สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นการตั้งกระทู้แรกของเรา หากผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ก่อนนะคะ
ขอเล่าเลยละกันนะคะ คือตอนนี้เราตรงอยู่ในความสัมพันธ์สับปะรังเค ครึ่งๆกลางๆ บ้างครั้งเราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน หรือบ้างที่เรารู้แต่เรากำลังหลอกตัวเองอยู่
เราจับได้ว่าเขากับไปคุยกับแฟนเก่า เราให้อภัยเขาถึง2ครั้ง เขารับปากว่าเขาจะไม่ทำอีก แต่สุดท้ายก็มีครั้งที่3เกิดขึ้น เราปลุกเขาขึ้นมาคุยกลางดึกเพราะเรารู้สึกว่าเราอึดอัดทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ไม่ได้ เขาตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย เราถามอะไรไปได้แต่คำตอบที่ว่า เปล่า ไม่รู้ บ้างคำถามก็เงียบจนเราต้องถามซ้ำๆถึงจะตอบ เราถามเขาว่าทำไมถึงต้องกับไปคุยกับแฟนเก่า เขาตอบเราว่าเขาไม่รู้ เขาคุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไร ทุกๆครั้งที่ผ่านมาเวลาทะเลาะหรือมีปัยหากันปกติจะเป็นเราที่ร้องไห้ แต่ครั้งนี้กับเป็นเขาที่ร้องไห้แต่ไม่ได้ฟูมฟายอะไรนะแค่น้ำตาไหลเฉยๆ เขาขอโทษเราแล้วบอกจะไม่ทำอีก หลังจากนั้นมาเราสองคนอยู่กันแบบหวานอมขมกลืน เขานิ่งขึ้น เราพูดเล่นอะไรก็ไม่ค่อยจะเล่นด้วย จากเคยพูดกันมากๆก้น้อยลง ฟิลแบบคนอยู่ห้องเดียวกันต่างคนจ่างหันหลังเล่นโทรศัพท์ วันๆนึ่งไร้ซึ่งประโยคสนนา เราบอกว่าเราอึดอัดอยากกลับไปอยู่บ้าน (อ๋อลืมบอกเราทำงานอยู่ที่เดียวกันไปทำงานพร้อมกันเลิกงานพร้อมกัน)
เขาบอกว่าไม่ต้องกลับไปหรอกให้อยู่นี้ด้วยกันนี้และขึ้นรถขึ้นลากลัวโควิดอันตราย บ้างวันเขาก็ดีกลับเรามากๆนอนกอดกันหยอกกันตอนกลางคืน บ้างวันเขากลับห้องมาไม่พูดกับเราเลยสักคำหรืออาจจะพูดบ้างเวลาที่เราถามแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเยอะ บ้างที่เดินแทบจะชนกันแล้วเขายังไม่ทักเราเลย บ้างที่ก็ทำเหมือนรัก บ้างที่ก็ไม่ เขารู้ว่าเราไม่สบายใจ ไม่โอเค แต่เขาก็ไม่เคยถาม คือส่วนตัวเราจริงๆก็รู้และว่าเขาคงไม่ได้รักเราแล้ว ทุกวันนี้เราไม่รู้เลยว่าเรามีสิทธิอะไรตรงไหนบ้าง เรารู้ทุกอย่างว่าวันนึ่งมันจะต้องจบ แต่เราเลือกที่จะอดทน ไม่รู้ว่าทนอะไร เราอยากหลุดจากโคจรแบบนี้เราเบื่อเราเหนื่อย เราเชื่อนะกับคำที่ว่าใจแข็งก็รอดใจกระจอกก็เจ็บ เรากระจอกมาก ใครที่พอเคยเจอเหตุการณ์แบบเราช่วยแชร์หน่อยสุดท้ายนี้มันควรจะจบยังไง
วิธีหยุดความสัมพันธ์สับปะรังเค
ขอเล่าเลยละกันนะคะ คือตอนนี้เราตรงอยู่ในความสัมพันธ์สับปะรังเค ครึ่งๆกลางๆ บ้างครั้งเราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน หรือบ้างที่เรารู้แต่เรากำลังหลอกตัวเองอยู่
เราจับได้ว่าเขากับไปคุยกับแฟนเก่า เราให้อภัยเขาถึง2ครั้ง เขารับปากว่าเขาจะไม่ทำอีก แต่สุดท้ายก็มีครั้งที่3เกิดขึ้น เราปลุกเขาขึ้นมาคุยกลางดึกเพราะเรารู้สึกว่าเราอึดอัดทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ไม่ได้ เขาตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย เราถามอะไรไปได้แต่คำตอบที่ว่า เปล่า ไม่รู้ บ้างคำถามก็เงียบจนเราต้องถามซ้ำๆถึงจะตอบ เราถามเขาว่าทำไมถึงต้องกับไปคุยกับแฟนเก่า เขาตอบเราว่าเขาไม่รู้ เขาคุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไร ทุกๆครั้งที่ผ่านมาเวลาทะเลาะหรือมีปัยหากันปกติจะเป็นเราที่ร้องไห้ แต่ครั้งนี้กับเป็นเขาที่ร้องไห้แต่ไม่ได้ฟูมฟายอะไรนะแค่น้ำตาไหลเฉยๆ เขาขอโทษเราแล้วบอกจะไม่ทำอีก หลังจากนั้นมาเราสองคนอยู่กันแบบหวานอมขมกลืน เขานิ่งขึ้น เราพูดเล่นอะไรก็ไม่ค่อยจะเล่นด้วย จากเคยพูดกันมากๆก้น้อยลง ฟิลแบบคนอยู่ห้องเดียวกันต่างคนจ่างหันหลังเล่นโทรศัพท์ วันๆนึ่งไร้ซึ่งประโยคสนนา เราบอกว่าเราอึดอัดอยากกลับไปอยู่บ้าน (อ๋อลืมบอกเราทำงานอยู่ที่เดียวกันไปทำงานพร้อมกันเลิกงานพร้อมกัน)
เขาบอกว่าไม่ต้องกลับไปหรอกให้อยู่นี้ด้วยกันนี้และขึ้นรถขึ้นลากลัวโควิดอันตราย บ้างวันเขาก็ดีกลับเรามากๆนอนกอดกันหยอกกันตอนกลางคืน บ้างวันเขากลับห้องมาไม่พูดกับเราเลยสักคำหรืออาจจะพูดบ้างเวลาที่เราถามแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเยอะ บ้างที่เดินแทบจะชนกันแล้วเขายังไม่ทักเราเลย บ้างที่ก็ทำเหมือนรัก บ้างที่ก็ไม่ เขารู้ว่าเราไม่สบายใจ ไม่โอเค แต่เขาก็ไม่เคยถาม คือส่วนตัวเราจริงๆก็รู้และว่าเขาคงไม่ได้รักเราแล้ว ทุกวันนี้เราไม่รู้เลยว่าเรามีสิทธิอะไรตรงไหนบ้าง เรารู้ทุกอย่างว่าวันนึ่งมันจะต้องจบ แต่เราเลือกที่จะอดทน ไม่รู้ว่าทนอะไร เราอยากหลุดจากโคจรแบบนี้เราเบื่อเราเหนื่อย เราเชื่อนะกับคำที่ว่าใจแข็งก็รอดใจกระจอกก็เจ็บ เรากระจอกมาก ใครที่พอเคยเจอเหตุการณ์แบบเราช่วยแชร์หน่อยสุดท้ายนี้มันควรจะจบยังไง