รู้สึกไม่ปลอดภัย เรื่องเล่าบนพื้นฐานการแสดงความคิดเห็นและการจินตนาการส่วนตัว มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขียนก็ได้ (พยายามคิดบวก)
ผมอยู่ห้องเช่า หลังใหญ่ หลังโต แถวๆ โรงกษาปณ์ คลองหลวง คลองหนึ่ง ปทุมธานี
อยู่มาสี่ห้าปี ตกปีนี้ ปีวิกฤติเศรษฐกิจ ผมรู้สึกมีคนตาม ลงมาจากตึก ก็จะเจอคนนั่งรอระแวกเดิมๆ ออกไปหน้าปากซอยก็จะเห็นยืนโด่เด่เต็มหน้าปากซอย
มีหลายคน ออกแนวเด็กวัยรุ่นคึกคะนองสัก สี่ห้าคน
มีแนวผู้ใหญ่บึกบึนอีกสามสี่หน้า
ผู้มีอายุราวอาจารย์ปลดเกษียณอีกสองสามคน
ที่ว่าอย่างนี้คือ มันเป็นแบบนี้มา สี่ห้ารอบ ยิ่งหลายครั้ง พวกเขายิ่งเข้าใกล้ตัวมากขึ้น
ปากซอยมีร้านสะดวกซื้อ มีอาหาร ส่วนตัวก็มักไปซื้ออาหารการกินเป็นปกติ ที่ผมคิดว่าเขามอง ไม่ใช่มั่วเดา มันเป็นเพราะคนเดิม ๆ ผมจำพวกเขาได้ พอเห็นก็จะมองโดยรอบทำให้เห็นอีกคนและอีกคน ยิ่งเจอมากรอบยิ่งชัดเจน เขาจะคอยจับตาดูเรา ว่าจะไปซ้ายขวา ผมเห็นหมด
ต้องบอกเลยว่า ผมไม่รู้จักคนพวกนี้ ไม่เคยแม้แต่จะได้พูดคุยที่ไหน บ่อยครั้งเขาจะจับกลุ่มอยู่ตึกใกล้เคียง จึงทำให้รู้ว่าน่าจะพื้นเพแถวนี้
ล่าสุด 14 สิงหา 64 หน้าปากซอยที่เต็มไปด้วยผู้คนเดินจับจ่าย พวกเขาแทบจะเข้ามาประชิดตัว อีกคนอยู่ห่างแค่เอื้อม อีกคนดักทีเสา อีกคนดักอีกทิศทาง แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไร ยึกยักจะทำอะไรสักอย่างให้ได้
ผมจึงรีบเข้าที่พัก อาหารก็ซื้อไม่เสร็จ สิ่งนี้ทำชีวิตผมตกต่ำมาก ผมมีโอกาสได้บอกเจ้าหน้าที่หออยู่บ้างบางครั้ง ได้บอกผู้คนคุ้นหน้าระแวกใกล้พื้นเพที่นั้น (ป้าๆน้าๆ ร้านค้า ร้านอาหาร รปภ.) ก็ไม่ได้คำตอบอะไร บอกปัดคืออาการหลอนของผม
ซึ่งผมไม่ได้สนใจคำตอบที่เขามอง แต่ที่ทำให้ผมสนใจคือท่าทีที่ตอบแบบกระอักกระอ่วน มันไม่ปกติ มันมีบางอย่าง
ผมอยู่ตรงนี้ อยู่แบบไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับใคร ทำมาหากินแล้วหลับนอนปกติ ไม่มีศัตรูแน่นอน
แต่สิ่งที่มีคือน้ำใจ ผมมักแบ่งปันอาหารให้พวกป้าๆน้าๆ พวกเขามองผมมีฐานะการเงินอุดมสมบูรณ์ บางคนมองว่ามันมากไป ผมต้องการอะไรบางอย่างจากการแบ่งปันหรือเปล่า
นั้นแหละครับ ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร แต่มันคือความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากจินตนาการว่าพวกเขาจะทำอะไรกันแน่ มันทำผมหดหู่ มีเรื่องที่ไม่ปกติอีกบ้างที่ดูแปลก
แต่แค่นี้คงหนักเอาการ และพอให้ท่านผู้สัดทัดแนะนำได้
