บทความตามใจฉัน “เล่า World war Z ฯ” Extra Part 1
ในตอนที่เขียนบทความ “เล่า World war Z เทียบกับฉบับภาพยนตร์” ผู้เขียนได้รับความเห็นมาว่าอยากให้เล่า wwz ในมุมมองอื่น ๆ นอกจากการรบด้วย แต่ในตอนนั้นตนเองต้องการเน้นไปที่เรื่องราวของมนุษย์ชาติกับการต่อสู้ซอมบี้จนจบก่อน จึงไม่มีโอกาศได้เขียนถึง
ผู้อ่านสามารถอ่านบทความ “เล่า World war Z เทียบกับฉบับภาพยนตร์” Part 1-7 End ได้ใน Link ข้างล่าง
Part1
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.454575665122776
Part2
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.456590238254652
Part3
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.459590014621341
Part4
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.462132234367119
Part5
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.465215404058802
Part6
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.468830983697244
Part7
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.472550636658612
ต่อมาเมื่อ โควิท 19 ระบาดหนักทั่วโลก พบว่ามีหลายเหตุการณ์ที่สอดพ้องกับเรื่องราวใน wwz ประกอบกับมีการพูดถึงเรื่อง wwz ฉบับนิยายมากขึ้น (บางช่อง youtube ก็ได้ “แรงบันดาลใจ”เอาไปเล่าในช่องตัวเอง) ผู้เขียนจึงคิดว่าจะเขียนเรื่องราวใน wwz ในมุมมองอื่น ๆ นอกจากการรบด้วย เผื่อว่าสิ่งที่อยู่ในนิยายจะช่วยให้พวกเราที่กำลังอยู่ในสถานะการณ์ที่เลวร้ายได้ตระหนักและเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่ “บางที/อาจจะ” เกิดขึ้น
เนื้อหาจะถูกแบบออกเป็นหัวข้อ ยาวสั้นแตกต่างกันตามเนื้อหา ดังต่อไปนี้
1. ผู้มั่งคั่งกับกลียุค
2. สยองขวัญที่ยอนเกอร์
3. การกลับตาลบัตรทางชนชั้น
4. ผู้รอดชีวิตต้องแกร่งขนาดไหน
5. RTX (ที่ไม่ใช่ GPU)
6. วีรบุรุษในกลียุค
7. มูฟวี่ and ซอมบี้
8. ความขัดแย้งในหมู่ซอมบี้
9. UN Army และเหล่าวิญญาณอาฆาต
10. เรื่องผีในกลียุค
11. ความกลมเกลียวและมรดกแด่ชนรุ่นหลัง
1. ผู้มั่งคั่งกับกลียุค
ทหารรับจ้างคนหนึ่งเล่าให้ Max ฟังว่า ในช่วงเวลาที่เกิด ความอลหม่านครั้งใหญ่ (Great Panic) นั้นหัวหน้าของเค้าที่ทำธุรกิจบริษัทรักษาความปลอดภัยหรือ private military company (PMC) นั้นเกิดไอเดียธุรกิจใหม่ขึ้นมา โดยสินค้าและบริการที่จะขายคือ Safe House and Security services
