*
กระทู้นี้เน้นระบายนะคะ แต่ใครอ่านแล้วก็มาระบายออกมาด้วยกันก็ได้นะหรือใครพอแนะนำได้ก็บอกได้เลยนะคะ*
ของเราต้องยอมรับและพูดได้เต็มปากเลยว่าปีนี้เป็นปีที่แย่ที่สุดสำหรับ dek65 เลยก็ว่าได้ ทั้งโควิดระบาด เด็กหลายคนยังไม่ได้ฉีดวัคซีน จะออกไปไหนก็ต้องระวังทุกฝีก้าว ต้องนั่งจ้องหน้าจอเพื่อเรียนออนไลน์ตลอดทั้งวันจนตาจะบอด เด็กบางคนก็ไม่ได้มีเงินมีอุปกรณ์พร้อม จะทำเรื่องต่อมหาลัยก็ลำบาก และใช่ เราเป็น dek65 ด้วยเหมือนกันค่ะ555555555555 ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเรารู้สึกเครียดมากว่าจะทำไงกับชีวิตนี้ดี ทุกวันนี้ก็ทำตัวไร้ประโยชน์และรู้สึกไร้จุดหมายจนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วค่ะ
เรากับคนในบ้านมีความคิดที่ต่างกันมาก พอจะหยิบเรื่องอะไรสักเรื่องมาคุยกันทีไรก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันแล้วก็เงียบตัดจบไปแทน(โดยเฉพาะเรื่องการเมืองนี่ขอให้บอก เขาเชื่อลุง 'ต' สุดใจ พูดเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะฟังแถมโดนว่าอีก555555555)
ก่อนโควิดระบาดเราเคยตั้งใจว่าอยากจะไปเรียนมหาลัยที่ตรงกับความสามารถและแสดงความเป็นตัวเองออกมาได้ ถึงจะอยู่ไกลขนาดไหนก็ยอม อยากเปิดประสบการณ์กับโลกภายนอกที่ใม่ใช่บ้านและโรงเรียน ยิ่งเป็นมหาลัยดังๆหรือครอบครัวแนะนำยิ่งไม่อยากเข้า มันเหมือนกับโดนพวกเขาตีกรอบไว้ให้แล้วทำตามคำสั่งให้ไงอย่างงั้น สำหรับคนที่มีเงินมากพอก็สามารถทำให้มันเป็นจริงได้แต่กับเรามันไม่ใช่ มันดูเหมือนเป็นเรื่องเพ้อฝันของเด็กไม่รู้จักโตแบบที่ผู้ใหญ่เรียกเลยค่ะ ฐานะทางบ้านก็กลางๆ อยู่อย่างพอมีพอใช้ แล้วยิ่งมีโรคระบาดอยู่ตอนนี้ ทั้งค่าอาหาร ค่ามือถือ ค่าเน็ต ค่าภาษีต่างๆ และค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอื่นๆอีก เรียกได้ว่ามันไม่มีทางที่เราจะมีเงินพอจะเข้ามหาลัยที่อยากไว้ได้เลย พอเจอเรื่องพวกนี้ถาโถมเข้ามาในคราวเดียวแบบนี้มันรู้สึกสิ้นหวังมากเลยค่ะ พอร์ตที่เราตั้งใจทำมาเพื่อเข้ามหาลัยนั้นมันเหมือนจะสูญเปล่าไปเลย (มหาลัยคณะที่เราเล็งไว้จะเป็นพวกมัลติมีเดียแอนิเมชั่น,ดิจิตอลอาร์ตค่ะ) พอจะหามหาลัยอื่นมาสำรองไว้ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะหา เหมือนทุกอย่างมันไม่ใช่ที่ๆของตัวเอง เราอยากเรียนที่ๆเราเล็งไว้มากกว่าที่ไหนๆเลยค่ะ,_,
พอมาคิดทบทวนกับตัวเอง ดูๆแล้วเราเหมือนเป็นคนเรื่องมากแบบมากๆตามที่คนในบ้านมักจะพูดและมองเราเป็นแบบนั้นเสมอ เอาซะรู้สึกผิดเลยที่มีความฝันที่ดูเกินตัวแบบนั้น
สำหรับเด็ก65คนไหนที่เจอเรื่องยากลำบาก รู้สึกเหนื่อย ท้อ หมดไฟ และไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร มาๆๆ กอดปลอบให้กำลังใจแล้วพยายามไปด้วยกันนะคะ สู้ๆ