ที่ไม่ได้ย้ายทันทีเพราะ ไม่มีสตางค์ การเริ่มใหม่คือเงินมัดจำราวหมื่นบาท ซึ่งตอนนี้ผมไม่มี และที่พวกเขามองการแบ่งปันคือผมรวย พวกเขามองกันไปเอง ผมไม่รวย
ผมทำอะไรต่อได้บ้าง ผมควรบอกใคร หรือมีหน่วยงานไหนที่ปลอดภัยให้ผมได้ไปแจ้งเรื่องแบบจริงจังบ้างไหมครับ วันนี้ผมยังไม่เป็นอะไร ผมไม่แน่ใจว่าวันพรุ่งนี้ตื่นมาจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้กลับมานอนที่เดิมหรือเปล่า รอบหน้าอาจจะพังห้องเข้ามาก็เป็นได้
ผมได้เรียนรู้บางอย่างจากญาติ เขาปฏิบัติงานสายบู๊ และชีวิตผมแวดล้อมไปด้วยผู้ใหญ่ทางสังคมตั้งแต่เด็กๆเขามักมีการป้องกันภัย เวลาพักในงานต่างๆผมจึงมักเซ้าซี้เรื่องต่าง ๆ จากพี่ๆที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ในกรณีของผม ผมจึงมีเหตุผลให้มั่นใจว่ามันคืออะไร ท่าทีผมดึงดูด ดูมีเงิน ดูไม่มีใคร ไม่มีเพื่อนมาพบปะ ไม่มีผู้ใหญ่หรือครอบครัวแวะเวียน บุคลิกไม่ดีท่าทีลึกลับเหมาะสมให้ฉากคือผู้กระทำความผิด ไม่ควรเข้าใกล้ ให้คนที่คอยพูดคุยกันบ้างหยุดคบหาได้ง่าย ๆ เมื่อทุกอย่างลงตัว ฟ้าฝนเป็นใจ ก็เข้าปะทะจับตรึงง่าย ๆ หากมีคนในระแวกเห็น ก็บอกได้ว่าผมเป็นผู้มีความผิดจริง เพราะวันนั้นคงเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ และมีสิ่งที่บ่งบอกว่ากระทำผิดตกอยู่แบบน่าเหลือเชื่อ
ปัจจุบัน สิ่งที่เคยเกิดขึ้นต่าง ๆ ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ครอบครัว เพื่อน ครูบาอาจารย์ ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ผมคุ้นเคย พวกเขาอาจอยู่ห่างไกลแต่คงมีคนรู้จักให้ได้อาศัย ผมรู้ว่าหากผมบอกทุกอย่างมันจะง่ายดาย ผมมีแรงผลักอย่างแรงกล้าคอยขับเคลื่อน เพียงเพราะต้องการพิสูจน์ แต่กะเอาไว้ว่าไว้คอยปางตายก่อนคงมีโอกาสได้เล่า หรือไม่ก็เขาคงรู้กันเองเมื่อถึงระบบ
ผมพยายามมองว่ามันเป็นแค่เรื่องเด็กวัยรุ่นคึกคะนอง
แต่จะอย่างไร กระทู้นี้จึงนับเป็นการบอกเล่า-ขอความช่วยเหลือ ครั้งแรกของผม
ผมได้บันทึกหลายสิ่งในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์ เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับผม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยถูกกระทำ มันจะออกไปในที่สาธารณะอัตโนมัติ แต่ผมไม่อยากจะให้มันเป็นเช่นนั้น ผมยังอยู่ในสถานะยอมถูกกระทำ ที่กำลังจะป้องกันตัวเอง ผมจะไม่ตอบโต้ แค่การป้องกันของผมจะทำให้พวกเขาแย่ได้บ้างไหม
บางสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินไปจริง ๆ ยิ่งไม่ตอบโต้ ยิ่งรุนแรง
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
….ความเห็นส่วนตัวกับเรื่องนี้…..
