มรสุมชีวิตในฤดูฝน

เมื่อตอนช่วงฤดูฝนที่กำลังจะผ่านไปซึ่งแสดงหมายถึงการก้าวข้ามมรสุมของชีวิตช่วงหนึ่วของปีนี้ไปด้วย เป็นที่เจอมรสุมหนักสำหรับหลายคนเลยนะรวมถึงตัวคนเขียนบทความนี้ด้วย ทั้งปัจจัยภายนอกที่ไม่สามารถความคุมได้ อาทิ โควิดเจ้าไวรัศตัวร้ายที่เป็นปัญหากันทั่วโลกในเวลานี้ ยังไม่มีใครบอกได้ว่าไวรัศร้ายตัวร้ายจะหายไปในอีกกี่หรือทุกคนทำในตอนนี้คือการปรับตัวและใช้ชีวิตอยู่กับไวรัศชนิดนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ ก็ไม่รู้อีกเช่นเดียวกันว่าใช้เวลานานเท่าไร 
      สิ่งที่ดูเหมือนทุกคนต้องการมากที่สุดตอนนี้ น่าจะเป็นการออกไปใช้ชีวิตที่ปกติอย่างที่เป็นมาได้ออกไปกินข้าวนอกบ้านบ้าง ได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนและครอบครัว เพื่อเป็นการเติมพลังของการทำงานในวันต่อไปได้ดีเลยที่เดียว การได้พักผ่อนออกไปเจอท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่ ได้มองทะเลที่สุดลูกตา ได้เห็นแสงพะอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าแทนแสงหน้าจอที่ฟ้าจากคอมพิวเตอร์หรือแม้กระทั้งโทรศัพท์ คงจะเป็นนสิ่งที่ทำให้รู้สึกผ่อนค่อยมากกกเลยนะ  
       แต่ก็กว่าจะหมดมรสุมนี้ก็ใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควร อยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ผ่านมาอ่านบทความนี้  มีกำลังไปด้วยกันนะเราจะรอวันที่เราออกไปใช้ชีวิตปกติที่แสนธรรมดาพร้อมออกเดินทางท่องเทียวกันอีกครั้ง