เราเหนื่อยกับทุกอย่างค่ะ เรื่องเพื่อน เราเหมือนเป็นส่วนเกินในกลุ่มเพื่อนมากค่ะ เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีใส่เพื่อนนะคะ เวลาเราถามคำถาม เพื่อนเมินคำถามเราตลอด แต่เป็นเพื่อนอีกคน ถามเหมือนกัน กลับตอบงี้ค่ะ เวลาชวนกันไม่ไหน ไม่เคยชวนเรา วันเกิดเรา ไม่ค่อยมีใครอวยพร หรือให้ของขวัญ เลี้ยงข้าว เลี้ยงน้ำเลยค่ะ ทั้งๆที่ วันเกิดเพื่อน เราเลี้ยงข้าว ให้ของขวัญ อวยพรเพื่อน ตลอดๆ แต่พอเป็นเรา ไม่เคยมีใครสนใจเลย
วันเกิดเพื่อนคนอื่น เซอร์ไพรส์กันตลอด วันเกิดเราไม่เคยมีเลย ทุกคนไม่เคยสนใจเราเลย ไม่ว่าเราจะเป็นยังไง ไม่มีเลย ในครอบครัว แม่ก็รักเรานะ แต่ บางอย่างที่แม่ทำ ก็ทำร้ายจิตใจเรามากค่ะ คำพูด การกระทำของแม่ตอนที่มีอารมณ์ มันทำร้ายเรามากค่ะ เคยมีแฟน แฟนก็ทำตัวแย่มากค่ะ จนเลิกไปแล้ว การเรียนเรา อยู่ในเกณฑ์ดีถึงดีมากมาตลอด จนโควิดมา เราเหนื่อยมากค่ะ คะแนนตกไปปานกลางถึงดี รู้สึกท้อกับทุกอย่างมากค่ะ ทั้งครอบครัว เพื่อน และการเรียน ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เวลาเราพูด เพื่อที่อยากปรับความเข้าใจกับทุกอย่าง ไม่เคยมีใครฟังเราเลย ได้แต่บอกไร้สาระ เรียกร้องความสนใจ แม่ก็จะพูดแต่คำสอนต่างๆนาๆปนมาค่ะ เราแค่อยากให้แม่ฟังความเห็นเราบ้างแค่นั้นเอง แต่แม่ก็จะพูดแต่ว่า อย่าเถียง อาบน้ำร้อนมาก่อน แบบนี้ค่ะ แม่รักเรามากเรารู้ แต่เราไม่ไหวมากเลยค่ะ ท้อมาก ท้อกับชีวิต ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ ทำไมถึงไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย เราพูดอะไร ก็ไม่มีใครฟังเราเลย ตอนกลางคืน ต้องแอบร้องไห้คนเดียวตลอด ร้องไห้ต่อหน้าใครเขาก็ว่าอ่อนแอ อย่าร้องไห้ อย่าทำตัวเรียกร้องความสนใจ กระทู้นี้ ตั้งมาระบายค่ะ อยากให้คำแนะนำ สามารถแนะนำได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
ท้อและเหนื่อยค่ะ
วันเกิดเพื่อนคนอื่น เซอร์ไพรส์กันตลอด วันเกิดเราไม่เคยมีเลย ทุกคนไม่เคยสนใจเราเลย ไม่ว่าเราจะเป็นยังไง ไม่มีเลย ในครอบครัว แม่ก็รักเรานะ แต่ บางอย่างที่แม่ทำ ก็ทำร้ายจิตใจเรามากค่ะ คำพูด การกระทำของแม่ตอนที่มีอารมณ์ มันทำร้ายเรามากค่ะ เคยมีแฟน แฟนก็ทำตัวแย่มากค่ะ จนเลิกไปแล้ว การเรียนเรา อยู่ในเกณฑ์ดีถึงดีมากมาตลอด จนโควิดมา เราเหนื่อยมากค่ะ คะแนนตกไปปานกลางถึงดี รู้สึกท้อกับทุกอย่างมากค่ะ ทั้งครอบครัว เพื่อน และการเรียน ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เวลาเราพูด เพื่อที่อยากปรับความเข้าใจกับทุกอย่าง ไม่เคยมีใครฟังเราเลย ได้แต่บอกไร้สาระ เรียกร้องความสนใจ แม่ก็จะพูดแต่คำสอนต่างๆนาๆปนมาค่ะ เราแค่อยากให้แม่ฟังความเห็นเราบ้างแค่นั้นเอง แต่แม่ก็จะพูดแต่ว่า อย่าเถียง อาบน้ำร้อนมาก่อน แบบนี้ค่ะ แม่รักเรามากเรารู้ แต่เราไม่ไหวมากเลยค่ะ ท้อมาก ท้อกับชีวิต ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ ทำไมถึงไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย เราพูดอะไร ก็ไม่มีใครฟังเราเลย ตอนกลางคืน ต้องแอบร้องไห้คนเดียวตลอด ร้องไห้ต่อหน้าใครเขาก็ว่าอ่อนแอ อย่าร้องไห้ อย่าทำตัวเรียกร้องความสนใจ กระทู้นี้ ตั้งมาระบายค่ะ อยากให้คำแนะนำ สามารถแนะนำได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