.


                   อาร์กับเพื่อน ๆ กลับไปแล้ว ในห้องตอนนี้เหลือแค่พ่อแม่ และ ก็ญาติ ๆ  พ่อกับแม่ของเขาคุยกับลุงถึงเรื่องคดีความ จับคนแทงได้แล้วเป็นวัยรุ่นอายุเพียงสิบแปดเอง และอีกหลาย ๆ คนที่ตะลุมบอนกันในงานหมอลำคืนนั้น

                    ขณะนี้เขานอนนิ่ง ๆ บนเตียง มองคนนั้นคนนี้ที และ ก็แอบมองเนสที ไม่อยากพูดหรือขยับตัวมาก ขยับนิดเดียวเจ็บแผลจี๊ดขึ้นสมอง ในบางครั้งสายตาประสานกับสายตาของเนส เห็นทำหน้าบึ้ง เขารู้ว่าเนสคิดอะไรในใจ ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้มากทำได้แค่ทำตายิ้ม ๆ ให้หายงอนไปก่อน

                    นี่เหรอคือสิ่งที่เธอรอคอย นี่เหรอคือสิ่งที่ภาวนาให้เกิดขึ้น เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วทำไมไม่เป็นแบบที่เธอคิด หรือเป็นเพราะการมาของอาร์กันแน่  บางทีถ้าไม่มีอาร์วันนี้มันอาจจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้ ทำได้เพียงเก็บความน้อยใจเอาไว้ รอให้หายดีก่อนแล้วกัน อยากทำให้เรื่องทุกอย่างมันจบ ๆ ไป

                   อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลากลับ เนสนั่งอยู่ข้าง ๆ ยายจันทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ไม่อยากกลับอยากอยู่กับบูมนาน ๆ แค่ได้อยู่ด้วยแบบไม่ต้องคุยกันเหมือนตอนนี้ก็ยอม แต่ก็นั่นแหละ ถึงอยากให้เป็นเช่นนั้นแค่ไหนก็ต้องกลับอยู่ดี เนสนั่งคิดอะไรไปเรื่อย สักพักญาติของบูมก็ชวนกลับ

                    ทุกคนลุกขึ้นเก็บข้าวของ ก่อนจะขอตัวกลับ มีเพียงน้องเบสที่งอแงไม่อยากกลับด้วย อยากอยู่กับพี่บูมนาน ๆ

                    "น้องเบสยังไม่ได้นอนกับพี่บูมเลย อาทิตย์นี้" เด็กหญิงทำหน้างอน เบะปากบีบน้ำตาร้องไห้กอดตาสน เพราะยังไม่ได้นอนกับพี่ชายเลย ไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจ คิดแค่ว่าสัปดาห์นี้ยังไม่ได้นอนกับพี่ชายเลยแค่นั้น

                    "จะนอนได้ไงพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน"  ย่าดุหลานสาวที่ร้องไห้งอแงไม่อยากกลับ ยกมือขึ้นมาจะตีให้เงียบ

                    "ขาดเรียนวันเดียวไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมกลับไปส่งบ้านเอง "  พ่อของเขาพูดห้ามก่อน เพราะไม่อยากให้หลานสาวงอแง

                    "ไม่ ๆ ชุดไม่ได้เอามาเปลี่ยน จะมาอยู่เป็นภาระอะไร"  ย่าไม่ยอม

                    "เดี๋ยวพี่บูมกลับไปนอนด้วย อีกสามวัน ไม่เกินสี่วันพี่บูมกลับไปนอนด้วยแน่นอน  สัญญา" เขาพูดเอาใจน้องเบส ที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าแล้ว มีเสียงสะอื้นเล็กน้อยกลัวโดนยายตี และ ที่เขาพูดก็ไม่ได้หมายถึงน้องเบสแค่คนเดียว หากสายตาก็ชำเลืองมองไปยังเนสด้วย

                    เนสยังทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเดิม ในใจเข้าใจความหมายที่บูมพูดดี ทำให้ความรู้สึกลบ ๆ วันนี้ทั้งวันหายไปแบบไม่รู้ตัว  แต่ก็ต้องทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อนไป

