*ถึงจะยาวเเต่ก็อยากให้อ่านให้จบนะครับขอบคุณครับ* การไม่รับของหรือปฏิเษทการเชิญชวนจากผู้ใหญ่นี่เป็นการเสียมารยาทจริงหรอ เรื่องเเบบนี้เป็นการยึดติดมานานเเสนนานเเละยัดข้อหาเรื่องมารยาทกับเรื่องเเบบนี้มาตั้งเเต่สมัยผมยังเด็กที่ผมเคยพบเจอมา ว่าเวลาผมปฎิเสธหรือเห็นคนอื่นปฏิเสธ ก็จะมีบุคคลที่สามมาพูดกลับเราว่า *อย่าเสียมารยาทสิรับไปเถอะผู้ใหญ่ให้* ละถ้าการปฎิเสธนี้มันแฝงไปด้วยลึกๆว่า (((ความเกรงใจ))) ซึ่งนั่นเเหล่ะครับความเกรงใจนี้เป็นการบงบอกถึงการเสียมารยาท!! ผมได้เเต่ตั้งคำถามมาเเสนนานว่า ทำไมถึงโดนบุคลคลที่สามหรือสี่ห้าหกมาพูดกับเราหรือเข้าหูเราว่าอย่าเสียมารยาท ทั้งที่ลึกๆนั้นก่อนจะปฎิเสธนั้นมันมีคำๆนึงอยู่ในจิตสำนึกที่เเสนบริสุธ์นั่นคือ *ผมเกรงใจจริงๆนะ *หนูเกรงใจจริงๆค่ะ *ฉันเกรงใจมากๆเลยค่ะ เเละกลั่นออกมาจากคำพูดของคนปฎิเสธว่า ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ ขอบคุณครับ/ค่ะ ซึ่งมันไม่อยากจะรับจริงๆเพราะคำว่า (((เกรงใจ))) เเต่..... เรากลับเป็นคนไร้มารยาทกับบุคคลสามสี่ห้าหกซึ่งจิตใต้สำนึกของคนที่ได้รับคำนั้มามันดูรู้สึกว่า ผมทำสิ่งที่ไม่ดีกลับผู้ใหญ่ออกไปแล้วหรอ ฉันทำพลาดเเบบมหันต์ไปแล้วหรอ หนูกลายเป็นคนไม่ดีในสายตาของคนรอบข้างเเม้กระทั้งผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ให้ไปแล้วหรอ เพราะคำลึกๆที่บริสุธ์จากใจเราคือ.....(เกรงใจ) มองอีกมุมของผมที่โครตจะงงงวยเเละไม่เข้าใจอะไรแบบนี้มาเเบบโดยตลอดว่า เรารับโดยการที่เราไม่ต้องการจริงๆหรือไม่อยากรับจริงๆ รับไปเเล้วก็จบๆ...รับโดยการที่ไม่อยากเสียมารยาทไม่อยากไครมาว่าเราว่าเราไม่ดี!!!รับแบบไม่เต็มใจรับแบบไม่ได้อยากรับจริงๆรับเเบบให้รู้ว่ารับ รับเเบบได้มาเเล้วเอาไปวางสุดมุมของห้องปล่อยปละละเลยจนลืมไปเลยว่าเราเคยได้สิ่งนี้มา อันนี้มันจะเป็นการเสียมารยาทมากกว่าหรือป่าวครับ??? ซึ่งการเชิญชวนนั้นก็เหมือนกันครับเราปฎิเสธเพราะ ((เกรงใจ)) เรายังไม่เหมาะเรายังไม่พร้อมเรายังไม่คู่ควร เรา.....เสียมารยาท...... ผมผู้เป็นคนนึงที่ปฎิเสธสิ่งของหรือการเชิญชวนจากผู้ใหญ่มานับหลายครั้ง ได้เเต่ตั้งคำถามในใจว่า (((ความเกรงใจ)))ของเรานั้น เป็นการเสียมารยาทจริงๆหรอ????
การไม่รับของจากผู้ใหญ่หรือปฎิเสธคำเชิญชวนจากผู้ใหญา เป็นการเสียมารยาท???