เรื่องมี่อยู่ว่า... ตอนป.5เราเป็นสิวครั้งแรกเป็นเยอะมากๆหน้าไม่มีที่ว่างเลยต่สงจากเพื่อนรุ่นเดียวกันไม่มีใครเป็นเลย เราโดนเด็กอนุบาลเรียกว่า "อีหน้าผี" โดนรุ่นพี่มัธยมแซวเรื่องสิว เป็นประจำ
...เข้ามัธยมย้าน รร.ใหม่ เป็นรร. ที่ใหญ่ขึ้น นร.เยอะ หน้าตาผิวพรรณแตกต่างกันออกไป เราโดนล้อเรื่องสิวอยู่เหมือนเดิมจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกัน ตอนนั้นเราด่ากราดทุกคนเลย เพาะเราเป็นเด็กหัวดีคนหนึ่งเลยหละ ครูยอมรับเรื่องผลการเรียนของเรา เราเลยใจกล้าด่ามันทุกคนเพราะถือว่าเรามีดีด้านอื่นๆ แต่ พอเรามีความรักประสาเด็กๆแอบชอบรุ่นพี่ อาการออกจนเพื่อนๆในกลุ่มเขารู้ แซวเราชี้เราให้พี่คนนั้นดู ก็แซวเราเรื่องสิว เรื่องหัวเราฟู เราเสียเซ้ลไปเลย ไม่กล้ามองหน้าใครเลย เวลาผ่านไปเราขึ้นม.3 เราไปเจอครีมสเตียรอยตัวหนึ่ง ใช้แล้วสิวหาย หน้าขาว เร็วมากๆ ก็มีคนทัก เราเลยขายไปด้วยเลย...สายตาคนรอบข้างก็ดูมองเราแปลกๆไปเพราะสิวเราหาย หน้าก็ขาว ขึ้นม.4เราสอบได้ห้อง1 สายวิทย์คณิต เราเนียนร่วมกับเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เรียนสายวิทย์มาก่อน เราเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะเวลาที่ครูสอน เขาจะตั้งคำถาม เพื่อนที่เคยเรียนสายนี้มาก่อนตอบได้เขาก็จะข้ามไปเลย เราเรียนไม่ทัน เราพยายามนะ โทรหาเพื่อน2-3ทุ้มให้เขาสอน แต่เราก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดีๆ เราเริ่มหมเไฟ ครูเรียกตอบคำถาม เราตอบไม่ได้ อาการเราออกชัดจนเพื่อนรูว่าเราโง่ เริ่มไม่มีเพื่อน เกรดกลางภาคออก เราสอบได้ที่สุดท้ายของห้องด้วยเกรด 1.9 ครูประจำชั้นเราขอว่าเราต่อหน้าทุกคนว่า เราเป็นตัวถ่วงของห้อง ทำให้ตะแนนห้องตก เราติด0.ด้วย เราไม่มีเพื่อนเลย เราตัดสินใจย้ายรร. เงียบๆ ไม่มีเพื่อนในรร.รู้เลย มีแค่ครูประจำชั้นอีกคนที่ไม่ได้ว่าเราครูคนนี้ใจดีรู้และเซ็นย้ายให้เรา เราไปเรียน รร.ใหม่เราเปลี่ยนตัวเองใหม่ ท่าทาง การแต่งตัวแต่งหน้าทรงผม ทุกอย่สงเป๊ะมาก ดูดี แต่...เราเริ่มไม่สบตาคน 1เทรอเต็มๆที่เราไม่มีเพื่อนสนิท เรามีแฟนเราโดดเรียนไปอยู่กับแฟนประจำ เพราะเรารู้สึกว่าเรามีความสำคัญกับเขา ไม่กี่เดือนเราก็เลิกกัน ...เปิดเทรอมใหม่ มีเพื่อนคนนึงมาขอสนิทกับเรา เขาน่ารักมากๆ ตัวเล็กๆขาวๆตากลม น่ารักมากๆก็สนิทกันมาก วันนึงเราไปกิจกรรมต่างรร. เราเจอรุ่นพี่ที่บ้านใกล้ๆกันทักเราว่า "ทำไมถึงครบเพื่อนที่สวยกว่าตัวเอง"? เราก็ยิ้มๆ จากนั้นมาเราไม่สบตาคนเลย แม้แต่คนที่สนทนาอยู่ตรงหน้า เราจะมองต่ำ มองมือ หรือมองสิ่งของที่เขายื่นมาให้ เราเรียนจบทำงานผู้ช่วยพยาบาล ผญ.