เราอายุ 15ปีแล้ว เราอยู่กับพ่อ กับน้อง เพราะ พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ เราอายุ9ขวบ แต่แม่ก็จะมาหาบ้างเป็นครั้งคราว ปัญหาของเราก็คือ ตอนแรก เราเรียน ร.ร ประจำ เราเป็นนักกีฬา เราซ้อมก็แอบมีท้อบ้าง แต่ก็พอทนได้บ้างครั้ง เวลาซ้อมหรือแข่งแล้วเราท้อ เราจะโทรหาพ่อ พ่อก็จะปลอบใจเราตลอด หรือเวลาเราซ้อมหนักๆแล้วโดนโค้ชด่า พ่อโทรมาหาเราเราได้ยินเสียงพ่อถามแค่ว่า เหนื่อยไหมลูกแค่นี้ เราก็ร้องไห้แล้วแต่เราพยายามจะไม่ให้พ่อรู้ว่าเราเหนื่อยแค่ไหน.... จนกระทั่ง เราตัดสินใจ ออกจาก กีฬา มาเรียนบ้าน มาดูแลน้องกับพ่อ เพราะพ่อทำงาน น้องไม่มีใครดูแล เราก็รู้สึกดีนะ ไม่เหนื่อยแล้ว ชีวิตดีขึ้นเยอะ แต่ จนช่วงนี้เราเริ่มมีปัญหากับ พ่อ คือ พ่อจะชอบพูดว่าเราไม่ดี บอกไรไม่ค่อยฟัง ตั้งแต่มาอยู่บ้านไม่เคยทำดีให้กูภูมิใจสักครั้งเลย บลาๆๆๆ แต่เราก็ทำตามที่พ่อบอกตลอด แค่จะช้านิดหน่อย เพราะเราก็เรียนออนไลน์
จนมีอยู่วันหนึ่ง พ่อด่าเราว่า อย่ามาทำหน้าแบบนี้น่ะ อย่าให้กูหมดความอดทนไล่ออกจากบ้านนะ.....
คำนี้คือจุกมากๆ ปกติพ่อจะเป็นคนที่ด่าแรงๆ เพราะเป็นตำรวจ เราก็พอทนได้ แต่วันนั้นคือเราเครียดหลายๆเรื่อง พอมาเจอคำนี้จากปากของพ่อคือ....โครตเฟลเเบบชีวิตนี้เราจะมีความสุขไม่ได้เลยหรอมีคำถามเต็มหัวตลอด ว่า กลับมาเเล้วเป็นภาระรึป่าว กลับมาแล้วยิ่งแย่รึป่าว กลับมาแล้วเราได้ทุกอย่างเลยนะถ้าอยากได้ แต่ทำไมเรายังไม่มีความสุข.. คำถามหลายๆคำถามพุดขึ้นตลอด....เราทั้งคิดทั้งร้องไห้ ออกมาจากจุดๆนั้น ออกมาอยู่กลับตัวเอง ระบายให้แม่ฟัง แม่ก็คอยบอกคอยสอนเรานะ แต่เราอดคิดมากไม่ได้จริงๆ เราคิดว่า ตั้งแต่เด็กเรามีความสุขมากๆ มากๆของมาก เราได้ใช้ชีวิตอย่างมีตวามสุข ได้ขี่คอพ่อ พ่อมาจัดงานวันเกิดให้เรา พ่อพาไปเที่ยว ก่อนจะขึ้นนอน พ่อก็ค่อยบอกฝันดี มาให้พ่อหอมหน่อย ก่อนอน ได้สนุกกับชีวิตช่วงนั้นมาก......
จน เราขึ้นป.1 พ่อเริ่มเปลื่ยนไป..พ่อเริ่ม ด่าเราหนักขึ้น ตีเราแรงขึ้น ป.3 เราจำได้ว่า เรางอแงอยากได้ กระดาษพับเป็นรูป อาหาร วันนั้นพ่อเมา อยู่ร้านพ่อก็แค่ด่า แล้วทำหน้าโมโห แต่พอกลับบ้านมา พ่อด่าเราทั้งตี เราร้องไห้จน พ่อบีบคอเรา จนเราลอยขึ้น แม่ได้มาห้ามไว้ แต่เราก็พยายามคิดตลอดว่าพ่อเมา หลังจากนั้นพอก็เริ่มใช้กำลังและอารมณ์ กับเรามากขึ้น พอ ป.5-6 เราบอกพอว่าจะซ้อมวอลเลย์นะ เดียวเดินกลับ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราไม่ได้บอกพ่อว่าหลังซ้อมเสร็จเราจะไปเดินตลาดกับเพื่อน แต่เราก็พยายามรีบกลับบ้าน เพื่อที่จะได้ไม่โดนว่า แต่สายไปแล้ว พ่อคิดว่า เรา ไปหา ผช ทั้งๆที่เราก็ซ้อม แต่เราก็เถียงว่าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอก พ่อก็ไม่กล้าเชื่อ พ่อก็ตีเราทุบเราถีบ เตะเรา เอาไม้มาตีเรา สุดท้ายพ่อบอกว่า ก้มกราบกู เราก็กังวล เพราะกลัวโดนตี เเต่เราก็กราบ พ่อ ร้องไห้ เรารู้สึกว่า ตอนนั้น เราคงบาปมากๆ ของมากๆ แต่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ หลังจากนั้นมา เราก็เปลื่ยนความคิดใหม่ว่า พ่อด่าเราเพราะเป็นห่วง แต่เราก็อดคิด อดร้องไห้คนเดียวตลอดไปไม่ได้หรอก มันต้องมีสักวันที่เราจะทนไม่ไหวจริงๆ......................
