เราและครอบครัว

คือเราเป็นลูกคนที่สาม แต่ต่อมาแม่เราก็มีน้องตอนนั้นเราเรียนม.ต้น ตอนแรกที่รู้เราดีใจมาก แต่ตอนนี้เราอธิบายไม่ถูกเลย ตอนน้องกำลังจะเกิดมีแต่คนบอกเราเป็นหมาหัวเน่า แม่รักน้องมากกว่า คำพูดพวกนั้นเราพยายามไม่ใส่ใจ เราพยายามคิดบวก เราพยายามไม่ฟังคนพูดเขาจะรู้ไหมว่ามันไม่ควรพูดเล่น หลังจากนั้นเราพยายามที่จะไม่พูดกับใครเพื่อที่จะไม่ต้องฟังคำพูดพวกนั้น แต่พอน้องเราเกิดเราก็เริ่มคิดว่าหรือที่เขาพูดจะจริง เรารู้น้องยังเด็กแต่ตอนที่น้องแกล้งเราแม่จะบอกว่าไม่เป็นไร น้องมันเด็ก แต่เราเจ็บ เราเสียใจ เราโกรธ แต่เราพยายามคิดว่าน้องยังเด็ก พอน้องทำผิดเราก็ดุน้อง น้องก็ฟ้องแม่ แม่ก็มาว่าเรา แม่ไม่เคยถามเหตุผลเลยว่าทำไม เราถึงว่าน้อง เราเสียใจ แต่ไม่อยากร้องไห้ เราเคยคิดว่าเราเกิดมาทำไม ไม่หน้าเกิดมาเลย เราเคยอยากฆ่าตัวตาย เราควรทำยังไงดี เราไม่อยากรู้สึกแย่แบบนี้แล้ว เราไม่รู้ว่าควรทำยังไง เราคุยกับใครไม่ได้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ มีแตคนบอกเราทำแบบนี้เพราะอิจฉาน้องจริงหรอ เราเป็นแบบนั้นหรอ หลายครั้งเราพยายามกดความรู้สึกนี้ลงไป แต่ยิ่งทำมันยิ่งทำให้เราไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกแล้ว เราควรทำอย่างไงดี