มีใครไม่ชอบชีวิตตัวเองบ้างไหมค่ะ

ตอนนี้เราอายุ 28 ปีเราเกลียดชีวิตตัวเองมากเลย เกลียดตัวเองด้วย สมองเราคิดอยู่ทุกวัน มันหยุดคิดไม่ได้จริงๆ เราอยากหายไปจากโลกใบนี้ แต่เราไม่กล้าทำร้ายตัวเอง เราคิดตลอดเวลา ทำไมเราต้องเกิดมาด้วย ในชีวิตไม่มีอะไรดีสักอย่าง ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้เราไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่เคยได้อิสระ ไม่มีความสามารถพิเศษ หรืออะไรโดดเด่นเลยสักอย่าง มีแม่ แม่ก็ไม่รัก เอาแต่ด่า แต่ซ้ำเติมเรื่องเก่าๆที่เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ อะไรก็ให้แต่น้อง น้องอายุ 21ปี น้องคนละพ่อ เวลาซื้อของกินมาจะเรียกแต่น้องตลอด ไม่เคยเรียกเรา แต่เวลาใช้ เรียกแต่เราตลอด ไม่เคยเรียกใช้น้องเลยสักครั้ง เวลาไปนั่งคุยกับญาติ ก็ว่าเราเสียๆหายๆ ว่าเราขี้เกลียด พึ่งไม่ได้ อะไรก็ไม่เอา ทั้งที่เรา กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจานหุงข้าว ทำกับข้าว นวดขาให้ (แม่ชอบปวด)ส่วน น้องไม่ต้องทำไรเลย เล่นแต่เกมส์ กลางคืนก็เสียงดังเล่นเกม ตื่นก็เที่ยงบ่าย ทุกวัน ผ้าแม่ก็ซักให้ แต่ทำไมเราทำเองทุกอย่างแม่ก็ยังหาว่าเราไม่ทำ เราเกลียดชีวิตที่เราไปไหนไม่ได้ เราโทษตัวเองเราเองทุกวัน ที่ตอนเราอายุ20 เราปล่อยให้ตัวเองมีลูก แถมลูกเราเป็นเด็กออทิสติกอีก เราเลิกกับผัวของลูกตั้งแต่ลูกคลอดแล้ว โดยที่ฝั่งพ่อของลูกไม่เคยส่งเสียเลยสักบาทเลย ไม่เคยมาดู เราเหนื่อยกับชีวิตมาก เหนื่อยใจจนไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เราโทษตัวเองทุกวันที่ทำให้ชีวิตเราต้องทนอยู่แบบนี้ หลายๆครั้งเราอยากหนีไปไกลๆ แต่เราไม่กล้าทิ้งลูก เราสงสาร เรากลัวลูกมีชีวิตเหมือนเรา ชีวิตที่ไม่มีใครรัก   เคยขอให้แม่เลี้ยงให้ แม่ก็ไม่ยอมเลี้ยง แถมด่าเราตลอด ว่าอยากปล่อยให้มีเอง เราน้อยใจเหมือนไม่มีใครเลยในชีวิต แถมมามีโรคโควิดอีก มันทำให้ชีวิตเราลำบากไปใหญ่ คนเราเกิดมามีแค่ชีวิตเดียว ทำไมเราไม่เคยได้ใช้ชีวิตให้คุ้มเหมือนคนอื่นบ้าง เราหวังว่าสักวันชีวิตเราจะดีขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่เคยเลย เราอยากหายไปเหลือเกิน แต่ทำไมเราไม่กล้าทำนะ