แนวคิดคือการเปิดให้ผู้ที่ต้องการหลบภัยซอมบี้สามารถเข้ามาหลบภัยใน Safe House ที่บริษัทจัดเตรียมไว้
โดยสถานที่นั้นหัวหน้าของผู้เล่าได้เลือกใช้แมนชั่นหรือคฤหาสน์แห่งหนึ่งเป็น Safe House โดยที่นั้นจะมีเครื่องอำนวยความสะดวกไว้พร้อมสรรพ มีเหล้ายาอาหารกักตุนมากพอที่จะอยู่ไปได้หลายปี ยารักษาโรคก็เตรียมไว้พร้อม น้ำจืดก็ผลิตได้จากเครื่องกรองน้ำทะเลหรือน้ำบาดาลที่ติดตั้งไว้พร้อมแทงค์สำรอง ไฟฟ้าก็ผลิตจากเครื่องปั่นไฟหรือโซล่าเซล
ความปลอดภัยก็หายหวง ที่นี่จะมีกองกำลังดูแลรักษาความปลอดภัยตลอด 24 ชม ส่วนรอบบ้านนั้นมีการติดตั้งทั้ง CCTV, เซ็นเซอร์ตรวจจับแบบต่าง ๆ อีกทั้งมีการฝังกับระเบิดและล้อมรั่วลวดหนามไว้ทั่ว ส่วนอาวุธที่มีใช้คือระดับอาวุธสงครามพร้อมกระสุนที่มีเต็มคลังแสง มีตั้งแต่ปืนพก ปืนกล ลูกเกลี้ยง จนไปถึงเครื่องยิงจรวด
แน่นอนว่าไม่ฟรี ผู้ใช้บริการต้องจ่าย “ค่าบริการที่สูงลิ่ว”
ทหารรับจ้างคนนี้เล่าว่าผู้ที่มาใช้บริการนั้นล้วนเป็นเซเลฟคนดังรวมถึงบุคคลชั้นสูงของสังคม เช่น นักธุรกิจพันล้าน, ดารานักแสดงชื่อดัง, นักกีฬาระดับ Star ฯลฯ เมื่อลูกค้ามากันครบก็ปิดบ้าน ในช่วงการรบที่ยอนเกอร์ พวกเค้าและลูกค้าก็นั่งดูทีวีที่รายงานข่าวการรบอยู่ด้วยกัน ซึ่งตอนนั้นทุกอย่างยังเป็นไปด้วยดี เหล่าลูกค้าที่รู้สึกว่าตนเองรอดปลอดภัยแล้วก็ร้องรำทำเพลงเปิดแชมเปญดื่มกินกันไปในแต่ละวันเป็นเรื่องปกติ
ทุกอย่างเริ่มแย่ลงหลังจบศึกที่ยอนเกอร์ เรื่องของ Safe House นี้เริ่มรั่วไหลออกไป ทำให้มีฝูงชนจำนวนมากแห่กันมาบุกบ้านเพื่อหาที่ปลอดภัย อาหาร น้ำ และยา ถึงแม้ว่าแนวป้องกันจะวางไว้เป็นอย่างดีแต่ก็ต้านคลื่นมหาชนที่แห่กันมาไม่ไหวทำให้ทีมรักษาความปลอดภัยต้องเอาอาวุธปืนมายิงสกัดซึ่งก็ได้ผล
แต่แล้วก็ดันมีดาราคนหนึ่งที่ เมา คึกคะนอง นึกอยากเป็นแรมโบ้หรืออะไรก็ไม่รู้ ไปคว้าเอาเครื่องยิงจรวดมายิงใส่กลุ่มผู้บุกรุก แล้วพลาด ทำให้แนวป้องกันระเบิดกระจุย แรงกระแทกและสะเก็ดระเบิดทำให้ทีมรักษาความปลอดภัยล้มลงเสียจังหวะ บ้างก็บาดเจ็บ
หลังจากนั้นก็เป็นฝันร้าย ฝูงชนบุกเข้ามาใน Safe House ปล้นฆ่าชิงอาวุธ ยา น้ำ อาหาร หลายคนโกรธแค้นที่พวกชนชั้นสูงพวกนี้มาหลบภัยอยู่อย่างสบาย ๆ ขณะที่พวกตนต้องปากกัดตีนตีบเอาชีวิตรอดไปวัน ๆ จึงไล่ทำร้าย/ทรมาน/ข่มขืน เหล่าผู้ใช้บริการ
ทหารรับจ้างผู้เล่าเรื่องรวมกับพวกอีกส่วนหนึ่งหนีรอดออกมาได้โดยการทิ้งลูกค้าเป็นเหยื่อล่อให้ผจญกับฝูงชนผู้บ้าคลั่งและรองรับความโกรธแค้นกันไป
2. สยองขวัญที่ยอนเกอร์
