กระทู้นี้ เราแค่อยากมาระบายบางอย่าง และพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็น หรือมุมมองของความรับผิดชอบ
ก่อนอื่นเลย เราค่อนข้างเป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอตัว ในเรื่องของหน้าที่ของเรา (ไม่ได้คิดเองเออเอง หรือหลงตัวเองแต่อย่างใด)
เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่คิดว่าตัวเองมีความรับผิดชอบพอตัวนั่น อย่างเช่น ตอนเรียนเราก็ตั้งใจเรียน (แต่คำว่าความรับผิดชอบ ไม่ได้หมายถึงกดดันตัวเองนะ) ความรับผิดชอบที่ว่าคือ มีหน้าที่เรียนก้เรียนไป ผลจะเป็นยังไงไม่สำคัญ เพราะอะไรถึงกล่าวเช่นนั้น เพราะระหว่างที่ชีวิตอยู่ในช่วงวัยเรียน เราก็ใช่ว่าจะไม่เล่นเลย เรียนคือเรียน เล่นคือเล่น และไม่ใช่ว่าเราจะอยู่ในกรอบเกินไป เรามีไปดื่มกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็ไม่เคยขาดเรียน แม้เช้ามาจากการดื่มเราจะมีเรียน เราก็ไปเรียนปกติ เราไปเที่ยวกับเพื่อนปกติ แต่เราก็ไม่เคยขาดเรียน
ช่วงชีวิตวัยทำงาน เราก็ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ทำตามกฎระเบียบบริษัท แต่ เราก็เที่ยว เราก็ดื่มเหมือนคนปกติทั่วไป แต่เราก็รับผิดชอบต่อหน้าที่การงานไม่เคยขาดตกบกพร่อง เราลางานในเวลาที่ควรลา ไม่ให้รบกวนคนอื่น
(นอกจากป่วย เป็นตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้)
เราเป็นคนที่นัดเวลาไหนก็เวลานั้น รับปากอะไรไว้ก็ทำตามที่รับปาก พูดอะไรออกไปก็รับผิดชอบต่อคำพูด (แต่เราก็ไม่ค่อยรับปากอะไรใคร เพราะเราไม่รู้ชัดถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้น)
.
.
.
แต่แล้ววันนึง .... เราคิดย้อนกลับไปว่าชีวิตของเรามันน่าเบื่อ มันไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น เราน่าจะโดดเรียนบ้าง ตั้งใจไปเรียนสายบ้าง ใช้ชีวิตเกรียน ๆ บ้างก็น่าจะดี แล้วตอนทำงาน จะเข้างานสายบ้างก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะยังไงงานเราก็เสร็จได้ทัน แต่เราก็ยังไม่มีโอกาศได้ทำ
.
.
.
แต่ (อีกแล้ว).... เหตุการณ์ที่เราอยากจะทำข้างต้น อยากจะใช้ชีวิตเกรียน ๆ ข้างต้น หรือชีวิตที่เราอยากจะใช้แบบในความคิด ก็เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวเรา เรียกได้ว่าก็พิเศษกว่าคนอื่น (หลายคน) พอเป็นแบบนั้นแล้ว เราก็ไม่โอเคที่เขาไม่มีความรับผิดชอบเท่าที่ควร (ไม่โอเค ไม่ได้แปลว่าเราไปด่าหรือว่ากล่าวเขานะ) เราพยายามมองว่า คงไม่เป็นไรหรอกแค่นั้น เรายังอยากจะเป็นได้แบบนั้นบ้างเลย พยายามคิดแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ดี มันฟังดูย้อนแย้งไปหมด ทำไมนะ.....
