ทำไม คนบางคนถึงหวังผลประโยชน์จากเราทั้งที่ไม่เคยเลี้ยงดูเราด้วยความรักเลยสักครั้ง

เรื่องมีอยู่ว่าตอนเด็ก พ่อและแม่ หย่ากัน แม่จึงย้ายไปอยู่ลำพูน 3-4ปี และ แม่กับพ่อเลี้ยงก็ได้เกิดการทะเลาะกันทำให้ต้องเลิกกันไป ซึ่งตอนนั้นฐานะยากจนมากข้าวซักมื้อยังยากที่จะกินเลย ตอนแรกผมสอบติดโรงเรียนประจำจังหวัดผมก็ดีใจแต่กลับมารู้ที่หลังว่าแม่ไม่มีเงินส่งเรียนผมจึงต้องลาออกโรงเรียน ตอนนั้น ผมมีย่าอยู่ต่างจังหวัดได้รู้เรื่องก็รีบมารับผมไปอยู่ด้วยแต่ความจริงผมอยากอยู่กับแม่ แต่ผมก็รู้ดีว่าอยู่ไปคงจะเป็นภาระเพราะตอนนั้นเพิ่งอายุแค่ 13 ปีแม่หางานทำไม่ได้เลย จึงจำใจย้ายมาเรียนที่ลำปางบ้านย่าผม ตอนแรกที่มาผมก็เป็นห่วงแม่ที่ทิ้งมา เพราะว่าตอนนั้นไม่มีเงินซักบาทเลย แต่ผมก็ต้องต้องใจเรียนเพื่อหางานที่ดีไว้เลี้ยงแม่ให้ได้เร็วๆ ย่าตอนแรกๆที่มาก็ทำดีด้วยพอหลังอยู่ไปซัก2ปีกว่า ก็มาอ้างว่าบุญคุณที่เก็บมาเลี้ยงขนาดแม่ยังไม่เลี้ยงตอนนั้นผมโกรธมากแต่ก็เฉยๆไว้ดีกว่าแล้วก็มาอ้างว่าเลี้ยงดูมาไม่ได้กินแรงซึ่งผมก็นึกถึงตอนเด็กที่ยังถูกไล่ออกจากบ้านกับแม่โยนกระเป๋าไล่ แม่ผมเลี้ยงมาผมมาเกือบจะ10ปี ยังไม่อ้างบุญคุณ แต่กับย่าที่เลี้ยงผมมาแค่ ตอนเกิด2ปี และตอนนี้อีก 2 ปีมาถวงบุญคุณ ผมควรจะคิดยังไงดีครับ