เกลียดคนในครอบครัวทั้งหมดเลยค่ะ ทำยังไงดีคะ?

สวัสดีค่ะคือเราจะร้องไห้กับเรื่องครอบครัวบ่อยมากๆเลยค่ะ เราเป็นเด็กกรุงเทพคือตอนเด็กๆพ่อกับแม่ฝากให้เราอยู่กับพี่เลี้ยงให้พี่เลี้ยงดูแล ดูแลดีเกินคาดค่ะดีจนไม่อยากจะอยู่เลยค่ะเพราะโดนทำร้ายโดนขังไว้ในบ้านออกมาก็ไม่ได้โดนจับตบตอนนั้นอายุไม่กี่ขวบเองค่ะเข้าอนุบาลแรกๆเลยก็ว่าได้ เราเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังแม่เลยให้ไปอยู่กับญาติน่ะค่ะ สักพักก็ถูกย้ายมานครปฐมเอาง่ายๆเลยค่ะมาแรกๆเราก็เกลียดจังหวัดนี้อย่างรุนแรงพอตัว เพราะปกติเราไม่เคยร้องไห้บ่อยหรือโดนรังแกอะไรเยอะขนาดนี้เลย โดนไม่ต่างจากพี่เลี้ยงเลยค่ะ เราเล่าให้แม่ฟัง ทางบ้านในก็แก้ตัวจนเราหมั่นไส้ค่ะคือแม่เราเป็นคนที่แบบพูดตรงๆเลยนะคือไม่ว่ายายจะพูดอะไรแกจะเชื่อตลอดโดยคนที่โดนกระทำก็คือเราเราเล่าอะไรแกก็พูดหลักคำสอนน่ารำคาญ เราเป็นคนขี้หงุดหงิดและรำคาญง่ายค่ะ แกพูดแบบแกยึดติดอะไรสักอย่างบอกจะต้องตอบแทนบุญคุณยาย คือแกพูดแบบนี้ให้ฟังทุกปีค่ะหลายปีเลย7-8ปีได้ และที่สำคัญทุกคนในครอบครัวมองเราเป็นคนอ่อนแอ เลยไม่มีใครรักเราเลยค่ะไม่ว่าจะผู้ใหญ่คนไหนก็ตาม แม่ก็เอาเราไปพูดเสียๆหายๆเยอะมากๆ ถ้าไม่ทำตามคำสั่งก็ฟ้องพี่ชายเราอย่างเดียวจริงๆแล้วเราก็เกลียดพี่ชายเหมือนกันค่ะตั้งแต่เด็กก็ว่าได้ แกทิ้งเราแล้วพาคนอื่นไปเที่ยวกันหมดเลยค่ะ คือ พูดแค่นี้เห็นแก่ตัวมากเคยตบลูกสาวตัวเองมาแล้ว คือแกโหดมากค่ะเสียงดังอีกด้วย เราเลยเกลียดที่สุดเลยก็ว่าได้ เขาเคยด่าเราควาย คำๆนั้นหลายๆปีมันทำให้เราสะสมคำเหล่านั้นในสมองมากๆเลยทำให้เราเกิดอาการคลั่งมาครั้งหนึ่งค่ะ ตอนนั้นเราคุมตัวเองแทบไม่อยู่เลย กีดแขนตัวเองแบบไม่รู้เจ็บไม่รู้ทรมานเลยค่ะรู้สึกสนุกแบบคนโรคจิตไปเลยค่ะ กีดมาทั้งสองด้านเลยค่ะแขนซ้ายกับขวา แล้วก็ขาตัวเองค่ะจนสภาพดูไม่ได้ แม่ก็ดูเหมือนจะเข้ามาปลอบ แต่คำที่แม่พูดออกมาคือคำที่เจ็บปวดเข้าไปอีก เขาบอกเราว่าเราเป็นภาระ ใช่ค่ะง่ายๆเลยเราเป็นภาระมาให้พวกเขาหลายปี คือใครๆก็พูดแบบนั้นเขาบอกว่าถ้าตายไปก็ไม่มีใครมาเสียใจให้หรอกนะ คือมาซ้ำเติมเยอะมากค่ะ เราเหนื่อย มันท้อเกิดมาในครอบครัวประสาท- เห้อขอระบายหน่อยนะคะ ตอนนี้อายุ13ละค่ะ อยากหนีออกจากบ้านไปอยู่กับพ่อดีที่สุดแล้วก็ว่าได้