แย่ แย่มาก ผู้หลักผู้ใหญ่หลับหูหลับตา ยิ่งโควิด ยิ่งโหดร้ายต่อกัน ทำไมสังคมที่นี้เป็นแบบนี้นะ เด็กบ้านนอกตรากตำร่ำเรียนออกมาหาอยู่หากิน ก็เหมือนมีอิทธิพลบางอย่างเข้าใจผิดจะขูดเลือดเชือดเนื้อ เศร้า ถ้ามีอะไรให้อย่างที่หลอนคงดี โดนไปจับซ้อมฟรีแถมตอนจบคงนอนคุกแบบแปลกๆงงๆ จะขูดเลือดก็ไม่มีขัดกรองบ้างเหรอ ว่ากูยากจนข้นเเค้นเพียงใด ความเป็นมืออาชีพไม่มีเลย มีแต่พวกโมหะจริต เอาเวลาที่คอย ประทุษร้ายผู้อื่นไปศึกษาหาความรู้จะไม่ดีกว่าเหรอ ไปทำมาหากินที่ชอบที่ควรมันเหมาะสมกว่า สนแต่เรื่องคนนั้นคนนี้
ผู้ใหญ่ตรงนี้เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ
ผู้ใหญ่บางคน คงมองเหมือนสุนัขกัดกัน แต่เปล่าเลยสุนัขกัดแมวกัดหนู จะตายห่าอยู่แล้วต่างหาก ท่านไม่ไล่ คอยนั่งสบายใจหัวล่อไม่รู้สึกใดใดเลย แบบนั้นจริงๆเหรอครับ บางทีท่านอาจต้องเมตตา อย่างน้อยๆท่านเป็นผู้พิทักษ์เหล่ากรงสัตว์ ท่านอาจผูกมัดใจในหน้าที่คือ สัตว์เหล่านี้ยกท่านไว้ในหัวใจคือความเป็นที่พึ่งนะครับ หรือท่านก็ไม่ต่างอะไรจากพวกโมหะจริตเหล่านั้น ผมไม่คิดว่าท่านเป็นคนแบบนั้น ผมยังศรัทธากับบางท่านที่เคยมีทัศนคติที่โดดเด่น มีความเป็นมนุษย์ มีใจที่กว้างขวาง ผมยังคอยถามคนใกล้ชิดท่านเกี่ยวกับการตัดสินใจต่าง ๆ ผมอยากเรียนรู้ทัศนคติที่ดี ชื่นชมจากใจอย่างหมดจด แต่วันนี้นิ่งเงียบ ได้ลงคอ ถ้าไม่ได้เป็นอย่างที่ผมรู้สึก ก็ไม่ควรทำให้เข้าใจแบบนั้น แต่ผมรู้ว่าท่านก็มีบางอย่างที่ดีในหัวใจ ไม่เป็นไรครับ ผมจะยังนึกแต่สิ่งที่ดีไว้เป็นแบบอย่าง นึกแล้วท้อ เศร้า สังคมที่นี้มีรากฐานจากอะไรกัน หลอกลวงว่าเหมือนเป็นครอบครัวใหญ่ ไปไหนมาไหนทั้งซอยก็คนกันเอง ผมจะบอกให้ บ้านนอกของผม ล้วนจริงแท้ การแบ่งปันมีให้เห็นจนชินตา ที่นี้น้ำหวานยี่สิบบาทซื้อมาฝากก็เหมือนเรื่องอัศจรรย์ มึนงงสงสัย กระทั่งให้ความหมายว่าเจตนา บางอย่าง ที่เป็นเชิงลบ
บางทีก็ได้ยิน บางครั้งเดินออกไปข้างนอก หรือบางครั้งได้ยินเขาจับกลุ่มพูดถึงกันเวลาผมผ่านไปมา หรือเสียงตามสายลม หรือเป็นปกติของคนที่นึกว่าตนเองแน่ ไม่เกรงกลัวสิ่งใด เส้นสายใหญ่โต พอเข้าใจ คนประเภทนี้คุยโวเสียงดังเป็นปกติ
แสดงทัศนคติแย่ ๆ ไอ้นั้นนักดื่ม ไอ้นี้ร้องเพลงห่วย ไอ้นั้นชอบทะเลาะ ไอ้นี้ดูบ้า ๆ ไอ้นี้ค้า ไอ้นั้นขาย ไอ้นี้สาย ไอ้นี้ปลอม ไม่ต้องไอ้ไหนหรอก ไอ้เป็นอะไร สนเรื่องตัวเองบ้าง คอยจะทำร้ายคนนั้นนี้ มีเด็กๆ สภาพเดียวกันทั้งนั้นเป็นเครื่องมือ มั่วซั่วแม้แต่คนไม่รู้จักก็จะทำบางอย่าง เขาอยู่เฉยๆอยู่ดีๆก็จะฆ่าจะตี นี้ไม่อยากนึกคนธรรมดาโดนไปบ้างสักเท่าไหร่แล้วพวกเขาอาจจะคิดว่าเอาไปนิดหน่อยแต่มันอาจจะเป็นทั้งหมดที่เขามี มีมาอย่างสุจริตหวังคนที่บ้างจะดีขึ้น คนเหล่านี้เท่าที่มีเขาไม่รู้จักพอ เงินปลดเกษียณไปไหนเสียหมด ไม่เคยรู้จักบ้างเลยรึคำว่า สุจริต เอาตัวเองไปรู้จักบ้างก่อนตาย มันเต็มไปด้วยความภูมิใจ
เลยจะบอกให้ ทิ้งสิ่งดีดีไว้ให้โลกได้จดจำดีไหม สิ่งที่ถูกต้อง กล้าหาญ คุ้นๆบ้างไหม หรือคำว่า ทำสิ่งที่ถูกต้อง ยุติเรื่องที่ไม่ดีที่มีการเบียดเบียนเป็นแก่นหลัก หรืออะไรก็ตามที คงได้ยกตัวอย่างคำว่า ดี สักเเสนล้านเรื่อง เพราะพวกเขาคงไม่มีมันในพจนานุกรมชีวิต
บางทีบางท่านอาจตกอยู่ในสถาแบบผม หรือตกไปอยู่ในเอื้อมมือจำยอมตามกลอุบายของเขา หากบอกหรือปริปากคงทราบชะตากรรม ผมมองเห็นมัน คนเจตนาดี ปิดยังไงก็ไม่มืดหรอก ต่อให้เขาแสร่งเป็นคนไม่ดีก็ตามทีเถิด คนพวกนี้ไม่มีความผิด ผิดที่ถูกหลอกให้ไปเกี่ยวข้อง และกลายเป็นว่าจำยอมอยู่อย่างนั้น
สิ่งหล่านี้บางคนทำได้ง่ายเลยละ แต่ไม่ทำ ชาติตระกูลเป็นแบบไหนกัน ปลูกฝังอะไรกันมา หรือขาดการอบรมสั่งสอนที่ดี หรือถอดแบบมาจากบิดามารดาโดยตรง โลกยิ่งหมุนวนเร็วขึ้น นับวันยิ่งจะตามไม่ทัน ยังต้องมาคอยเสียเวลากับสิ่งตกต่ำของสังคม ผมจะไม่ทำอะไรเกินบทบาทของประชาชนคนธรรมดาอย่างแน่นอน หมายถึงจะไม่ยกเรื่องเกินจริง จะสง่วนท่าทีดำเนินเรื่องด้วยตัวผมเอง
อย่างน้อยอาจจะไม่มีใครอื่นเป็นเหยื่อ หรือหากเขาหยุด รู้ตัวกับสิ่งที่ทำผมจะต้องหยุดแจ้งเรื่องด้วยไห
ไม่อยากผูกเวรกรรมกับคนพันธุ์นี้เลย หวังเพียงว่ากระทู้นี้จะเป็นเครื่องมือป้องภัยให้สังคมระแวกนี้ได้ตลอดกาล หากหน่วยงานต่างๆได้ทราบเรื่องและให้ความสำคัญกับพื้นที่ตรงนี้ หวังว่านะครับ ส่วนเขตปกครองของท่านใดโปรดเมตตาเป็นหนึ่งในเรื่องที่ท่านจะพิจารณาแก้ไขได้ไหมครับ หรือหากเป็นผู้รู้จักของท่านใดอาจแนะนำให้เขาหยุดได้แล้ว ประเทศบอบช้ำมามากพอแล้ว เดือนก่อนชาวบ้านต่างเล่าถึงเรื่องจับกุมในพื้นที่ที่ห่างออกไปไกลมีเนื้อหาที่แปลกและถูกตีความว่าเป็นการเอาอะไรบางอย่างให้เด็กอายุหลักสิบเศษ แล้วก็กลายเป็นว่าไอ้เด็กคนนี้กระทำผิดแบบง่ายดายไปเลย เด็กคนนั้นยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ที่บ้านที่เดิม ไปไวมาไวเคลมไว เรื่องทำนองนี้ก็หยุดๆบ้างเถอะครับ แบบนั้นกำปั้นทุบดินเกินไป
ส่วนตัวได้แต่คาดหวังให้เมล็ดที่พวกเขาปลูก ได้ออกดอกผลอย่างที่พวกเขาทำ รอต้นไม้เเห่งการกระทำได้เติบใหญ่คงเสียเวลา