ทั้งแผนก30กว่าคน มีคนไม่ชอบเราและหมั่นไส้และอิจฉา เพราะเราเป็นคนเงียบๆทำงานอย่างเดียวไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ทำงานตำแหน่งไหนก็ทำได้หมด ข้อผิดพลาดก็น้อยมากๆอยู่กับหมอก็อยู่ได้กับทุกคนเพราะเราเงียบแต่ถามอะไรเราตอบได้หมดเลย จนมีหมอคนนึงเขาคงชอบสไตการทำงานของเราทุกครั้งที่เราได้รับมอบหมายงานให้เป็นผู้ช่วยเขา เขาจะเลี้ยงสตาบัคเราทุกครั้ง และเลี้ยงเฉพาะเราแค่คนเดียว จนคนเขามองหน้ากันและยิ้มไม่รูว่าเอาไปพูลับหลังยังไง และหัวหน้าแผนกจะให้งานที่เราไม่ต้องใช้กำลังหรือเหนื่อบเลย เพราะเราทำได้ทุกอย่างและความผิดพลาดน้อย วันนึงผัวหน้าเรียกเราไปพบบอกเราว่ามีคนรายงานว่าเราทำงานแล้วอู้งาน พูดหลายครั่งจนต้องเรียกเรามาเตือนเขาบอกว่าแต่พี่ก็เห็นเราทำงานตลอดนะแต่คนอื่นเขาพูดกันเลยต้องเรียกเรามาคุยเพื่อจะได้ปรับตัว ไม่นานเราก็ลาออก เพราะเรื่องราวเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เราทำงานแล้ว เราประสบปัญหา มีคนไม่ชอบเรา เขาจิกกัดเรา พยายามขวางเวลาเราจะทำอะไร คล้ายๆเป็อุปสรรคต่องานเราเสมอ เราไม่รู้ว่าเขาไม่ชอบเราเพราะเราไม่มองหน้าเขาหรือเปล่า เพราะเราจะไม่มองหน้าใครเลยเราจะมองตรงๆไปข้างหน้าเสมอ?
.....เราควรทำไงดี?
โรคกลัวการเข้าสังคมที่เกิดจากการถูกกระทำจากคนไกล้ตัว?
...เข้ามัธยมย้าน รร.ใหม่ เป็นรร. ที่ใหญ่ขึ้น นร.เยอะ หน้าตาผิวพรรณแตกต่างกันออกไป เราโดนล้อเรื่องสิวอยู่เหมือนเดิมจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกัน ตอนนั้นเราด่ากราดทุกคนเลย เพาะเราเป็นเด็กหัวดีคนหนึ่งเลยหละ ครูยอมรับเรื่องผลการเรียนของเรา เราเลยใจกล้าด่ามันทุกคนเพราะถือว่าเรามีดีด้านอื่นๆ แต่ พอเรามีความรักประสาเด็กๆแอบชอบรุ่นพี่ อาการออกจนเพื่อนๆในกลุ่มเขารู้ แซวเราชี้เราให้พี่คนนั้นดู ก็แซวเราเรื่องสิว เรื่องหัวเราฟู เราเสียเซ้ลไปเลย ไม่กล้ามองหน้าใครเลย เวลาผ่านไปเราขึ้นม.3 เราไปเจอครีมสเตียรอยตัวหนึ่ง ใช้แล้วสิวหาย หน้าขาว เร็วมากๆ ก็มีคนทัก เราเลยขายไปด้วยเลย...สายตาคนรอบข้างก็ดูมองเราแปลกๆไปเพราะสิวเราหาย หน้าก็ขาว ขึ้นม.4เราสอบได้ห้อง1 สายวิทย์คณิต เราเนียนร่วมกับเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เรียนสายวิทย์มาก่อน เราเรียนไม่รู้เรื่องเลยเพราะเวลาที่ครูสอน เขาจะตั้งคำถาม เพื่อนที่เคยเรียนสายนี้มาก่อนตอบได้เขาก็จะข้ามไปเลย เราเรียนไม่ทัน เราพยายามนะ โทรหาเพื่อน2-3ทุ้มให้เขาสอน แต่เราก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดีๆ เราเริ่มหมเไฟ ครูเรียกตอบคำถาม เราตอบไม่ได้ อาการเราออกชัดจนเพื่อนรูว่าเราโง่ เริ่มไม่มีเพื่อน เกรดกลางภาคออก เราสอบได้ที่สุดท้ายของห้องด้วยเกรด 1.9 ครูประจำชั้นเราขอว่าเราต่อหน้าทุกคนว่า เราเป็นตัวถ่วงของห้อง ทำให้ตะแนนห้องตก เราติด0.ด้วย เราไม่มีเพื่อนเลย เราตัดสินใจย้ายรร. เงียบๆ ไม่มีเพื่อนในรร.รู้เลย มีแค่ครูประจำชั้นอีกคนที่ไม่ได้ว่าเราครูคนนี้ใจดีรู้และเซ็นย้ายให้เรา เราไปเรียน รร.ใหม่เราเปลี่ยนตัวเองใหม่ ท่าทาง การแต่งตัวแต่งหน้าทรงผม ทุกอย่สงเป๊ะมาก ดูดี แต่...เราเริ่มไม่สบตาคน 1เทรอเต็มๆที่เราไม่มีเพื่อนสนิท เรามีแฟนเราโดดเรียนไปอยู่กับแฟนประจำ เพราะเรารู้สึกว่าเรามีความสำคัญกับเขา ไม่กี่เดือนเราก็เลิกกัน ...เปิดเทรอมใหม่ มีเพื่อนคนนึงมาขอสนิทกับเรา เขาน่ารักมากๆ ตัวเล็กๆขาวๆตากลม น่ารักมากๆก็สนิทกันมาก วันนึงเราไปกิจกรรมต่างรร. เราเจอรุ่นพี่ที่บ้านใกล้ๆกันทักเราว่า "ทำไมถึงครบเพื่อนที่สวยกว่าตัวเอง"? เราก็ยิ้มๆ จากนั้นมาเราไม่สบตาคนเลย แม้แต่คนที่สนทนาอยู่ตรงหน้า เราจะมองต่ำ มองมือ หรือมองสิ่งของที่เขายื่นมาให้ เราเรียนจบทำงานผู้ช่วยพยาบาล ผญ.ทั้งแผนก30กว่าคน มีคนไม่ชอบเราและหมั่นไส้และอิจฉา เพราะเราเป็นคนเงียบๆทำงานอย่างเดียวไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ทำงานตำแหน่งไหนก็ทำได้หมด ข้อผิดพลาดก็น้อยมากๆอยู่กับหมอก็อยู่ได้กับทุกคนเพราะเราเงียบแต่ถามอะไรเราตอบได้หมดเลย จนมีหมอคนนึงเขาคงชอบสไตการทำงานของเราทุกครั้งที่เราได้รับมอบหมายงานให้เป็นผู้ช่วยเขา เขาจะเลี้ยงสตาบัคเราทุกครั้ง และเลี้ยงเฉพาะเราแค่คนเดียว จนคนเขามองหน้ากันและยิ้มไม่รูว่าเอาไปพูลับหลังยังไง และหัวหน้าแผนกจะให้งานที่เราไม่ต้องใช้กำลังหรือเหนื่อบเลย เพราะเราทำได้ทุกอย่างและความผิดพลาดน้อย วันนึงผัวหน้าเรียกเราไปพบบอกเราว่ามีคนรายงานว่าเราทำงานแล้วอู้งาน พูดหลายครั่งจนต้องเรียกเรามาเตือนเขาบอกว่าแต่พี่ก็เห็นเราทำงานตลอดนะแต่คนอื่นเขาพูดกันเลยต้องเรียกเรามาคุยเพื่อจะได้ปรับตัว ไม่นานเราก็ลาออก เพราะเรื่องราวเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เราทำงานแล้ว เราประสบปัญหา มีคนไม่ชอบเรา เขาจิกกัดเรา พยายามขวางเวลาเราจะทำอะไร คล้ายๆเป็อุปสรรคต่องานเราเสมอ เราไม่รู้ว่าเขาไม่ชอบเราเพราะเราไม่มองหน้าเขาหรือเปล่า เพราะเราจะไม่มองหน้าใครเลยเราจะมองตรงๆไปข้างหน้าเสมอ?
.....เราควรทำไงดี?