**ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากแล้ว หากผิดพลาดประการใด ขออภัยทุกคนไว้ ณ ที่นี้นะครับ
เนื่องจากเขียนในช่วงอารมณ์ไม่คงที่**
สวัสดีครับ ผมเด็กนักเรียนชั้นม.5 ห้องอันดับต้นๆเรียนหนักและแข่งกันเรียนของโรงเรียนชื่อดังที่อยู่ในจังหวัดพื้นที่สีแดง ถูกให้เรียนออนไลน์มาร่วมสามเดือนได้แล้ว ตอนนี้กำลังประสบปัญหาหลายด้านที่ไม่มีที่พึ่ง ไปตั้งกระทู้เว็บสำหรับวัยรุ่นมาก็โดนตอกกลับว่า "เด็กแค่นี้เครียดเป็นด้วยหรอ" มาครับ เลยมาตั้งกระทู้ในนี้ไว้ เพราะเคยได้รับคำแนะนำที่ดีจากพันทิปมาก่อนครับ
เกริ่นก่อนว่าผมเป็นคนค่อนข้างขยัน(จากสายตาคนรอบข้าง) ค่อนข้างตั้งใจเรียน ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยเพราะมีความฝันที่จะเข้าคณะแพทย์หรือคณะสุขภาพดีๆ (ครอบครัวแกมบังคับด้วยครับ ตอนนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้วแต่ก็ยังเรียนในคณะที่ปักไว้ไม่ได้) แต่ก็มีภาวะความเครียดมาได้สองปีแล้วครับ ไม่ได้ปรึกษากับใครเพราะที่บ้านไม่ใส่ใจและไม่สนใจ กดดันอีกครับ (อาจจะเห็นจากกระทู้ผมก่อนหน้าเมื่อนานมาแล้ว) ยังไงก็ตามผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร มีความสุขดี
ตอนเรียนออนไลน์แรกๆ ผมค่อนข้างชิวและยังมีความสุขดีครับ เรียนพิเศษตามตารางที่ตั้งไว้อย่างดี อ่านหนังสือทบทวน แต่ก็หักโหมเกินไปในช่วงนั้น และนาฬิกาชีวิตเริ่มพังเมื่อเรียนได้สองสัปดาห์ นอนดึกเพราะรีบทำงาน ตื่นเช้ามาเรียน จนเริ่มอาการป่วย ไมเกรน ปวดตา ตอนนั้นก็เลยเริ่มพักบ้าง แต่พักได้ไม่นานก็โดนการเรียนฉุดมานั่งหน้าจออีกครั้งนึง เพราะปกติไม่ได้มีเพื่อนตามงานช่วยเท่าไหร่ครับ ผมเป็นคนชวนคุยไม่เก่งในแชท แล้วเรียนออนไลน์มานานจนห่างจากเพื่อนในห้องไปเยอะด้วย เหตุนี้เองจึงไม่มีคนรอบข้างคุยด้วยครับ ส่วนใหญ่คือเล่นกับแมว คุยกับตัวเองบ้างเพราะไม่มีคนคุยด้วยจริงๆ
พอเรียนออนไลน์ได้หนึ่งเดือนอาการเริ่มหนักขึ้น อาการทางกายเริ่มลดลง แต่สุขภาพจิตรู้ดีว่าแย่ลงอย่างมาก ผมเกิดอาการ mental breakdown,burnout บางทีก็ซึมเศร้าบ้าง อารมณ์ไม่คงที่เลยครับ ควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วย สมาธิหลุดลอย ครั้งนึงเคยเผลอทำปากกาไอแพดตกจนหัวร้าวแล้วร้องให้ พอเล่าให้ที่บ้านฟังก็ทะเลาะกันใหญ่โตแล้วโดนไปลาออกพร้อมด่าอีกสารพัด (เขาคิดว่าการเรียนไม่เครียด นั่งแต่หน้าคอม เห็นผมจับแต่มือถือทั้งที่การเล่นมือถือเป็นการคลายเครียดที่ดีที่สุด ไม่ได้ออกไปแม้แต่หน้าหมู่บ้าน ไปห้างก็นานๆครั้ง ตลาดไม่ได้ไปมาสองเดือนแล้ว ส่วนสถานที่พักผ่อนหย่อนใจยิ่งแล้วใหญ่) ตอนนี้เลยค่อนข้างปิดกั้นตัวเองจากภายนอกมากขึ้น จนไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว หรือใครที่เป็นที่พึ่งแล้วครับ เครียดมากจริงๆ
สุดท้ายคือ อยากระบายความทุกข์ลงในที่ๆหนึ่ง แล้วก็อยากรับคำแนะนำจากทุกคนที่อาจจะเตยเจอปัญหานี้มา ให้ผ่านช่วงนี้ไปยังไง ขอบคุณมากนะครับ
ปล.1 งานเรียนออนไลน์ไม่ได้หนักมาก แต่เรียนหกวันต่อสัปดาห์ ไม่ได้หยุดชดเชย ผลการเรียนยังรักษาระดับไว้ได้อยู่ไม่ออกนอกลู่นอกทางครับ
