รู้สึกสับสนกับตัวเอง เหมือนตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเองค่ะ ควรทำไงดีคะ

ช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลยเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ตอนนี้กำลังเรียนครูช่างอยู่นะคะพอได้เรียนแล้วรู้สึกสับสนกับตัวเองมากเลยค่ะว่าใช่สิ่งที่อยากทำจริงๆมั้ย แต่มันคือความตั้งใจของเรานะว่าอยากเป็นครู แต่ทำกลับมาเรียนแล้วรู้สึกว่ายากจังกลัวเรียนไม่ได้กลัวไม่จบหรือถ้าจบไปจะสอนเด็กได้มั้ย มันรู้สึกกลัวไปหมด และก็ไม่อยากเรียนต่อแล้วอยากกลับไปทำงานเหมือนเดิมแต่เรากลัว แฟน ทางครอบครัวแฟนผิดหวังในตัวเรามากเลยค่ะ ทั่งอาจารย์ที่คอยดูวันที่เราประสบความสำเร็จอีก พ่อกับแม่เราไม่ค่อยห่วงอะไรมากหรอกเพราะเขาก็ไม่ได้อยากให้เราเรียนต่ออยู่แล้วแต่ที่เราได้เรียนต่อเพราะเราหัวดื้อเองเก็บเงินกลับมาเรียนเองและมีพี่สาวที่คอยซัพพอร์ต ไหนจะแฟนที่คอยสนับสนุนเราตั้งแต่แรก เหมือนชีวิตเราชอบหนีแต่ปัญหานะคะ ตอนทำงานรู้สึกว่ายากก็ไม่อยากไปทำและก็ไม่ชอบหัวหน้าเพราะเขาจู้จี้จุกจิกแต่เราก็อดทนเพราะเงินเดือนเยอะ อยากได้เงินเยอะๆกลับมาเรียนนั้นคือสิ่งที่เราอดทน แต่พอกลับมาเรียนแล้วรู้สึกเครียด กดดัน กลายเป็นคนไม่มั่นใจเหมือนตอนเรียนอยู่ ปวส. เลยค่ะเราควรจัดการความความรู้สึกแบบดียังไงดีค่ะ เหนื่อย และท้อมากค่ะเหมือนเรียนพอผ่านไปวันๆ งานก็เยอะ โน้ตบุ๊คก็มีปัญหาบ่อยมาก เครียดยิ่งกว่าเดิม ตามงามก็จะไม่ทัน แต่ถามว่าเรียนได้ไหมเราก็พอเรียนได้ แต่เรากว่ากับปัญหาทุกอย่างที่เขามาไม่หยุดมีมาเรื่อยๆ ตอนนี้คือความคิดเราตีกลับไปกลับมาว่าจะเรียนต่อ หรือจะออกไปหาทำงานดี เรียนก็เหมือนทำได้ไม่เต็มที่แต่เราก็ติดตามงานตลอดนะทำงานส่งตลอดเพราะไม่อยากตัดอนาคตตัดเองอีกอย่างก็เสียดายเงินที่เสียไปกับการเรียนเยอะมาก555 แต่มันก็เป็นความสับสนที่มักเกิดคำถามกับตัวเองบ่อยมากค่ะ บางทีคิดจนปวดหัว ช่วยแนะนำหรือให้กำลังใจหน่อยค่ะ🥲
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
ตอนเด็กๆ อายุ 5-6 ตัวเล็กๆอยู่บ้านนอก แม่ให้ไปหาบข้าวจากทุ่งนามาที่บ้าน
แดดร้อนก็ร้อนหนักก็หนัก แข้งขาเมื่อยล้าไปหมด

ตอนเราเดินข้ามทุ่ง ร้อนก็ร้อน วางก็ไม่ได้เมล็ดข้าวมันจะร่วง

ทุกครั้งที่รู้สึกเมื่อยไม่ไหว ผมจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่บ้าน แล้วเราก็บอกตัวเองอีกนิดเดียวก็ถึง
ทำแบบนี้ 3-4 ครั้ง ก็ถึงบ้านจนได้

พอโตขึ้นมา มาศึกษาเรื่องวิธีตั้งเป้าหมายให้สำเร็จ ถึงได้เข้าใจว่า ทำไมตอนเด็กๆ เราสามารถหาบข้าวจนถึงบ้านได้
ทุกครั้งที่เราหมดแรง พบเจอปัญหา ให้มองที่เป้าหมาย แล้วเราจะทำมันโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

และอีกอย่าง ที่เป็นอุปสรรคของความสำเร็จ คือ ความกลัวครับ
สิ่งที่คุณกลัว เพราะสมองของคุณสร้างเรื่องราวให้คุณกลัว สิ่งที่คุณกลัวอยู่ คือไม่มีอยู่จริง
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่