                    "เรากลับก่อนนะบูม หายเร็ว ๆ นะ" เธอพูดได้เพียงเท่านี้ พร้อมยิ้มให้ ยืนพูดอยู่ห่าง ๆ

                    "อือ" เขาตอบเบา ๆ และพยักหน้าเพื่อแสดงการตอบรับคำลาของเนส มองหน้าคนที่ยืนอยู่ห่างออกไป แคร์ความรู้สึกของเนสมาก กลัวว่าเนสจะไม่พอใจเรื่องวันนี้ พาลเลิกคบกับเขาอีก ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะมาปะทะกัน เขายังไม่คิดถึงเหตุการณ์แบบนี้ด้วยซ้ำ ทว่าวันนี้มันกลับเกิดขึ้นแล้ว

                    …………………………………………

                    ในส่วนของอาร์ตอนนี้กลับถึงบ้านแล้วเช่นกัน เก็บความสงสัยหลายอย่างเอาไว้ ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงพูดแบบนั้น และ อีกอย่างทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงดูไม่ชอบตนเองเลย จะว่าไปวันนี้บูมก็มีท่าทีแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน สิ่งที่อยากรู้คือ ทั้งสองคนสนิทกันมากแค่ไหน

                    เธอถอนหายใจในขณะมือก็เลื่อนดูรูปของบูมในเฟซบุ๊ก ถึงจะคาใจเรื่องวันนี้อีกใจก็เป็นห่วง มากเกินกว่าอยากรู้ความจริง

                    "อาร์กินข้าว"  เสียงพ่อเรียกมาทานข้าวเย็น ขณะที่เธอนั่งคิดเรื่องของบูมอยู่หน้าบ้าน

                    "จ้า" อาร์เก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อน ต้องถามให้รู้เรื่องแน่ ต้องถามให้หายคาใจแน่นอนสำหรับเรื่องวันนี้ จากนั้นลุกเดินเข้ามาในบ้านเพื่อทานข้าวมื้อเย็นกับพ่อแม่

                    "เพื่อนเป็นไงบ้างลูก" แม่ถาม เพราะเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ขณะนั่งทานข้าว

                    "อ้าวเพื่อนคนไหน เพื่อนเป็นอะไรลูก"  พ่อถามต่อ

                    "เพื่อนเขาโดนทำร้ายร่างกายค่ะพ่อ อาการหนักพอสมควร” เธอตอบ

                    "อาการเป็นไงบ้าง"

                    "ปลอดภัยและดีขึ้นแล้วค่ะ น่าจะได้ออกจากโรงพยาบาล เร็ว ๆ นี้แหละ" พ่อแม่ลูกนั่งสนทนากัน จากนั้นก็คุยเรื่องอื่นสัพเพเหระ เมื่อทานข้าวเสร็จอาร์จัดการเก็บสำรับกับข้าวไปล้างให้เรียบร้อย จัดการเคลียร์ตัวเองอาบน้ำแต่งตัว เข้านอนแต่หัววัน

                    "อาร์ แกสังเกตผู้หญิงคนนั้นเปล่าวะ"  เพื่อนผู้หญิงที่ไปเยี่ยมบูมด้วยกันทักแชทมาคุย ยิ่งเหมือนเอาน้ำมันมาราดไฟ ให้ลุกไหม้กว่าเดิม จากที่ร้อนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว

                    "คนไหน คนชื่อเนสน่ะเหรอ" รีบตอบกลับไปทันที อยากถามอยู่เหมือนกัน ทว่ากลัวหาว่าคิดมากไป เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นญาติของบูม

                    "อือ"

                    "ก็เขาเป็นญาติกัน" ตอบไปแม้ใจจะค้าน แต่ บูมบอกว่าเป็นญาติก็ต้องเป็นญาตินั่นแหละ

                    "ถ้าบอกว่าสองคนนี้คบกันเราเชื่อเลยนะหนิ" เพื่อนพิมพ์กลับมา ตนเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน อาร์นอนไม่หลับไม่รู้เป็นเพราะความรู้สึกไหนกันแน่ ระหว่างห่วงกับคิดมากเรื่องวันนี้ ลุกขึ้นนั่งพิงฝาผนังห้อง จะส่งแชทไปถามบูมดีไหม หรือ รอให้บูมกลับมาเรียนก่อน

