ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านนะคะ จริงๆแค่อยากระบายให้ใครซักคนฟังค่ะ แต่ไม่มีใครให้ระบายเลย เราไม่รู้ว่าครอบครัวของคนอื่นเป็นยังไง แต่ครอบครัวเราไม่โอเคเลยค่ะ เราเคยเป็นคนที่เรียนแย่มากค่ะ ที่ท้ายๆยองห้องเลยค่ะ แต่พอเราขึ้นม.2 เราก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง เราตั้งใจเรียนมากขึ้น จนได้top10 ของห้อง
พอขึ้นม.3ก็พยายามเรียนหนักขึ้นเพราะอยากเข้าโรงเรียนดีๆ เราเคยคิดว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ได้อยู่ในกรอบมากไป แต่พอขึ้นม.3มันก็ทำให้เราเปลี่ยนความคิด เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย เวลาอยากเรียนพิเศษ ก็ต้องหาเหตุผลที่ฟังขึ้นมากๆ ไปขอพ่อแม่เรียนพิเศษ ถ้าทั้งสองท่านอนุญาต เราก็เรียนได้ แต่ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่อนุญาต เราก็เรียนไม่ได้ หรือถ้าเวลาเราคุยกับเพื่อนหลังเลิกเรียน เพราะจะมาคลายเครียด แม่ก็ดุเรา ว่าไม่ทำอะไรเลย วันๆเอาแค่เล่น ไม่สนใจคนในครอบครัว หรือไม่ก็ ถ้าเราคุยกับเพื่อนเรื่องงาน แม่ก็จะดุว่า ไม่แบ่งเวลาให้เป็น แม่จะไม่ฟังเหตุผลเราเลย เวลาแม่โกรธ แม่ก็จะทำอะไรเสียงดัง พอเราเข้าไปถามว่าแม่เป็นอะไร แม่ก็จะบอกว่า วันๆไม่ทำอะไรที่เป็นประโยชน์เลย เอาแต่เล่น กูเป็นคนส่งเรียน แต่กับไม่ทำอะไรเพื่อกูเลย ไปให้ไกลๆหูไกลๆตา พอแม่พูดจบ เราก็มักจะไปร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะถ้าร้องไห้ให้แม่เห็น แม่ก็จะบอกว่า ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล แม่ไม่ชอบ หรือบางทีก็พูดว่า ร้องไห้ไม่ได้ช่วยแก้อะไรเลย ไปทำอะไรที่มันมีประโยชน์สิ เราเลยไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าแม่ เราทำทุกอย่างที่แม่สั่งแล้ว ทำตามที่บอกมาตลอด ตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆ ไปให้แม่ แม่จะได้เอาไปอวดคนอื่นได้ว่าลูกเรียนเก่ง จริงๆเราไม่ได้อยากอวดเกรดที่ได้เลย แต่แม่มันจะเอาไปลงในเฟส หรือไม่ก็เอาไปพูดให้คนอื่นฟัง มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ม.2แล้ว ที่แม่อวดเกรด พอเราเกรดไม่ดี แม่ก็จะไม่ค่อยพอใจ เราเลยพยายามไม่ให้เกรดตก พอถึงเวลาที่เราต้องเรียน แม่ก็จะใช้เราให้ไปทำอย่างอื่นจนหมดคาบเรียน เราก็ตามคนอื่นไม่ทัน บางครั้งก็ไม่ได้ส่งการบ้าน แล้วครูก็ไปบอกแม่ แม่ก็จะดุเรา ว่าส่งให้เรียนแล้วไม่ตั้งใจเรียน เวลาที่แม่โกรธมากๆ แล้วหมาที่บ้านเราเห่าเสียงดัง แม่เราก็จะเอาไม่หนาๆ หรือที่พรวนดินอันเล็กไปตีที่ปากหมาแรงๆ พอตีเสร็จก็จะพูดว่าที่ตีไปไม่เคยจำ เคยมีครั้งนึงแม่ตีปากมันจนเลือดออก เราสงสารมันมาก จนเราอยากให้มันไปมีเจ้าของคนใหม่ มันเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์ของพ่อกับแม่เรา เราไม่เข้าใจ จะโกรธเรา จะตีเรา จะตบหัว จะพูดว่าเราเป็นเด็กไม่มีอนาคตกับเรา เราไม่ว่า แต่ทำไมต้องไปลงทำหมา ที่คอยดูแลบ้านให้ พ่อกับแม่ไม่สงสารมันเลย หมาตัวเก่าที่ตายไป เวลามันมีเห็บหมัดพ่อก็จะเอาน้ำมันไปราดมัน วันที่มันตาย พ่อก็ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน และวันที่มันตาย เป็นวันที่ฝนตกหนัก เรากับน้องต้องไปลากมันเข้ามาที่ร่ม เพราะมันเดินไม่ไหวแล้ว พอเช้าเราต้องไปโรงเรียนเลยไม่ได้ไปดูมัน กลับมาจากเลิกเรียน ก็พึ่งรู้ว่ามันตายแล้ว เรากับน้องร้องไห้เกือบทุกวัน เพราะมันโตมาพร้อมเรา มันเป็นเพื่อนกับเรา จนถึงทุกวันนี้พอเห็นต้นไม้หลังบ้าน ที่ที่เอามันไปฝัง เรากับน้องก็จะร้องไห้ เราอยากให้พ่อกับแม่หยุดทำแบบนั้นกับหมา เพราะมันทรมานมาก ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาอ่านนะคะ เราขอพอแค่นี้เพราะเราเริ่มจะพิมพ์ไม่ไหว ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านนะคะ