ทอส เวเนีย อดีตทหารผ่านศึกที่ยอนเกอร์ได้เล่ารายละเอียดเล็ก ๆ ไว้ว่าซอมบี้เมื่อแรกเห็นนั้นไม่ใช่ซอมบี้อย่างที่สื่อในขณะนั้นนำเสนอหรืออย่างที่เห็นในภาพยนต์บ่อย ๆ จุดแตกต่างคือชุดของซอมบี้
โดยซอมบี้ที่เรา ๆ รับรู้กันคือซอมบี้ที่ใส่ชุดแบบปกติ แต่ในวันนั้นซอมบี้ที่บุกเข้ามาส่วนใหญ่นั้นคือคนที่ตายกลายเป็นซอมบี้กลุ่มแรก ๆ ซึ่งเกือบทั้งหมดสิ้นใจขณะที่กำลังรับษาตัวในโรงพยาบาลหรือไม่ก็นอนตายคาเตียงที่บ้านตัวเอง ภาพของซอมบี้ที่ทอสและเหล่าเพื่อนทหารเห็นจึงเป็นซอมบี้ที่ใส่ชุดคนไข้ ชุดนอน ไม่ก็สวมเสื้อเชิ้ตตัวเดียวที่ขาดหลุ่ย มีคราบเลือดอยู่เต็มไปหมด หลายตัวเดินเปลือยเข้ามาหา เผยแผลจากอาวุธ รอยกัด ร่องรอยการผ่าตัดหรืออุปกรณ์การแพทย์ที่ยังเสียบคาไว้อยู่
ภาพที่เห็นนั้นมันสยองขวัญยิ่งกว่าซอมบี้ที่ใส่ชุดธรรมดาเสียอีก
3. การกลับตาลบัตรทางชนชั้น
ใน Safe Zone นั้นถือเป็นสถานที่ที่นอกจากไว้หลบภัยแล้วยังเป็นสถานที่สำหรับการผลิตหรือเตรียมการสำหรับการต่อต้านซอมบี้อีกด้วย แนวคิดดังกล่าวทำให้ทักษะหลายอย่างที่เดิมเคยเป็นที่ต้องการในยุคก่อนซอมบี้ สร้างรายได้มหาศาลและเป็นที่เคารพในสังคมกลายเป็นทักษะที่ไม่มีใครต้องการ กลายเป็นคนไร้ค่าที่ใช้อะไรไม่ได้ในยุคซอมบี้นี้
ตัวอย่างเช่น ผู้บริหารกองทุนพันล้านคนหนึ่งที่เมื่อเข้ามาใน Safe zone ก็เป็นได้แค่พนักงานล้างห้องน้ำ หรือ หญิงสูงอายุอดีตดาราดังที่ตอนนี้กลายมาเป็นสาวโรงงานไร้ทักษะเท่านั้น
ในทางกลับกัน ทักษะหรือความรู้ที่มีประโยชน์ในการผลิตหรือเตรียมการสำหรับการต่อต้านซอมบี้ได้รับความสำคัญในระดับที่สูงมาก ช่างไม้ ช่างประปา ช่างเหล็ก แรงงานฝีมือแขนงต่าง ๆ รวมถึงผู้มีทักษะ DIY หรือ I Fix it ที่ส่วนใหญ่เดิมเหมือนเป็นคนชั้นล่างของสังคมกลับกลายมาเป็นบุคลากรสำคัญและถูกจัดให้อยู่ชั้นบนของสังคม ตัวอย่าง เช่น แม่บ้านคนหนึ่งที่ตอนนี้กลายมาเป็นหัวหน้าผู้ควบคุมคนงานควบผู้ฝึกสอนแรงงานเพื่อผลิตสิ่งที่จำเป็นต่าง ๆ ในโรงงาน โดยหนึ่งในลูกน้องของเธอก็คือสาวสูงอายุอดีตดาราดังที่ได้กล่าวไปนั้นตอนแรก
ที่ตลกร้ายยิ่งกว่าคืออดีตดาราคนนี้เดิมคืออดีตเจ้านายของแม่บ้านเอง แต่ตอนนี่แม่บ้านกลายมาเป็นเจ้านายของเธอ
to be continued in Part 2
ปล.ตอนนี้ผมได้เปิด Facebook Page “บทความตามใจฉัน”
โดยบทความจะหลายหลากคละประเภทกันไปความตามความสนใจนั้นขณะนั้น ถ้าสนใจก็กดติดตามได้ครับ
https://www.facebook.com/uptomejournal/ 