dek65 รู้สึกยังไงกันบ้าง
ของเราต้องยอมรับและพูดได้เต็มปากเลยว่าปีนี้เป็นปีที่แย่ที่สุดสำหรับ dek65 เลยก็ว่าได้ ทั้งโควิดระบาด เด็กหลายคนยังไม่ได้ฉีดวัคซีน จะออกไปไหนก็ต้องระวังทุกฝีก้าว ต้องนั่งจ้องหน้าจอเพื่อเรียนออนไลน์ตลอดทั้งวันจนตาจะบอด เด็กบางคนก็ไม่ได้มีเงินมีอุปกรณ์พร้อม จะทำเรื่องต่อมหาลัยก็ลำบาก และใช่ เราเป็น dek65 ด้วยเหมือนกันค่ะ555555555555 ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเรารู้สึกเครียดมากว่าจะทำไงกับชีวิตนี้ดี ทุกวันนี้ก็ทำตัวไร้ประโยชน์และรู้สึกไร้จุดหมายจนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้วค่ะ
เรากับคนในบ้านมีความคิดที่ต่างกันมาก พอจะหยิบเรื่องอะไรสักเรื่องมาคุยกันทีไรก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันแล้วก็เงียบตัดจบไปแทน(โดยเฉพาะเรื่องการเมืองนี่ขอให้บอก เขาเชื่อลุง 'ต' สุดใจ พูดเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะฟังแถมโดนว่าอีก555555555)
ก่อนโควิดระบาดเราเคยตั้งใจว่าอยากจะไปเรียนมหาลัยที่ตรงกับความสามารถและแสดงความเป็นตัวเองออกมาได้ ถึงจะอยู่ไกลขนาดไหนก็ยอม อยากเปิดประสบการณ์กับโลกภายนอกที่ใม่ใช่บ้านและโรงเรียน ยิ่งเป็นมหาลัยดังๆหรือครอบครัวแนะนำยิ่งไม่อยากเข้า มันเหมือนกับโดนพวกเขาตีกรอบไว้ให้แล้วทำตามคำสั่งให้ไงอย่างงั้น สำหรับคนที่มีเงินมากพอก็สามารถทำให้มันเป็นจริงได้แต่กับเรามันไม่ใช่ มันดูเหมือนเป็นเรื่องเพ้อฝันของเด็กไม่รู้จักโตแบบที่ผู้ใหญ่เรียกเลยค่ะ ฐานะทางบ้านก็กลางๆ อยู่อย่างพอมีพอใช้ แล้วยิ่งมีโรคระบาดอยู่ตอนนี้ ทั้งค่าอาหาร ค่ามือถือ ค่าเน็ต ค่าภาษีต่างๆ และค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอื่นๆอีก เรียกได้ว่ามันไม่มีทางที่เราจะมีเงินพอจะเข้ามหาลัยที่อยากไว้ได้เลย พอเจอเรื่องพวกนี้ถาโถมเข้ามาในคราวเดียวแบบนี้มันรู้สึกสิ้นหวังมากเลยค่ะ พอร์ตที่เราตั้งใจทำมาเพื่อเข้ามหาลัยนั้นมันเหมือนจะสูญเปล่าไปเลย (มหาลัยคณะที่เราเล็งไว้จะเป็นพวกมัลติมีเดียแอนิเมชั่น,ดิจิตอลอาร์ตค่ะ) พอจะหามหาลัยอื่นมาสำรองไว้ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะหา เหมือนทุกอย่างมันไม่ใช่ที่ๆของตัวเอง เราอยากเรียนที่ๆเราเล็งไว้มากกว่าที่ไหนๆเลยค่ะ,_,
พอมาคิดทบทวนกับตัวเอง ดูๆแล้วเราเหมือนเป็นคนเรื่องมากแบบมากๆตามที่คนในบ้านมักจะพูดและมองเราเป็นแบบนั้นเสมอ เอาซะรู้สึกผิดเลยที่มีความฝันที่ดูเกินตัวแบบนั้น
สำหรับเด็ก65คนไหนที่เจอเรื่องยากลำบาก รู้สึกเหนื่อย ท้อ หมดไฟ และไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร มาๆๆ กอดปลอบให้กำลังใจแล้วพยายามไปด้วยกันนะคะ สู้ๆ