สักวันคงแพ้ภัย แต่บางครั้งมันก็นานไป
รู้สักไม่ปลอดภัย แถวคลองหนึ่ง รังสิต
ผมอยู่ห้องเช่า หลังใหญ่ หลังโต แถวๆ โรงกษาปณ์ คลองหลวง คลองหนึ่ง ปทุมธานี
อยู่มาสี่ห้าปี ตกปีนี้ ปีวิกฤติเศรษฐกิจ ผมรู้สึกมีคนตาม ลงมาจากตึก ก็จะเจอคนนั่งรอระแวกเดิมๆ ออกไปหน้าปากซอยก็จะเห็นยืนโด่เด่เต็มหน้าปากซอย
มีหลายคน ออกแนวเด็กวัยรุ่นคึกคะนองสัก สี่ห้าคน
มีแนวผู้ใหญ่บึกบึนอีกสามสี่หน้า
ผู้มีอายุราวอาจารย์ปลดเกษียณอีกสองสามคน
ที่ว่าอย่างนี้คือ มันเป็นแบบนี้มา สี่ห้ารอบ ยิ่งหลายครั้ง พวกเขายิ่งเข้าใกล้ตัวมากขึ้น
ปากซอยมีร้านสะดวกซื้อ มีอาหาร ส่วนตัวก็มักไปซื้ออาหารการกินเป็นปกติ ที่ผมคิดว่าเขามอง ไม่ใช่มั่วเดา มันเป็นเพราะคนเดิม ๆ ผมจำพวกเขาได้ พอเห็นก็จะมองโดยรอบทำให้เห็นอีกคนและอีกคน ยิ่งเจอมากรอบยิ่งชัดเจน เขาจะคอยจับตาดูเรา ว่าจะไปซ้ายขวา ผมเห็นหมด
ต้องบอกเลยว่า ผมไม่รู้จักคนพวกนี้ ไม่เคยแม้แต่จะได้พูดคุยที่ไหน บ่อยครั้งเขาจะจับกลุ่มอยู่ตึกใกล้เคียง จึงทำให้รู้ว่าน่าจะพื้นเพแถวนี้
ล่าสุด 14 สิงหา 64 หน้าปากซอยที่เต็มไปด้วยผู้คนเดินจับจ่าย พวกเขาแทบจะเข้ามาประชิดตัว อีกคนอยู่ห่างแค่เอื้อม อีกคนดักทีเสา อีกคนดักอีกทิศทาง แต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไร ยึกยักจะทำอะไรสักอย่างให้ได้
ผมจึงรีบเข้าที่พัก อาหารก็ซื้อไม่เสร็จ สิ่งนี้ทำชีวิตผมตกต่ำมาก ผมมีโอกาสได้บอกเจ้าหน้าที่หออยู่บ้างบางครั้ง ได้บอกผู้คนคุ้นหน้าระแวกใกล้พื้นเพที่นั้น (ป้าๆน้าๆ ร้านค้า ร้านอาหาร รปภ.) ก็ไม่ได้คำตอบอะไร บอกปัดคืออาการหลอนของผม
ซึ่งผมไม่ได้สนใจคำตอบที่เขามอง แต่ที่ทำให้ผมสนใจคือท่าทีที่ตอบแบบกระอักกระอ่วน มันไม่ปกติ มันมีบางอย่าง
ผมอยู่ตรงนี้ อยู่แบบไม่ได้ปฏิสัมพันธ์กับใคร ทำมาหากินแล้วหลับนอนปกติ ไม่มีศัตรูแน่นอน
แต่สิ่งที่มีคือน้ำใจ ผมมักแบ่งปันอาหารให้พวกป้าๆน้าๆ พวกเขามองผมมีฐานะการเงินอุดมสมบูรณ์ บางคนมองว่ามันมากไป ผมต้องการอะไรบางอย่างจากการแบ่งปันหรือเปล่า
นั้นแหละครับ ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร แต่มันคือความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากจินตนาการว่าพวกเขาจะทำอะไรกันแน่ มันทำผมหดหู่ มีเรื่องที่ไม่ปกติอีกบ้างที่ดูแปลก
แต่แค่นี้คงหนักเอาการ และพอให้ท่านผู้สัดทัดแนะนำได้
ที่ไม่ได้ย้ายทันทีเพราะ ไม่มีสตางค์ การเริ่มใหม่คือเงินมัดจำราวหมื่นบาท ซึ่งตอนนี้ผมไม่มี และที่พวกเขามองการแบ่งปันคือผมรวย พวกเขามองกันไปเอง ผมไม่รวย
