คือเราเป็นคนที่ชอบคิดมากกับคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของทั้งเราและคนอื่นไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี เรามักจะ Sensitive กับคำพูดของตัวเองมากเมื่อเวลาผ่านไปจะค่อยมาคิดทีหลังว่า เราพูดไรออกไปกระทบจิตใจใครหรือเปล่า แต่บางครั้งที่คนอื่น ๆ พูดมาแบบทำนองเดียวกับเราแต่เราดันคิดมากไปเอง บางทีเราคิดมากถึงขั้นที่มาร้องไห้กับคำพูดคำนั้นเพียงคำเดียว พอพยายามที่จะไม่เป็นคนที่ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบางเรื่องและคำพูดมันกับเหมือนยิ่งคิดแล้วกลายเป็นว่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยคิดมันกลับเข้าเรื่อย ๆ เราที่เป็นคนไม่อยากอยู่คนเดียวเพราะการที่อยู่คนเดียวทำให้เราคิดเรื่องพวกนี้เสมอและเมื่อเราหลีกเลี่ยงไม่ได้เราจะหาอะไรทำแต่เหมือนมันไม่ช่วยอะไรเลย เราพยายามหาคำตอบว่าทำไมเราถึงคิดมากกับเรื่องที่มันผ่านไป
อยากสอบถามอาการบางอย่างของเรา