คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
ตอนเด็กๆ อายุ 5-6 ตัวเล็กๆอยู่บ้านนอก แม่ให้ไปหาบข้าวจากทุ่งนามาที่บ้าน
แดดร้อนก็ร้อนหนักก็หนัก แข้งขาเมื่อยล้าไปหมด
ตอนเราเดินข้ามทุ่ง ร้อนก็ร้อน วางก็ไม่ได้เมล็ดข้าวมันจะร่วง
ทุกครั้งที่รู้สึกเมื่อยไม่ไหว ผมจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่บ้าน แล้วเราก็บอกตัวเองอีกนิดเดียวก็ถึง
ทำแบบนี้ 3-4 ครั้ง ก็ถึงบ้านจนได้
พอโตขึ้นมา มาศึกษาเรื่องวิธีตั้งเป้าหมายให้สำเร็จ ถึงได้เข้าใจว่า ทำไมตอนเด็กๆ เราสามารถหาบข้าวจนถึงบ้านได้
ทุกครั้งที่เราหมดแรง พบเจอปัญหา ให้มองที่เป้าหมาย แล้วเราจะทำมันโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
และอีกอย่าง ที่เป็นอุปสรรคของความสำเร็จ คือ ความกลัวครับ
สิ่งที่คุณกลัว เพราะสมองของคุณสร้างเรื่องราวให้คุณกลัว สิ่งที่คุณกลัวอยู่ คือไม่มีอยู่จริง
แดดร้อนก็ร้อนหนักก็หนัก แข้งขาเมื่อยล้าไปหมด
ตอนเราเดินข้ามทุ่ง ร้อนก็ร้อน วางก็ไม่ได้เมล็ดข้าวมันจะร่วง
ทุกครั้งที่รู้สึกเมื่อยไม่ไหว ผมจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่บ้าน แล้วเราก็บอกตัวเองอีกนิดเดียวก็ถึง
ทำแบบนี้ 3-4 ครั้ง ก็ถึงบ้านจนได้
พอโตขึ้นมา มาศึกษาเรื่องวิธีตั้งเป้าหมายให้สำเร็จ ถึงได้เข้าใจว่า ทำไมตอนเด็กๆ เราสามารถหาบข้าวจนถึงบ้านได้
ทุกครั้งที่เราหมดแรง พบเจอปัญหา ให้มองที่เป้าหมาย แล้วเราจะทำมันโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
และอีกอย่าง ที่เป็นอุปสรรคของความสำเร็จ คือ ความกลัวครับ
สิ่งที่คุณกลัว เพราะสมองของคุณสร้างเรื่องราวให้คุณกลัว สิ่งที่คุณกลัวอยู่ คือไม่มีอยู่จริง
แสดงความคิดเห็น
รู้สึกสับสนกับตัวเอง เหมือนตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเองค่ะ ควรทำไงดีคะ