หนูทะเลาำกับพ่อแม่คะ อยากถามว่าควรทำยังไงดี #ปัญหาครอบครัว

หนูเป็นนักเรียน ม1 คะ หนูรู้สึกว่าพ่อแม่คาดหวังกับหนูมากเกินไปคะเดิมทีหนูก็ไม่ใช่คนเก่งอะไรอยู่แล้วแต่เพราะความคาดหวังของครอบครัว หนูเลยพยายามมา4ปี หนูพยายามอ่านหนังสือ ตั้งใจเรียน สอบให้ได้ รร ดีๆอย่างที่เขาคาดหวัง แต่คือหนูอยากบอกเขาคะว่าเหนื่อยมากนะ หนูน่ะอยู่คนเดียวมาตลอด พ่อแม่ไม่ให้มีเพื่อนเขามองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ พอขึ้น ป6หนูก็มีเพื่อนคนแรกแหละ แต่พอพ่อแม่รู้เข้าเราก็ย้ายบ้านมาต่างจังหวัดเลยคะ    แล้วคือเรื่องมันเป็นงี้คะ วันนี้หนูกำลังจะเดินทางไปอีกบ้านนึง(หนูนอนบ้านยายคะ) แม่หนูก็ถามคะว่าส่งงานครบยังงคะแนนสอบได้เท่าไหร่ ทำงานบ้านไปยัง ทำไมไม่ออกมาช่วยพ่อแม่ขายของบ้าง(ที่บ้านเปิดร้านขายของชำคะ ) หนูก็บอกไปตรงๆคะ  แล้วเขาก็ไม่พอใจคะ หนูบอกว่างานค้างหนูเหลือ2งาน   คะแนนสอบกลางภาคได้18เต็ม20 เขาบอกว่าทำไมไม่ได้เต็มเหมือนลูกคนอื่นเขาบ้าง ตอนนั้นคือแบบ หนูก็ไม่ได้เก่งมั้ย หนูน่ะพยายามแล้วนะ เขายังไม่พอใจอีกหรอ เรียกง่ายๆก็คือเปรียบเทียบคะ แล้วก็บอกว่าหนูเอาแต่ทำสิ่งไร้สาระอย่างวาดรูปงานเลยไม่เสร็จสักที  หนูก็บอกว่าแล้วหนูจะทำสิ่งที่หนูชอบหนูรักไม่ได้หรอ แล้วหนูก็พยายามอธิบายคะ แต่เขาก็ไม่ฟังเลย บอกว่าหนูเถียง ทำไมเป็นเด็กแบบนี้ แล้วก็ด่าหนูเยอะมาก แบบ ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกู ทำไมโง่ไม่ฉลาดเหมือนคนอื่นมั่ง ปัญญาอ่อน ความรู้สึกช้า โง่ หนูก็แบบเหวอไปเลยคะแล้วหนูก็วิ่งหนีเขา  วิ่งเข้าห้องน้ำคะ  แล้วก็ไปร้องไห้คนเดียวคะ☻ แล้วทีนี้ก็ ปั้งเลยคะเขาพังประตูห้องน้ำเข้ามาแล้วเห็นหนูนอนร้องไห้อยู่ เขาก็ด่าคะ บอกว่าหนูมันเด็กปัญญาอ่อน เด็กมีปัญหา โง่ งี่เง่า  แล้วเขาก็ตบหนูแรงมากที่ไหล่กับที่หน้า หนูก็เลยวิ่งไปบ้านย่าคะ หนูก็เลยเข้าไปในห้องนอนคะ แล้วพ่อหนูก็เปิดประตูห้องเข้ามา แล้วก็บอกว่าหนูมันสอนไม่ได้ อกตัญญู ปัญญาอ่อน หนูคิดในใจเลยคะ วันนี้หนูซักผ้า หนูกวาดบ้านถูบ้าน หนูล้างจาน นะ เขาก็เดินออกไปเลยคะ แล้วปกติทุกวันก็เป็นงานของหนูอยู่แล้ว แล้วหลังจากวันนั้นพ่อแม่หนูก็มาทำดีด้วยคะ หนูรู้สึกไม่อยากเปิดใจให้เขา ตั้งแต่ที่เขาตบหนู หนูก็ไม่อยากนับเขาเป็นแม่หนูแล้ว  หนูไม่อยากให้เขามายุ่ง เขาจะคอยถามว่าหนูทำอะไรอยู่แล้วก็ห้ามหนูวาดรูป ถามว่างานค้างเหลือกี่งานเดี๋ยวแม่ช่วยทำ  เอาตรงๆจากใจหนูเลย คืออยู่คนเดียวมา4ปี ข้าวเย็นจะกินไรเขายังไม่เคยสนเลยหนูจะเชื่อใจเขาได้หรอ ตื่นมาน่ะเขาแค่ฝากเงินไว้กับย่า แล้วก็ไปทำงาน เราไม่เคยมีเวลาร่วมกันเลย ปีนึงเรากินข้าวด้วยกันคงไม่ถึง3ครั้ง หนูเลยไม่อยากจะเชื่อใจเขา คิดสิละเลยมาตั้งนานหรือเขาจะคิดได้หรอว่าเขาต้องมีเวลาให้ลูกบ้างน่ะ หนูเห็นพี่กับเขารักกันหนูก็รู้สึกดีนะแต่ก็รู้สึกเป็นส่วนเกิน หนูเลยเลือกจะอยู่เงียบในที่ของหนู อยู่ตรงนั้นหนูไม่อยากให้เขา สนใจ ให้เขามายุ่ง หนูจะทำในสิ่งที่หนูรัก ถ้าหนูไม่อยากฆ่าตัวตายไปก่อนอะนะ ตอนนี้หนูยังนอนอยูที่บ้านย่าไม่กล้ากลับไปเจอพ่อแม่เลยคะ หนูยืนยันว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง หนูไม่ได้แต่งเรื่อง เพราะหนูคงไม่เสียเวลาเป็นชั่วโมงเพื่อแต่งเรื่องหรอกคะ หนูแค่อยากได้คำปรึกษา? หนูควรทำยังไงดี หรือหนูควรฆ่าตัวตายหนีเขาดี ช่วยบอกหนูเถอะนะคะ จากใจเลยคะ