                    "บูม เนสเป็นอะไรกับบูมอ่ะเป็นแค่ญาติกันแน่นะ ทำไมวันนี้คุยกันเหมือนมากกว่าญาติอ่ะ มันเป็นยังไง อาร์ข้องใจ !" สุดท้ายเธอก็พิมพ์ข้อความไปถามจนได้

                    เสียงไลน์ดังให้ได้ยิน เขาที่ยังไม่นอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อาร์นั้นเองที่ส่งไลน์มา เมื่อเขาเปิดเข้าไปอ่านตกใจกับข้อความที่เห็น ไม่อยากให้อาร์รู้ เขาจะเสียอาร์ไปไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันคือความรักหรือความคุ้นเคยกันแน่

                    "ญาติเค้า" อ่านจบแล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไป

                   "เหรอ ! ญาติเหรอ"  อาร์ตอบข้อความมาอย่างเร็ว เพราะรออยู่แล้ว

                    "ไม่นอนอ่ะดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนอีก" ตอบไม่ตรงคำถาม เพราะไม่อยากพูดถึงอีกคน

                    "ชอบเนสเหรอ ชอบก็คบเลยนะ อย่ามาทำเหมือนอาร์โง่อาร์ไม่ชอบ"

                    "พูดอะไรอาร์ เลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว ก็บอกแล้วว่าญาติกัน เนสกับบูมเป็นเพื่อนกัน เชื่อใจกันบ้างมั้ยเนี่ย คบกันมากี่ปีแล้ว" พอได้อ่านคำว่าเชื่อใจกันบ้างไหม ทำให้เธอถึงกับจุกไปชั่วขณะ นั้นสิทำไมไม่เชื่อใจบูมเลย

                    "ขอโทษ ฝันดีนะบูมหายเร็ว ๆ ด้วยคิดถึง" พอโดนต่อว่าแบบนั้นจึงเปลี่ยนคำพูดใหม่ ไม่อยากทะเลาะกัน

                    "ครับ บูมรักอาร์จะให้บูมรักใครอีก ฝันดีนา จุ๊บ ๆ" เป็นข้อความที่ส่งบอกฝันดีอาร์ก่อนนอน เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจที่เนสทำเรื่องบ้าบอลงไปวันนี้ จนอาร์ต้องทักมาถาม ปกติไม่เคยสงสัยเรื่องนี้เลย ไม่รู้จะทำแบบนี้ทำไม ทำให้อาร์สงสัย
                   
                    ……………………………………….

                    ในส่วนของเนสที่ได้ไปเยี่ยมบูมด้วยตัวเอง ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมาบ้าง ถึงจะเจออาร์ก็เถอะ ถ้าตนเองไม่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมบูมเลยคงอยู่ไม่เป็นสุข แค่รู้ว่าบูมปลอดภัยแล้วก็ดีใจ ภาวนาขอให้ยายจันทร์อยากไปเยี่ยมบูมอีกครั้ง แต่คงไม่มีอีกแล้วล่ะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็พอใจ

                    เนสเป็นอีกคนที่คืนนี้นอนไม่หลับในคืนนี้ เวลาจะปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว ก็ยังนอนไม่หลับอีก คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย หรือว่าจะลองแชทไปหาบูมดี แชทบอกฝันดีก็ไม่เสียหาย ไม่อ่านตอนนี้อ่านตอนเช้าก็ยังดี พอนึกได้แบบนี้ช่างใจอยู่นาน จะทักไม่ทักดี สุดท้ายก็แพ้ใจตนเอง แชทบอกฝันดีบูมจนได้

                    "ฝันดีนะบูม" เธอฝากข้อความไว้ หลังจากที่ส่งไปไม่ถึงห้าวิข้อความก็ถูกอ่าน เพราะมันขึ้นสถานะว่าอ่านแล้วในหน้าจอโทรศัพท์ เธอดีใจมากที่บูมยังไม่นอนโชคดีที่เธอตัดสินใจทักไป

