ไม่เคยหวังพึ่งพา.."ชะตาชีวิต"
ถึง"อาทิตย์อับแสง"..แฝงความเศร้า
แม้"สายลม"นั้นอาจเกินคาดเดา
"ฝน"กำลังตั้งเค้า.."เราสู้"ทน
คืนนี้จันทร์ไม่แหว่งตะแคงข้าง
จึงสว่างพร่างพรายกลาง"สายฝน"
อยากให้เธอนั้นได้"ไกลกังวล"
"เตือนใจ"ตนให้พ้นจากฝนพรำ
แต่"แก้วตาขวัญใจ"..ไปไหนหนอ?
ปล่อยฉันรอจนใจไหวระส่ำ
ก่อนที่ฝนหล่นสายมาร่ายรำ
โปรดช่วยทำให้ทุกอย่างกระจ่างที
ถ้า"ดวงใจกับความรัก"จักต้องจบ
เธออย่าหลบตาฉัน..หันหน้าหนี
ขออย่าได้ลวงหลอกบอกดีดี
ฉันพร้อมที่จะ"ยิ้มสู้"อย่างผู้แพ้...
แล้วเสียง"แว่ว".."คำหวาน"ผ่าน"ลมหวน"
ดังย้อนทวนลมซัดที่พัดแผ่
เธอบอกว่า.."แสงเทียน"อาจเปลี่ยนแปร
แต่"รัก"แท้แสงมันนั้นเรืองรอง
พอ"แสงเดือน"เลื่อนรับจับผิวเนื้อ
แก้มนั้นพลันระเรื่อ.."เมื่อโสมส่อง"
วจี..ที่เธอนั้นได้กลั่นกรอง
มาจากทุกทุกห้องของหัวใจ
นี่มัน..คือ"ความฝันอันสูงสุด"
ที่มนุษย์ผู้หนึ่ง..พึงมีได้
แค่"ยามค่ำ".."ยามเย็น"ได้เห็นใคร
"ลมหนาว"ซัดพัดใส่..ไม่สำคัญ
"ในดวงใจนิรันดร์"..นั้นคือรัก
ให้เธอพักเคียงข้าง..ร่วมสร้างฝัน
"ใกล้รุ่ง"แล้วฟ้าอาจขาดแสงจันทร์
แต่รักนั้นยังคงมั่น..ฉันสัญญา
ภกฺติ