เหนื่อย มีความเครียดจากการเรียนออนไลน์และการกักตัวอยู่บ้าน ท้อมากครับ
สวัสดีครับ ผมเด็กนักเรียนชั้นม.5 ห้องอันดับต้นๆเรียนหนักและแข่งกันเรียนของโรงเรียนชื่อดังที่อยู่ในจังหวัดพื้นที่สีแดง ถูกให้เรียนออนไลน์มาร่วมสามเดือนได้แล้ว ตอนนี้กำลังประสบปัญหาหลายด้านที่ไม่มีที่พึ่ง ไปตั้งกระทู้เว็บสำหรับวัยรุ่นมาก็โดนตอกกลับว่า "เด็กแค่นี้เครียดเป็นด้วยหรอ" มาครับ เลยมาตั้งกระทู้ในนี้ไว้ เพราะเคยได้รับคำแนะนำที่ดีจากพันทิปมาก่อนครับ
เกริ่นก่อนว่าผมเป็นคนค่อนข้างขยัน(จากสายตาคนรอบข้าง) ค่อนข้างตั้งใจเรียน ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยเพราะมีความฝันที่จะเข้าคณะแพทย์หรือคณะสุขภาพดีๆ (ครอบครัวแกมบังคับด้วยครับ ตอนนี้ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้วแต่ก็ยังเรียนในคณะที่ปักไว้ไม่ได้) แต่ก็มีภาวะความเครียดมาได้สองปีแล้วครับ ไม่ได้ปรึกษากับใครเพราะที่บ้านไม่ใส่ใจและไม่สนใจ กดดันอีกครับ (อาจจะเห็นจากกระทู้ผมก่อนหน้าเมื่อนานมาแล้ว) ยังไงก็ตามผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร มีความสุขดี
ตอนเรียนออนไลน์แรกๆ ผมค่อนข้างชิวและยังมีความสุขดีครับ เรียนพิเศษตามตารางที่ตั้งไว้อย่างดี อ่านหนังสือทบทวน แต่ก็หักโหมเกินไปในช่วงนั้น และนาฬิกาชีวิตเริ่มพังเมื่อเรียนได้สองสัปดาห์ นอนดึกเพราะรีบทำงาน ตื่นเช้ามาเรียน จนเริ่มอาการป่วย ไมเกรน ปวดตา ตอนนั้นก็เลยเริ่มพักบ้าง แต่พักได้ไม่นานก็โดนการเรียนฉุดมานั่งหน้าจออีกครั้งนึง เพราะปกติไม่ได้มีเพื่อนตามงานช่วยเท่าไหร่ครับ ผมเป็นคนชวนคุยไม่เก่งในแชท แล้วเรียนออนไลน์มานานจนห่างจากเพื่อนในห้องไปเยอะด้วย เหตุนี้เองจึงไม่มีคนรอบข้างคุยด้วยครับ ส่วนใหญ่คือเล่นกับแมว คุยกับตัวเองบ้างเพราะไม่มีคนคุยด้วยจริงๆ
พอเรียนออนไลน์ได้หนึ่งเดือนอาการเริ่มหนักขึ้น อาการทางกายเริ่มลดลง แต่สุขภาพจิตรู้ดีว่าแย่ลงอย่างมาก ผมเกิดอาการ mental breakdown,burnout บางทีก็ซึมเศร้าบ้าง อารมณ์ไม่คงที่เลยครับ ควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วย สมาธิหลุดลอย ครั้งนึงเคยเผลอทำปากกาไอแพดตกจนหัวร้าวแล้วร้องให้ พอเล่าให้ที่บ้านฟังก็ทะเลาะกันใหญ่โตแล้วโดนไปลาออกพร้อมด่าอีกสารพัด (เขาคิดว่าการเรียนไม่เครียด นั่งแต่หน้าคอม เห็นผมจับแต่มือถือทั้งที่การเล่นมือถือเป็นการคลายเครียดที่ดีที่สุด ไม่ได้ออกไปแม้แต่หน้าหมู่บ้าน ไปห้างก็นานๆครั้ง ตลาดไม่ได้ไปมาสองเดือนแล้ว ส่วนสถานที่พักผ่อนหย่อนใจยิ่งแล้วใหญ่) ตอนนี้เลยค่อนข้างปิดกั้นตัวเองจากภายนอกมากขึ้น จนไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว หรือใครที่เป็นที่พึ่งแล้วครับ เครียดมากจริงๆ
สุดท้ายคือ อยากระบายความทุกข์ลงในที่ๆหนึ่ง แล้วก็อยากรับคำแนะนำจากทุกคนที่อาจจะเตยเจอปัญหานี้มา ให้ผ่านช่วงนี้ไปยังไง ขอบคุณมากนะครับ
ปล.1 งานเรียนออนไลน์ไม่ได้หนักมาก แต่เรียนหกวันต่อสัปดาห์ ไม่ได้หยุดชดเชย ผลการเรียนยังรักษาระดับไว้ได้อยู่ไม่ออกนอกลู่นอกทางครับ