                    "เนส ทำไมทำแบบนี้อ่ะ ทำไมต้องทำให้อาร์สงสัยด้วย" เธอชะงักกับคำพูดของบูมที่ตอบกลับมาเล็กน้อย จากนั้นความน้อยใจก็ตามมา เธอผิดอีกแล้วสินะ เธอเดาว่าบูมคงทะเลาะกับอาร์มาแน่ ที่เธอพูดเหมือนว่าวันนั้นบูมอยู่กับเธอตลอด พูดเหมือนว่าสองคนมีใจให้กัน เธออยากให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ เธออยากให้อาร์รู้ แต่ทำไมตอนนี้ต้องเสียใจ น้อยใจ ที่เธอทำลงไปแล้วบูมโกรธ

                    "ทำอะไร" เธอตอบแบบคนไม่รู้เรื่อง

                    "ก็รู้อยู่แก่ใจไม่ต้องมาถาม " บูมที่ตอนนี้หงุดหงิดมาก ที่เนสทำอะไรไม่เข้าท่าเอาซะเลย

                    "ไม่พอใจเหรอ ไม่พอใจก็เลิกกับเราไปเลยมั้ยบูม ถ้ามันลำบากมากอ่ะ แคร์คนนั้นเกินไปมั้ย แล้วเราอ่ะ เราอยู่ส่วนไหนของบูม ที่นายเอากับเราอ่ะ นายรักเราบ้างมั้ยบูม เราง่ายใช่มั้ยล่ะ” พิมพ์ไปเพราะความน้อยใจล้วน ๆ

                    "เนส ! ทำไมต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างวะ ก็เพราะยังอยากคุยอยู่มั้ยอ่ะที่ไม่อยากให้อาร์รู้" หงุดหงิดปลายสายแบบบอกไม่ถูก ทว่าก็ไม่อยากเสียใจ รู้สึกขาดเธอไม่ได้

                    "แค่อยากคุยเหรอวะ ! แต่เรารักนะเว้ยบูม ไม่ใช่เพราะรักเหรอวะที่ยอมอ่ะ"

                    "แค่นี้นะเนสเราปวดแผล เราจะนอนแล้ว ฝันดีนะ" ปลายทางไม่ขึ้นสถานะว่าอ่านแล้ว และไม่มีการตอบกลับมา เขาเรียกให้แม่นำโทรศัพท์ไปชาร์จให้ แล้วตนเองก็นอน แต่ มันนอนไม่หลับ คิดถึงเรื่องอาร์คิดถึงเรื่องเนส พันกันยุ่งเหยิงไปหมด เขาจะเลิกกับอาร์ไม่ได้ แต่ เขาก็ขาดเนสไม่ได้เหมือนกัน

                    แทนที่เนสจะมีความสุขยิ่งทำให้คิดมากกว่าเดิม คิดซ้ำไปซ้ำมากับคำพูดของบูม แค่อยากคุยงั้นเหรอ แค่คนคุยงั้นเหรอ แล้วสิ่งที่บูมทำคืออะไร อยากรู้ว่าบูมรักตนเองบ้างมั้ย หรือมีแค่ตนเองที่เป็นฝ่ายรักบูมข้างเดียว คิดไปเองฝ่ายเดียว สำหรับบูมตนเองก็แค่คนคุยแก้เหงา ที่มาบ้านปู่กับย่า

                    เธอรักบูมเหลือเกิน รักจนไม่อยากแบ่งกับใคร เธอไม่อยากให้มีอาร์ในชีวิตของบูม แต่ เธอมาทีหลัง และ ดูเหมือนบูมจะสำคัญอาร์มากกว่าเธออีก

                    ใช่สิเธอมันง่ายนิ เธอมันง่ายเอง คิดย้อนกลับไปว่าเธอไม่น่าย้ายมาอยู่กับยายเลย จะไม่ได้เจอกับบูม ไม่ได้รักบูม และไม่ได้....

                    ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ จะให้ทำอย่างไรมันรักบูมไปแล้ว ทว่าตอนนี้ตัดสินใจจากนี้ไปจะเลิกกับบูม จะไม่ติดต่อ จะถอยและยอมแพ้ ไม่อยากเป็นมือที่สามของใครอีกแล้ว ไม่รู้เลยว่าหัวใจจะทำตามความต้องการของสมองได้หรือเปล่า แต่ เธอก็จะพยายาม

จบบท….