บทความตามใจฉัน “เล่า World war Z ฯ” Extra Part 1
ในตอนที่เขียนบทความ “เล่า World war Z เทียบกับฉบับภาพยนตร์” ผู้เขียนได้รับความเห็นมาว่าอยากให้เล่า wwz ในมุมมองอื่น ๆ นอกจากการรบด้วย แต่ในตอนนั้นตนเองต้องการเน้นไปที่เรื่องราวของมนุษย์ชาติกับการต่อสู้ซอมบี้จนจบก่อน จึงไม่มีโอกาศได้เขียนถึง
ผู้อ่านสามารถอ่านบทความ “เล่า World war Z เทียบกับฉบับภาพยนตร์” Part 1-7 End ได้ใน Link ข้างล่าง
Part1
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.454575665122776
Part2
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.456590238254652
Part3
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.459590014621341
Part4
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.462132234367119
Part5
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.465215404058802
Part6
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.468830983697244
Part7
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=uptomejournal&set=a.472550636658612
ต่อมาเมื่อ โควิท 19 ระบาดหนักทั่วโลก พบว่ามีหลายเหตุการณ์ที่สอดพ้องกับเรื่องราวใน wwz ประกอบกับมีการพูดถึงเรื่อง wwz ฉบับนิยายมากขึ้น (บางช่อง youtube ก็ได้ “แรงบันดาลใจ”เอาไปเล่าในช่องตัวเอง) ผู้เขียนจึงคิดว่าจะเขียนเรื่องราวใน wwz ในมุมมองอื่น ๆ นอกจากการรบด้วย เผื่อว่าสิ่งที่อยู่ในนิยายจะช่วยให้พวกเราที่กำลังอยู่ในสถานะการณ์ที่เลวร้ายได้ตระหนักและเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่ “บางที/อาจจะ” เกิดขึ้น
เนื้อหาจะถูกแบบออกเป็นหัวข้อ ยาวสั้นแตกต่างกันตามเนื้อหา ดังต่อไปนี้
1. ผู้มั่งคั่งกับกลียุค
2. สยองขวัญที่ยอนเกอร์
3. การกลับตาลบัตรทางชนชั้น
4. ผู้รอดชีวิตต้องแกร่งขนาดไหน
5. RTX (ที่ไม่ใช่ GPU)
6. วีรบุรุษในกลียุค
7. มูฟวี่ and ซอมบี้
8. ความขัดแย้งในหมู่ซอมบี้
9. UN Army และเหล่าวิญญาณอาฆาต
10. เรื่องผีในกลียุค
11. ความกลมเกลียวและมรดกแด่ชนรุ่นหลัง
1. ผู้มั่งคั่งกับกลียุค
ทหารรับจ้างคนหนึ่งเล่าให้ Max ฟังว่า ในช่วงเวลาที่เกิด ความอลหม่านครั้งใหญ่ (Great Panic) นั้นหัวหน้าของเค้าที่ทำธุรกิจบริษัทรักษาความปลอดภัยหรือ private military company (PMC) นั้นเกิดไอเดียธุรกิจใหม่ขึ้นมา โดยสินค้าและบริการที่จะขายคือ Safe House and Security services