ผมทำอะไรต่อได้บ้าง ผมควรบอกใคร หรือมีหน่วยงานไหนที่ปลอดภัยให้ผมได้ไปแจ้งเรื่องแบบจริงจังบ้างไหมครับ วันนี้ผมยังไม่เป็นอะไร ผมไม่แน่ใจว่าวันพรุ่งนี้ตื่นมาจะเป็นวันสุดท้ายที่จะได้กลับมานอนที่เดิมหรือเปล่า รอบหน้าอาจจะพังห้องเข้ามาก็เป็นได้
ผมได้เรียนรู้บางอย่างจากญาติ เขาปฏิบัติงานสายบู๊ และชีวิตผมแวดล้อมไปด้วยผู้ใหญ่ทางสังคมตั้งแต่เด็กๆเขามักมีการป้องกันภัย เวลาพักในงานต่างๆผมจึงมักเซ้าซี้เรื่องต่าง ๆ จากพี่ๆที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ในกรณีของผม ผมจึงมีเหตุผลให้มั่นใจว่ามันคืออะไร ท่าทีผมดึงดูด ดูมีเงิน ดูไม่มีใคร ไม่มีเพื่อนมาพบปะ ไม่มีผู้ใหญ่หรือครอบครัวแวะเวียน บุคลิกไม่ดีท่าทีลึกลับเหมาะสมให้ฉากคือผู้กระทำความผิด ไม่ควรเข้าใกล้ ให้คนที่คอยพูดคุยกันบ้างหยุดคบหาได้ง่าย ๆ เมื่อทุกอย่างลงตัว ฟ้าฝนเป็นใจ ก็เข้าปะทะจับตรึงง่าย ๆ หากมีคนในระแวกเห็น ก็บอกได้ว่าผมเป็นผู้มีความผิดจริง เพราะวันนั้นคงเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ และมีสิ่งที่บ่งบอกว่ากระทำผิดตกอยู่แบบน่าเหลือเชื่อ
ปัจจุบัน สิ่งที่เคยเกิดขึ้นต่าง ๆ ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ครอบครัว เพื่อน ครูบาอาจารย์ ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ผมคุ้นเคย พวกเขาอาจอยู่ห่างไกลแต่คงมีคนรู้จักให้ได้อาศัย ผมรู้ว่าหากผมบอกทุกอย่างมันจะง่ายดาย ผมมีแรงผลักอย่างแรงกล้าคอยขับเคลื่อน เพียงเพราะต้องการพิสูจน์ แต่กะเอาไว้ว่าไว้คอยปางตายก่อนคงมีโอกาสได้เล่า หรือไม่ก็เขาคงรู้กันเองเมื่อถึงระบบ
ผมพยายามมองว่ามันเป็นแค่เรื่องเด็กวัยรุ่นคึกคะนอง
แต่จะอย่างไร กระทู้นี้จึงนับเป็นการบอกเล่า-ขอความช่วยเหลือ ครั้งแรกของผม
ผมได้บันทึกหลายสิ่งในรูปแบบอิเล็กทรอนิกส์ เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับผม ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยถูกกระทำ มันจะออกไปในที่สาธารณะอัตโนมัติ แต่ผมไม่อยากจะให้มันเป็นเช่นนั้น ผมยังอยู่ในสถานะยอมถูกกระทำ ที่กำลังจะป้องกันตัวเอง ผมจะไม่ตอบโต้ แค่การป้องกันของผมจะทำให้พวกเขาแย่ได้บ้างไหม
บางสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินไปจริง ๆ ยิ่งไม่ตอบโต้ ยิ่งรุนแรง
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
….ความเห็นส่วนตัวกับเรื่องนี้…..