ครอบครัวเป็นแบบเรามั้ย
พอขึ้นม.3ก็พยายามเรียนหนักขึ้นเพราะอยากเข้าโรงเรียนดีๆ เราเคยคิดว่าครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่ไม่ได้อยู่ในกรอบมากไป แต่พอขึ้นม.3มันก็ทำให้เราเปลี่ยนความคิด เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย เวลาอยากเรียนพิเศษ ก็ต้องหาเหตุผลที่ฟังขึ้นมากๆ ไปขอพ่อแม่เรียนพิเศษ ถ้าทั้งสองท่านอนุญาต เราก็เรียนได้ แต่ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่อนุญาต เราก็เรียนไม่ได้ หรือถ้าเวลาเราคุยกับเพื่อนหลังเลิกเรียน เพราะจะมาคลายเครียด แม่ก็ดุเรา ว่าไม่ทำอะไรเลย วันๆเอาแค่เล่น ไม่สนใจคนในครอบครัว หรือไม่ก็ ถ้าเราคุยกับเพื่อนเรื่องงาน แม่ก็จะดุว่า ไม่แบ่งเวลาให้เป็น แม่จะไม่ฟังเหตุผลเราเลย เวลาแม่โกรธ แม่ก็จะทำอะไรเสียงดัง พอเราเข้าไปถามว่าแม่เป็นอะไร แม่ก็จะบอกว่า วันๆไม่ทำอะไรที่เป็นประโยชน์เลย เอาแต่เล่น กูเป็นคนส่งเรียน แต่กับไม่ทำอะไรเพื่อกูเลย ไปให้ไกลๆหูไกลๆตา พอแม่พูดจบ เราก็มักจะไปร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะถ้าร้องไห้ให้แม่เห็น แม่ก็จะบอกว่า ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผล แม่ไม่ชอบ หรือบางทีก็พูดว่า ร้องไห้ไม่ได้ช่วยแก้อะไรเลย ไปทำอะไรที่มันมีประโยชน์สิ เราเลยไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าแม่ เราทำทุกอย่างที่แม่สั่งแล้ว ทำตามที่บอกมาตลอด ตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆ ไปให้แม่ แม่จะได้เอาไปอวดคนอื่นได้ว่าลูกเรียนเก่ง จริงๆเราไม่ได้อยากอวดเกรดที่ได้เลย แต่แม่มันจะเอาไปลงในเฟส หรือไม่ก็เอาไปพูดให้คนอื่นฟัง มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ม.2แล้ว ที่แม่อวดเกรด พอเราเกรดไม่ดี แม่ก็จะไม่ค่อยพอใจ เราเลยพยายามไม่ให้เกรดตก พอถึงเวลาที่เราต้องเรียน แม่ก็จะใช้เราให้ไปทำอย่างอื่นจนหมดคาบเรียน เราก็ตามคนอื่นไม่ทัน บางครั้งก็ไม่ได้ส่งการบ้าน แล้วครูก็ไปบอกแม่ แม่ก็จะดุเรา ว่าส่งให้เรียนแล้วไม่ตั้งใจเรียน เวลาที่แม่โกรธมากๆ แล้วหมาที่บ้านเราเห่าเสียงดัง แม่เราก็จะเอาไม่หนาๆ หรือที่พรวนดินอันเล็กไปตีที่ปากหมาแรงๆ พอตีเสร็จก็จะพูดว่าที่ตีไปไม่เคยจำ เคยมีครั้งนึงแม่ตีปากมันจนเลือดออก เราสงสารมันมาก จนเราอยากให้มันไปมีเจ้าของคนใหม่ มันเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์ของพ่อกับแม่เรา เราไม่เข้าใจ จะโกรธเรา จะตีเรา จะตบหัว จะพูดว่าเราเป็นเด็กไม่มีอนาคตกับเรา เราไม่ว่า แต่ทำไมต้องไปลงทำหมา ที่คอยดูแลบ้านให้ พ่อกับแม่ไม่สงสารมันเลย หมาตัวเก่าที่ตายไป เวลามันมีเห็บหมัดพ่อก็จะเอาน้ำมันไปราดมัน วันที่มันตาย พ่อก็ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน และวันที่มันตาย เป็นวันที่ฝนตกหนัก เรากับน้องต้องไปลากมันเข้ามาที่ร่ม เพราะมันเดินไม่ไหวแล้ว พอเช้าเราต้องไปโรงเรียนเลยไม่ได้ไปดูมัน กลับมาจากเลิกเรียน ก็พึ่งรู้ว่ามันตายแล้ว เรากับน้องร้องไห้เกือบทุกวัน เพราะมันโตมาพร้อมเรา มันเป็นเพื่อนกับเรา จนถึงทุกวันนี้พอเห็นต้นไม้หลังบ้าน ที่ที่เอามันไปฝัง เรากับน้องก็จะร้องไห้ เราอยากให้พ่อกับแม่หยุดทำแบบนั้นกับหมา เพราะมันทรมานมาก ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาอ่านนะคะ เราขอพอแค่นี้เพราะเราเริ่มจะพิมพ์ไม่ไหว ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านนะคะ