ปล.ขอย้ำอีกครั้ง เราไม่ได้มองคน ๆ นั้นไม่ดีนะ เราแค่อยากให้เขามีความรับผิดชอบกว่านี้ (แต่ไม่ได้ไปคาดหวัง ไม่ได้ไปว่ากล่าวตักเตือน หรือเข้าไปวุ่นวายเลยนะ แค่รู้สึกว่า ทำไมเรารู้สึกย้อนแย้งกับสิ่งที่เราคิดอยากจะทำ พอเอาเข้าจริง ก็ไม่สมควรจะทำเช่นนั้น ประเด็นอยู่ที่เรานะ ไม่ใช่ประเด็นอยู่ที่บุคคลที่ยกตัวอย่างขึ้นมา และไม่ได้รบกวนการใช้ชีวิตเรานะ เราแค่อยากมาระบายในนี้เฉย ๆ แฮ่
(แท็กอันไหนไม่รู้ แต่ถ้าแท็กผิดขออภัย ณ ที่นี้)
ว่าด้วยเรื่องความรับผิดชอบที่ฟังดูย้อนแย้งไปหมดในหัวเรา
ก่อนอื่นเลย เราค่อนข้างเป็นคนที่มีความรับผิดชอบพอตัว ในเรื่องของหน้าที่ของเรา (ไม่ได้คิดเองเออเอง หรือหลงตัวเองแต่อย่างใด)
เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่คิดว่าตัวเองมีความรับผิดชอบพอตัวนั่น อย่างเช่น ตอนเรียนเราก็ตั้งใจเรียน (แต่คำว่าความรับผิดชอบ ไม่ได้หมายถึงกดดันตัวเองนะ) ความรับผิดชอบที่ว่าคือ มีหน้าที่เรียนก้เรียนไป ผลจะเป็นยังไงไม่สำคัญ เพราะอะไรถึงกล่าวเช่นนั้น เพราะระหว่างที่ชีวิตอยู่ในช่วงวัยเรียน เราก็ใช่ว่าจะไม่เล่นเลย เรียนคือเรียน เล่นคือเล่น และไม่ใช่ว่าเราจะอยู่ในกรอบเกินไป เรามีไปดื่มกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็ไม่เคยขาดเรียน แม้เช้ามาจากการดื่มเราจะมีเรียน เราก็ไปเรียนปกติ เราไปเที่ยวกับเพื่อนปกติ แต่เราก็ไม่เคยขาดเรียน
ช่วงชีวิตวัยทำงาน เราก็ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ทำตามกฎระเบียบบริษัท แต่ เราก็เที่ยว เราก็ดื่มเหมือนคนปกติทั่วไป แต่เราก็รับผิดชอบต่อหน้าที่การงานไม่เคยขาดตกบกพร่อง เราลางานในเวลาที่ควรลา ไม่ให้รบกวนคนอื่น
(นอกจากป่วย เป็นตัวแปรที่ควบคุมไม่ได้)
เราเป็นคนที่นัดเวลาไหนก็เวลานั้น รับปากอะไรไว้ก็ทำตามที่รับปาก พูดอะไรออกไปก็รับผิดชอบต่อคำพูด (แต่เราก็ไม่ค่อยรับปากอะไรใคร เพราะเราไม่รู้ชัดถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้น)
.
.
.
แต่แล้ววันนึง .... เราคิดย้อนกลับไปว่าชีวิตของเรามันน่าเบื่อ มันไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น เราน่าจะโดดเรียนบ้าง ตั้งใจไปเรียนสายบ้าง ใช้ชีวิตเกรียน ๆ บ้างก็น่าจะดี แล้วตอนทำงาน จะเข้างานสายบ้างก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะยังไงงานเราก็เสร็จได้ทัน แต่เราก็ยังไม่มีโอกาศได้ทำ
.
.
.
แต่ (อีกแล้ว).... เหตุการณ์ที่เราอยากจะทำข้างต้น อยากจะใช้ชีวิตเกรียน ๆ ข้างต้น หรือชีวิตที่เราอยากจะใช้แบบในความคิด ก็เกิดขึ้นกับคนใกล้ตัวเรา เรียกได้ว่าก็พิเศษกว่าคนอื่น (หลายคน) พอเป็นแบบนั้นแล้ว เราก็ไม่โอเคที่เขาไม่มีความรับผิดชอบเท่าที่ควร (ไม่โอเค ไม่ได้แปลว่าเราไปด่าหรือว่ากล่าวเขานะ) เราพยายามมองว่า คงไม่เป็นไรหรอกแค่นั้น เรายังอยากจะเป็นได้แบบนั้นบ้างเลย พยายามคิดแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ดี มันฟังดูย้อนแย้งไปหมด ทำไมนะ.....
ปล.ขอย้ำอีกครั้ง เราไม่ได้มองคน ๆ นั้นไม่ดีนะ เราแค่อยากให้เขามีความรับผิดชอบกว่านี้ (แต่ไม่ได้ไปคาดหวัง ไม่ได้ไปว่ากล่าวตักเตือน หรือเข้าไปวุ่นวายเลยนะ แค่รู้สึกว่า ทำไมเรารู้สึกย้อนแย้งกับสิ่งที่เราคิดอยากจะทำ พอเอาเข้าจริง ก็ไม่สมควรจะทำเช่นนั้น ประเด็นอยู่ที่เรานะ ไม่ใช่ประเด็นอยู่ที่บุคคลที่ยกตัวอย่างขึ้นมา และไม่ได้รบกวนการใช้ชีวิตเรานะ เราแค่อยากมาระบายในนี้เฉย ๆ แฮ่
(แท็กอันไหนไม่รู้ แต่ถ้าแท็กผิดขออภัย ณ ที่นี้)