ทุกคนครับเป็นโกศใส่กระดูกครับโห้วว อะไรว่ะเนี่ยเอาห้องอะไรให้กูเนี่ย แล้วไปบอกเจ้าของหอคราวนี้ตกใจแล้วเว้ยทุกคน ตกใจใหญ่เลย แต่เรื่องอักขะแกบอกว่าแกรู้แล้ว แต่เรื่องนี้แกยังไม่รู้ แม่ผมเลยบอกว่าแบบนี้ต้องทำบุญนะ ทำบุญบ้านเลย เอาพระมาสวดนะแบบนี้ โกศกระดูกใครก็ไม่รู้ เจ้าของหอแกเลยยอมเล่าครับ
แกบอกว่าก่อนที่ผมจะมาอยู่อ่ะ มีชายหญิงคู่นึงมาอยู่ก่อนเป็นวัยทำงาน ทำงานโรงงานในย่านนั้น อยู่ได้ประมาณ8เดือน ผู้หญิงก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตฝ่ายผู้ชายก็ทำใจไม่ได้ นิสัยการทำตัวคำพูดเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เหมือนจะหันมาสนใจเรื่องไสยศาสตร์เริ่มเอายันต์มาแปะหน้าห้องเอาข้าวใส่กระทงมาวางหน้าห้องจนเพื่อนข้างห้องเริ่มกลัวไปตามๆกัน เหมือนมีผู้หญิงมาอยู่ด้วยก็คิดว่าแฟนใหม่หรือเปล่า มีเสียงคุยกันในห้องมีเสียงทะเลาะกันเสียงดัง นานเข้าๆ จนไม่ไหวเลยมาแจ้งเจ้าของหอพักให้ไปพูดไปคุยกับเขาหน่อย จนเจ้าของหอพักได้ไปคุยไปบอก สิ่งที่เขาพูดกับเจ้าของหอคือ"อีกไม่นานผมก็ไม่อยู่แล้วไม่ต้องมาบอกหรอก"เสียงทะเลาะกันเสียงหยอกล้อกันดังมากติดๆกันหลายๆวัน เจ้าของหอเลยถือวิสาสะเปิดเข้าห้องเลย แต่ห้องมืดและเหม็นมากกกก แกเลยเอามือคลำๆไปเปิดไฟ สิ่งที่แกเห็นคือผู้ชายผูกคอตายในห้องห้อยอยู่กับพัดลมเพดาน(แต่ตอนที่ผมอยู่ไม่มีพัดลมเพดานนะครับ)ศพสภาพเหมือนผ่านมาหลายวันมากๆแล้ว แต่ทำไมกลิ่นถึงไม่ออกเลยละเพื่อนข้างห้องก็ไม่มีใครได้กลิ่นเลยแปลกนะ แต่หาสาเหตุไม่ได้ จนเจ้าหน้าที่มาเก็บศพ ให้ญาติมารับศพไป จึงเกิดความสงสัยแล้วเสียงที่อยู่ในห้องล่ะเสียงผู้ชายผู้หญิงคุยกันทะเลาะกันหยอกล้อกันมันคืออะไร เพราะเจ้าหน้าที่บอกว่าตายมาแล้วไม่ต่ำว่าหนึ่งอาทิตย์ครับ จนคนที่เช่าอยู่หอนี้ทยอยย้ายกันออกไป ที่เข้ามาพักใหม่ก็มี ส่วนมากจะมีแต่วัยรุ่นที่เข้ามาพักแต่ห้องนั้นไม่ได้เปิดให้เช่ามาหลายปีแล้ว เอ๋าแล้วทำไมให้ผมเช่าละ แกบอกว่าเรื่องมันผ่านมานานแล้วคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ก็แบบทำไมไม่แจ้งผมก่อนอ่ะ ถ้าแจ้งไปจะกล้าอยู่เหรอ แน่นอนผมไม่กล้าอยู่หรอก จบครับ!!
พาส2นี้อาจจะไม่มีเรื่องหน้ากลัวนะครับ แต่เป็นเฉลยเรื่องทั้งหมดต้องอ่านทั้ง1และ2นะครับถึงเข้าใจ