ใครมีปัญหาคล้ายเราไหม เรื่องครอบครัว โดนด่าแล้วเป็นคนคิดมาก
จนมีอยู่วันหนึ่ง พ่อด่าเราว่า อย่ามาทำหน้าแบบนี้น่ะ อย่าให้กูหมดความอดทนไล่ออกจากบ้านนะ.....
คำนี้คือจุกมากๆ ปกติพ่อจะเป็นคนที่ด่าแรงๆ เพราะเป็นตำรวจ เราก็พอทนได้ แต่วันนั้นคือเราเครียดหลายๆเรื่อง พอมาเจอคำนี้จากปากของพ่อคือ....โครตเฟลเเบบชีวิตนี้เราจะมีความสุขไม่ได้เลยหรอมีคำถามเต็มหัวตลอด ว่า กลับมาเเล้วเป็นภาระรึป่าว กลับมาแล้วยิ่งแย่รึป่าว กลับมาแล้วเราได้ทุกอย่างเลยนะถ้าอยากได้ แต่ทำไมเรายังไม่มีความสุข.. คำถามหลายๆคำถามพุดขึ้นตลอด....เราทั้งคิดทั้งร้องไห้ ออกมาจากจุดๆนั้น ออกมาอยู่กลับตัวเอง ระบายให้แม่ฟัง แม่ก็คอยบอกคอยสอนเรานะ แต่เราอดคิดมากไม่ได้จริงๆ เราคิดว่า ตั้งแต่เด็กเรามีความสุขมากๆ มากๆของมาก เราได้ใช้ชีวิตอย่างมีตวามสุข ได้ขี่คอพ่อ พ่อมาจัดงานวันเกิดให้เรา พ่อพาไปเที่ยว ก่อนจะขึ้นนอน พ่อก็ค่อยบอกฝันดี มาให้พ่อหอมหน่อย ก่อนอน ได้สนุกกับชีวิตช่วงนั้นมาก......
จน เราขึ้นป.1 พ่อเริ่มเปลื่ยนไป..พ่อเริ่ม ด่าเราหนักขึ้น ตีเราแรงขึ้น ป.3 เราจำได้ว่า เรางอแงอยากได้ กระดาษพับเป็นรูป อาหาร วันนั้นพ่อเมา อยู่ร้านพ่อก็แค่ด่า แล้วทำหน้าโมโห แต่พอกลับบ้านมา พ่อด่าเราทั้งตี เราร้องไห้จน พ่อบีบคอเรา จนเราลอยขึ้น แม่ได้มาห้ามไว้ แต่เราก็พยายามคิดตลอดว่าพ่อเมา หลังจากนั้นพอก็เริ่มใช้กำลังและอารมณ์ กับเรามากขึ้น พอ ป.5-6 เราบอกพอว่าจะซ้อมวอลเลย์นะ เดียวเดินกลับ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เราไม่ได้บอกพ่อว่าหลังซ้อมเสร็จเราจะไปเดินตลาดกับเพื่อน แต่เราก็พยายามรีบกลับบ้าน เพื่อที่จะได้ไม่โดนว่า แต่สายไปแล้ว พ่อคิดว่า เรา ไปหา ผช ทั้งๆที่เราก็ซ้อม แต่เราก็เถียงว่าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอก พ่อก็ไม่กล้าเชื่อ พ่อก็ตีเราทุบเราถีบ เตะเรา เอาไม้มาตีเรา สุดท้ายพ่อบอกว่า ก้มกราบกู เราก็กังวล เพราะกลัวโดนตี เเต่เราก็กราบ พ่อ ร้องไห้ เรารู้สึกว่า ตอนนั้น เราคงบาปมากๆ ของมากๆ แต่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ หลังจากนั้นมา เราก็เปลื่ยนความคิดใหม่ว่า พ่อด่าเราเพราะเป็นห่วง แต่เราก็อดคิด อดร้องไห้คนเดียวตลอดไปไม่ได้หรอก มันต้องมีสักวันที่เราจะทนไม่ไหวจริงๆ......................