เเม่เคยฟังที่เราพูดบ้างมั้ย

คือเรื่องเกิดวันนี้ค่ะ ตอนประมาณ10.30น.เเม่ได้บอกให้เราไปต้มมาม่า มาให้น้องค่ะเเล้วคือเราก็ไม่อยากที่จะลุกไปอีกเพราะพึ่งจะเดินกลับมาจากทางหลังบ้าน ทีนี้เราเลยบอกว่าเเม่ก็ไปต้มสิเขาบอกว่าเราต้มอร่อยเราเลยบอกว่าก็เเค่เส้นมาม่าเอาไปต้มน้ำเองมันต่างจากคนอื่นต้มตรงไหน ทีนี้เเม่ก็มาโมโหมาโวยใส่เรา เเล้วปาซองมาม่านั้นลงกับพื้นเเล้วเตะค่ะ พอเราเดินเข้าห้องมาก็เอาซองมานั้นมาปาใส่เรา(ขอบอกก่อนนะว่าน้องเราเเทบจะไม่ต้องทำอะไร การบ้านก็มีเราคอยทำคอยเขียนให้ ผ้าก็ไม่ต้องซัก ขนาดกกน.ของตัวเองเเม่ยังให้เราซักให้น้องเลยค่ะ ปล.น้องเราอยู่ป.5เล้วนะคะ)หลังจากทีเเมาปาซองมาม่าใส่เรา พอเราพูดว่าปาทำไม ทำเเล้วได้อะไรเเม่ก็เริ่มประชดเริ่มเอาเรื่องที่ป๊าป่วยมาลงที่เรา เริ่มเอาความเครียดของตัวเองมาลงที่เรา พอเราจะพูดอะไรหน่อยเเม่ก็ตบหน้าเราค่ะบอกก่อนนะคะว่าโดนเเม่ตบหน้าครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งเเรกเพราะตลอดระยะเวลา15ปีที่เราเกิดมานี้เราโดนมาหมดเเล้วค่ะ ตบหน้า เอาเท้าเหยียบเเล้วขยี้ที่หน้า ตบหัว เราโดนมาสารพัดอย่างเเล้วค่ะ หลังจากที่เเม่ตบหน้าเราวันนี้เเม่ก็ยังมาเตะเเมวของเราอีกด้วยค่ะเเล้วเตะเเรงมากๆเเมวของเราอายุเเค่3เดือน เอาจริงๆเราก็ไม่ได้อยากที่อยู่เเล้วหรอกค่ะ เราไม่รู้หรอกค่ะว่าเราไม่เข้าใจเเม่ หรือเเม่ไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย บางครั้งเราพูดเเม่ก็หาว่าเถียง พอเราไม่พูดก็บอกว่าทำไมถึงไม่พูด พอนั่งทำหน้าเฉยๆก็บอกว่ายังไม่สำนึก ในหลายๆครั้งที่มีเรื่องเเบบนี้เราก็คิดนะคะว่าเราควรจะทำยังไง เราตายไปเลยดีมั้ยเพราะบางทีการที่ไม่มีเราอยู่ในครอบครัวมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้เพราะในตอนนี้ก็ไม่ได้มีใครสนใจหรือเเคร์ความรู้สึกเราเท่าไหร่ บางทีการที่ไม่มีเราอยู่ในครอบครัวนี้ทุกคนอาจจะมีความสุขกันก็ได้ เพราะในทุกๆครั้งที่เกิดเองมันมาจากเราทั้งหมด เเละก็ตามสเต็ปเดิมเลยค่ะไม่เคยมีใครถามว่าเราเป็นอะไร ไม่เคยมีใครเข้าใจ เราเลยคิดว่าถ้าเราไม่อยู่เเล้วอาจจะดีกว่านี้ เราก็อยากมีเเม่ที่เข้าใจลูกเเบบเเม่คนอื่นบ้าง อยากมีเเม่ที่คอยรับฟังไม่ใช่เอะอะอะไรก็จะตบ หรือประชด
การที่ไม่มีเราอาจจะดีกว่านี้🙂