แนวคิดคือการเปิดให้ผู้ที่ต้องการหลบภัยซอมบี้สามารถเข้ามาหลบภัยใน Safe House ที่บริษัทจัดเตรียมไว้
โดยสถานที่นั้นหัวหน้าของผู้เล่าได้เลือกใช้แมนชั่นหรือคฤหาสน์แห่งหนึ่งเป็น Safe House โดยที่นั้นจะมีเครื่องอำนวยความสะดวกไว้พร้อมสรรพ มีเหล้ายาอาหารกักตุนมากพอที่จะอยู่ไปได้หลายปี ยารักษาโรคก็เตรียมไว้พร้อม น้ำจืดก็ผลิตได้จากเครื่องกรองน้ำทะเลหรือน้ำบาดาลที่ติดตั้งไว้พร้อมแทงค์สำรอง ไฟฟ้าก็ผลิตจากเครื่องปั่นไฟหรือโซล่าเซล
ความปลอดภัยก็หายหวง ที่นี่จะมีกองกำลังดูแลรักษาความปลอดภัยตลอด 24 ชม ส่วนรอบบ้านนั้นมีการติดตั้งทั้ง CCTV, เซ็นเซอร์ตรวจจับแบบต่าง ๆ อีกทั้งมีการฝังกับระเบิดและล้อมรั่วลวดหนามไว้ทั่ว ส่วนอาวุธที่มีใช้คือระดับอาวุธสงครามพร้อมกระสุนที่มีเต็มคลังแสง มีตั้งแต่ปืนพก ปืนกล ลูกเกลี้ยง จนไปถึงเครื่องยิงจรวด
แน่นอนว่าไม่ฟรี ผู้ใช้บริการต้องจ่าย “ค่าบริการที่สูงลิ่ว”
ทหารรับจ้างคนนี้เล่าว่าผู้ที่มาใช้บริการนั้นล้วนเป็นเซเลฟคนดังรวมถึงบุคคลชั้นสูงของสังคม เช่น นักธุรกิจพันล้าน, ดารานักแสดงชื่อดัง, นักกีฬาระดับ Star ฯลฯ เมื่อลูกค้ามากันครบก็ปิดบ้าน ในช่วงการรบที่ยอนเกอร์ พวกเค้าและลูกค้าก็นั่งดูทีวีที่รายงานข่าวการรบอยู่ด้วยกัน ซึ่งตอนนั้นทุกอย่างยังเป็นไปด้วยดี เหล่าลูกค้าที่รู้สึกว่าตนเองรอดปลอดภัยแล้วก็ร้องรำทำเพลงเปิดแชมเปญดื่มกินกันไปในแต่ละวันเป็นเรื่องปกติ
ทุกอย่างเริ่มแย่ลงหลังจบศึกที่ยอนเกอร์ เรื่องของ Safe House นี้เริ่มรั่วไหลออกไป ทำให้มีฝูงชนจำนวนมากแห่กันมาบุกบ้านเพื่อหาที่ปลอดภัย อาหาร น้ำ และยา ถึงแม้ว่าแนวป้องกันจะวางไว้เป็นอย่างดีแต่ก็ต้านคลื่นมหาชนที่แห่กันมาไม่ไหวทำให้ทีมรักษาความปลอดภัยต้องเอาอาวุธปืนมายิงสกัดซึ่งก็ได้ผล
แต่แล้วก็ดันมีดาราคนหนึ่งที่ เมา คึกคะนอง นึกอยากเป็นแรมโบ้หรืออะไรก็ไม่รู้ ไปคว้าเอาเครื่องยิงจรวดมายิงใส่กลุ่มผู้บุกรุก แล้วพลาด ทำให้แนวป้องกันระเบิดกระจุย แรงกระแทกและสะเก็ดระเบิดทำให้ทีมรักษาความปลอดภัยล้มลงเสียจังหวะ บ้างก็บาดเจ็บ
หลังจากนั้นก็เป็นฝันร้าย ฝูงชนบุกเข้ามาใน Safe House ปล้นฆ่าชิงอาวุธ ยา น้ำ อาหาร หลายคนโกรธแค้นที่พวกชนชั้นสูงพวกนี้มาหลบภัยอยู่อย่างสบาย ๆ ขณะที่พวกตนต้องปากกัดตีนตีบเอาชีวิตรอดไปวัน ๆ จึงไล่ทำร้าย/ทรมาน/ข่มขืน เหล่าผู้ใช้บริการ
ทหารรับจ้างผู้เล่าเรื่องรวมกับพวกอีกส่วนหนึ่งหนีรอดออกมาได้โดยการทิ้งลูกค้าเป็นเหยื่อล่อให้ผจญกับฝูงชนผู้บ้าคลั่งและรองรับความโกรธแค้นกันไป