แย่ แย่มาก ผู้หลักผู้ใหญ่หลับหูหลับตา ยิ่งโควิด ยิ่งโหดร้ายต่อกัน ทำไมสังคมที่นี้เป็นแบบนี้นะ เด็กบ้านนอกตรากตำร่ำเรียนออกมาหาอยู่หากิน ก็เหมือนมีอิทธิพลบางอย่างเข้าใจผิดจะขูดเลือดเชือดเนื้อ เศร้า ถ้ามีอะไรให้อย่างที่หลอนคงดี โดนไปจับซ้อมฟรีแถมตอนจบคงนอนคุกแบบแปลกๆงงๆ จะขูดเลือดก็ไม่มีขัดกรองบ้างเหรอ ว่ากูยากจนข้นเเค้นเพียงใด ความเป็นมืออาชีพไม่มีเลย มีแต่พวกโมหะจริต เอาเวลาที่คอย ประทุษร้ายผู้อื่นไปศึกษาหาความรู้จะไม่ดีกว่าเหรอ ไปทำมาหากินที่ชอบที่ควรมันเหมาะสมกว่า สนแต่เรื่องคนนั้นคนนี้
ผู้ใหญ่ตรงนี้เป็นแบบนี้จริงๆเหรอ
ผู้ใหญ่บางคน คงมองเหมือนสุนัขกัดกัน แต่เปล่าเลยสุนัขกัดแมวกัดหนู จะตายห่าอยู่แล้วต่างหาก ท่านไม่ไล่ คอยนั่งสบายใจหัวล่อไม่รู้สึกใดใดเลย แบบนั้นจริงๆเหรอครับ บางทีท่านอาจต้องเมตตา อย่างน้อยๆท่านเป็นผู้พิทักษ์เหล่ากรงสัตว์ ท่านอาจผูกมัดใจในหน้าที่คือ สัตว์เหล่านี้ยกท่านไว้ในหัวใจคือความเป็นที่พึ่งนะครับ หรือท่านก็ไม่ต่างอะไรจากพวกโมหะจริตเหล่านั้น ผมไม่คิดว่าท่านเป็นคนแบบนั้น ผมยังศรัทธากับบางท่านที่เคยมีทัศนคติที่โดดเด่น มีความเป็นมนุษย์ มีใจที่กว้างขวาง ผมยังคอยถามคนใกล้ชิดท่านเกี่ยวกับการตัดสินใจต่าง ๆ ผมอยากเรียนรู้ทัศนคติที่ดี ชื่นชมจากใจอย่างหมดจด แต่วันนี้นิ่งเงียบ ได้ลงคอ ถ้าไม่ได้เป็นอย่างที่ผมรู้สึก ก็ไม่ควรทำให้เข้าใจแบบนั้น แต่ผมรู้ว่าท่านก็มีบางอย่างที่ดีในหัวใจ ไม่เป็นไรครับ ผมจะยังนึกแต่สิ่งที่ดีไว้เป็นแบบอย่าง นึกแล้วท้อ เศร้า สังคมที่นี้มีรากฐานจากอะไรกัน หลอกลวงว่าเหมือนเป็นครอบครัวใหญ่ ไปไหนมาไหนทั้งซอยก็คนกันเอง ผมจะบอกให้ บ้านนอกของผม ล้วนจริงแท้ การแบ่งปันมีให้เห็นจนชินตา ที่นี้น้ำหวานยี่สิบบาทซื้อมาฝากก็เหมือนเรื่องอัศจรรย์ มึนงงสงสัย กระทั่งให้ความหมายว่าเจตนา บางอย่าง ที่เป็นเชิงลบ
บางทีก็ได้ยิน บางครั้งเดินออกไปข้างนอก หรือบางครั้งได้ยินเขาจับกลุ่มพูดถึงกันเวลาผมผ่านไปมา หรือเสียงตามสายลม หรือเป็นปกติของคนที่นึกว่าตนเองแน่ ไม่เกรงกลัวสิ่งใด เส้นสายใหญ่โต พอเข้าใจ คนประเภทนี้คุยโวเสียงดังเป็นปกติ