2. สยองขวัญที่ยอนเกอร์
ทอส เวเนีย อดีตทหารผ่านศึกที่ยอนเกอร์ได้เล่ารายละเอียดเล็ก ๆ ไว้ว่าซอมบี้เมื่อแรกเห็นนั้นไม่ใช่ซอมบี้อย่างที่สื่อในขณะนั้นนำเสนอหรืออย่างที่เห็นในภาพยนต์บ่อย ๆ จุดแตกต่างคือชุดของซอมบี้
โดยซอมบี้ที่เรา ๆ รับรู้กันคือซอมบี้ที่ใส่ชุดแบบปกติ แต่ในวันนั้นซอมบี้ที่บุกเข้ามาส่วนใหญ่นั้นคือคนที่ตายกลายเป็นซอมบี้กลุ่มแรก ๆ ซึ่งเกือบทั้งหมดสิ้นใจขณะที่กำลังรับษาตัวในโรงพยาบาลหรือไม่ก็นอนตายคาเตียงที่บ้านตัวเอง ภาพของซอมบี้ที่ทอสและเหล่าเพื่อนทหารเห็นจึงเป็นซอมบี้ที่ใส่ชุดคนไข้ ชุดนอน ไม่ก็สวมเสื้อเชิ้ตตัวเดียวที่ขาดหลุ่ย มีคราบเลือดอยู่เต็มไปหมด หลายตัวเดินเปลือยเข้ามาหา เผยแผลจากอาวุธ รอยกัด ร่องรอยการผ่าตัดหรืออุปกรณ์การแพทย์ที่ยังเสียบคาไว้อยู่
ภาพที่เห็นนั้นมันสยองขวัญยิ่งกว่าซอมบี้ที่ใส่ชุดธรรมดาเสียอีก
3. การกลับตาลบัตรทางชนชั้น
ใน Safe Zone นั้นถือเป็นสถานที่ที่นอกจากไว้หลบภัยแล้วยังเป็นสถานที่สำหรับการผลิตหรือเตรียมการสำหรับการต่อต้านซอมบี้อีกด้วย แนวคิดดังกล่าวทำให้ทักษะหลายอย่างที่เดิมเคยเป็นที่ต้องการในยุคก่อนซอมบี้ สร้างรายได้มหาศาลและเป็นที่เคารพในสังคมกลายเป็นทักษะที่ไม่มีใครต้องการ กลายเป็นคนไร้ค่าที่ใช้อะไรไม่ได้ในยุคซอมบี้นี้
ตัวอย่างเช่น ผู้บริหารกองทุนพันล้านคนหนึ่งที่เมื่อเข้ามาใน Safe zone ก็เป็นได้แค่พนักงานล้างห้องน้ำ หรือ หญิงสูงอายุอดีตดาราดังที่ตอนนี้กลายมาเป็นสาวโรงงานไร้ทักษะเท่านั้น
ในทางกลับกัน ทักษะหรือความรู้ที่มีประโยชน์ในการผลิตหรือเตรียมการสำหรับการต่อต้านซอมบี้ได้รับความสำคัญในระดับที่สูงมาก ช่างไม้ ช่างประปา ช่างเหล็ก แรงงานฝีมือแขนงต่าง ๆ รวมถึงผู้มีทักษะ DIY หรือ I Fix it ที่ส่วนใหญ่เดิมเหมือนเป็นคนชั้นล่างของสังคมกลับกลายมาเป็นบุคลากรสำคัญและถูกจัดให้อยู่ชั้นบนของสังคม ตัวอย่าง เช่น แม่บ้านคนหนึ่งที่ตอนนี้กลายมาเป็นหัวหน้าผู้ควบคุมคนงานควบผู้ฝึกสอนแรงงานเพื่อผลิตสิ่งที่จำเป็นต่าง ๆ ในโรงงาน โดยหนึ่งในลูกน้องของเธอก็คือสาวสูงอายุอดีตดาราดังที่ได้กล่าวไปนั้นตอนแรก
ที่ตลกร้ายยิ่งกว่าคืออดีตดาราคนนี้เดิมคืออดีตเจ้านายของแม่บ้านเอง แต่ตอนนี่แม่บ้านกลายมาเป็นเจ้านายของเธอ
to be continued in Part 2
ปล.ตอนนี้ผมได้เปิด Facebook Page “บทความตามใจฉัน”
โดยบทความจะหลายหลากคละประเภทกันไปความตามความสนใจนั้นขณะนั้น ถ้าสนใจก็กดติดตามได้ครับ
https://www.facebook.com/uptomejournal/