แสดงทัศนคติแย่ ๆ ไอ้นั้นนักดื่ม ไอ้นี้ร้องเพลงห่วย ไอ้นั้นชอบทะเลาะ ไอ้นี้ดูบ้า ๆ ไอ้นี้ค้า ไอ้นั้นขาย ไอ้นี้สาย ไอ้นี้ปลอม ไม่ต้องไอ้ไหนหรอก ไอ้เป็นอะไร สนเรื่องตัวเองบ้าง คอยจะทำร้ายคนนั้นนี้ มีเด็กๆ สภาพเดียวกันทั้งนั้นเป็นเครื่องมือ มั่วซั่วแม้แต่คนไม่รู้จักก็จะทำบางอย่าง เขาอยู่เฉยๆอยู่ดีๆก็จะฆ่าจะตี นี้ไม่อยากนึกคนธรรมดาโดนไปบ้างสักเท่าไหร่แล้วพวกเขาอาจจะคิดว่าเอาไปนิดหน่อยแต่มันอาจจะเป็นทั้งหมดที่เขามี มีมาอย่างสุจริตหวังคนที่บ้างจะดีขึ้น คนเหล่านี้เท่าที่มีเขาไม่รู้จักพอ เงินปลดเกษียณไปไหนเสียหมด ไม่เคยรู้จักบ้างเลยรึคำว่า สุจริต เอาตัวเองไปรู้จักบ้างก่อนตาย มันเต็มไปด้วยความภูมิใจ
บางทีบางท่านอาจตกอยู่ในสถาแบบผม หรือตกไปอยู่ในเอื้อมมือจำยอมตามกลอุบายของเขา หากบอกหรือปริปากคงทราบชะตากรรม ผมมองเห็นมัน คนเจตนาดี ปิดยังไงก็ไม่มืดหรอก ต่อให้เขาแสร่งเป็นคนไม่ดีก็ตามทีเถิด คนพวกนี้ไม่มีความผิด ผิดที่ถูกหลอกให้ไปเกี่ยวข้อง และกลายเป็นว่าจำยอมอยู่อย่างนั้น
สิ่งหล่านี้บางคนทำได้ง่ายเลยละ แต่ไม่ทำ ชาติตระกูลเป็นแบบไหนกัน ปลูกฝังอะไรกันมา หรือขาดการอบรมสั่งสอนที่ดี หรือถอดแบบมาจากบิดามารดาโดยตรง โลกยิ่งหมุนวนเร็วขึ้น นับวันยิ่งจะตามไม่ทัน ยังต้องมาคอยเสียเวลากับสิ่งตกต่ำของสังคม ผมจะไม่ทำอะไรเกินบทบาทของประชาชนคนธรรมดาอย่างแน่นอน หมายถึงจะไม่ยกเรื่องเกินจริง จะสง่วนท่าทีดำเนินเรื่องด้วยตัวผมเอง
อย่างน้อยอาจจะไม่มีใครอื่นเป็นเหยื่อ หรือหากเขาหยุด รู้ตัวกับสิ่งที่ทำผมจะต้องหยุดแจ้งเรื่องด้วยไห
ไม่อยากผูกเวรกรรมกับคนพันธุ์นี้เลย หวังเพียงว่ากระทู้นี้จะเป็นเครื่องมือป้องภัยให้สังคมระแวกนี้ได้ตลอดกาล หากหน่วยงานต่างๆได้ทราบเรื่องและให้ความสำคัญกับพื้นที่ตรงนี้ หวังว่านะครับ ส่วนเขตปกครองของท่านใดโปรดเมตตาเป็นหนึ่งในเรื่องที่ท่านจะพิจารณาแก้ไขได้ไหมครับ หรือหากเป็นผู้รู้จักของท่านใดอาจแนะนำให้เขาหยุดได้แล้ว ประเทศบอบช้ำมามากพอแล้ว เดือนก่อนชาวบ้านต่างเล่าถึงเรื่องจับกุมในพื้นที่ที่ห่างออกไปไกลมีเนื้อหาที่แปลกและถูกตีความว่าเป็นการเอาอะไรบางอย่างให้เด็กอายุหลักสิบเศษ แล้วก็กลายเป็นว่าไอ้เด็กคนนี้กระทำผิดแบบง่ายดายไปเลย เด็กคนนั้นยังไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ที่บ้านที่เดิม ไปไวมาไวเคลมไว เรื่องทำนองนี้ก็หยุดๆบ้างเถอะครับ แบบนั้นกำปั้นทุบดินเกินไป
ส่วนตัวได้แต่คาดหวังให้เมล็ดที่พวกเขาปลูก ได้ออกดอกผลอย่างที่พวกเขาทำ รอต้นไม้เเห่งการกระทำได้เติบใหญ่คงเสียเวลา
สักวันคงแพ้ภัย แต่บางครั้งมันก็นานไป