ฝันร้ายของเด็กฝึกงานคนหนึ่ง

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้แค่มาเล่าเป็นวิทยาทานและระบายความรู้สึกจากประสบการณ์ที่ผ่านมานิดหน่อยนะคะ

คือเรามีโอกาสมาฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่งเป็น สถานีโทรทัศน์ ฝึกฝ่ายผลิตรายการ
เรากับเพื่อนชอบเขียนข่าวมากตอนที่พี่ในฝ่ายผลิตบอกว่าเป็นรายการข่าวนะเราดีใจกันมากเลย
แต่มาสะดุดตอนเป็นข่าวบันเทิง เอาหล่ะสาวน้อยวัย22ปี ที่ไม่ชอบข่าวบันเทิงต้องมาอยู่กับข่าวบันเทิงเป็นเวลา4เดือน
วันนั้นคือใจเสียแล้ว แต่ก็ให้กำลังใจตัวเองนะว่าเราต้องทำได้ 

อยู่มาเกือบเดือนไม่มีอะไรทำเลย นั่งว่างๆเงียบกริบ วันๆนั่งมองหน้ากันกับเพื่อนไม่ได้ทำไร

ต้องบอกก่อนอยู่มาพักใหญ่ไม่ได้ทำงานเลย  แต่เราไม่นิ่งนอนใจเราเราก็เดินไปถามตลอดว่า
พี่คะมีงานให้หนูช่วยไหมคะ พี่คะมีนั้นไหมคะมีนี่ไหมคะ แต่แล้ววันนึง 
มีพี่คนนึงจะแทนว่า O นะ น่าจะสัก30กว่าๆเกือบ 40 แล้วแหละ เราก็เดินไปถามว่าพี่คะมีอะไรให้หนูช่วยไหมคะ
พี่ O ที่นั่งเล่นโทรศัพท์หันมาขวับ กับหน้าที่ไม่สบอารมณ์พร้อมกับเสียงที่แข็งกร้าวว่า ไม่มี!
อีกูนี่ยิ้มแห้งเลยทำตัวไม่ถูก เดินหงอยๆออกมา วันนั้นเรานอยมากไม่อยากไปแล้ว (เป็นคนที่เสียความรู้สึกกับอะไรได้ง่ายมาก)

อันนั้นครั้งที่1 

ต่อมานะเรารู้สึกว่าเราอยู่ใกล้พี่คนนี้ไม่ได้เลยเราใจไม่ดี แบบกลัวอะกลัวมาก แต่เราก็อดทนนะพยายามเว้ยยย
จนวันนึงเราก็นั่งดูข่าวในเว็บของเราไป พี่เขาเดินมาถามว่าทำไรว่างไหม เราก็บอกว่างค่ะ 
พี่ O : อ้อว่าง เก่งเนอะ
ฉัน : อึ่ง อยู่ในสภาวะอึ่งแบบตอนนั้นทำตัวไม่ถูกเลย แทบร้องอะ คืองานก็ไม่มีให้ทำแต่มาแซะเราเนี่ยนะ
อ้ะนั่นครั้ง 2

หลังจากนั้นไม่นานเราได้ทำงานที่บ้าน โคตรดีใจอะจริงๆแบบไม่ได้ไปเจอพี่ๆเขา 
ต้องบอกก่อนว่าบรรยากาศในห้องทำงานคือเรารู้สึกอะว่า ทุกคนมองเรากะเพื่อนๆที่มาด้วยเหมือนเหยียดๆ ไม่เป็นมิตร
จริงๆมี เด็กมอดังมาฝึกด้วย  แต่พี่เขาแบบชมคนนี้ออกหน้าออกตามาก แล้วเหมือนพวกเราโดนเหยียดดตรงที่ไม่ได้มาจากมอดังด้วยแหละ
อ้ะเอาดีดี ตื่นเช้าไปทำงานคือน้ำตาซึมได้แต่บอกแม่ว่าไม่อยากไป คือมันอึดอัดอะมันกระอักกระอวน แต่ทำไรไม่ได้ได้แค่อดทน

ทำงานอยู๋บ้านก็โอเคสบายใจ แต่ไอสำคัญอะคือ พี่ชอบถามหางานแต่ไม่เคยสั่งงาน แถมไม่สอนงานอีก 
พอเรากับเพื่อนบอกว่าไม่มีงาน เขาบอกว่าเราต้องสนใจมากกว่านี้แบบว่ามีไฟในการทำงานหน่อย 
บางครั้งก็เอางานเราไปเทียบกับงานเขา แล้วมาว่าเราว่าเราไม่รอบคอบไม่ตั้งใจทำงาน 
แต่คืองานที่เราทำอะตอนเรียนยังไม่เคยทำเลยแถมเขาก็ไม่สอนเราแบบทุกๆๆวันอะคือ ความรู้สึกมัน ดาวๆๆๆๆลงไป

มาต่อที่พี่ O
คือตอนที่พี่เขาเริ่มสั่งงานเรามาสักพักทุกครั้งที่ส่งเราก็ทำแบบเดิมนะ แต่ไม่เคยว่าอะไร
แต่อยู่ๆวันดีคือดีก็ว่าเราไม่เห็นมีอันนั้นอันนี้เลยทำงานให้ละเอียดหน่อยสิ่  สิ่งสำคัญคือโดนคนเดียวเพื่อนไม่โดนเพื่อนก็ไม่มีเหมือนกัน
บางทีส่งไปแล้วหาว่าไม่ส่งก็มี เราโดนเยอะมากและบ่อยมาก เหมือนพี่เขาเป็นคนอารมณ์ไม่คงที่อะ นึกจะระเบิดก็ระเบิด
เราโดนบ่อยจนเราเครียดนอนไม่หลับกินไม่ได้ เอาแต่คิดเรื่องที่ทำงาน
หลังๆมาเริ่มคิดว่าถ้าตายๆไปก็จบจะได้ไม่ต้องเหนื่อย  หนักขึ้นๆเรื่อบๆ

จนเล่าต้องให้แม่ฟังร้องห่มร้องไห้ยกใหญ่ ยิ่งร้องหนักตอน แม่บอกว่าทนอีกหน่อยนะเดี๋ยวมันก็ผ่านไปสู้เพื่อแม่นะ โหหจุกอกจัดๆ
แล้วก็หาอ่านกระทู้เกี่ยวกับเด็กฝึกงาน ก็อืมอ่านไปร้องไปมีคนเจอแบบเราด้วยเราไม่ได้โดดเดี่ยวในฝันร้ายนี้สิ่นะ
ทำให้เรารู้สึกโอเคขึ้นนะ เราพยายามหูทวนลมไปเวลาโดนเหวี่ยงใส่ แต่ทุกๆ วันคือทำได้แค่อดทนกาปฏิทินไปวันๆให้มันผ่านไป  
อยากจะบอกว่าคำพูดอะมันส่งผลต่อคนจริงๆนะ คือถ้าเป็นคนที่เป็นซึมเศร้าหรืออะไรมาโดนอะคุณ คิดดู
จริงๆมันมากกว่านี้อีกนะทั้งพี่คนอื่นและบรรยากาศที่ทำงาน แต่ไม่อยากลงลึกมากยิ่งนึกถึงยิ่งปวดใจ
พี่เขาทำให้เรารู้สึกว่า เราคงไม่เหมาะกับงานนี้สิ่นะที่เรียนมามันคืออารมณ์ชั่ววูบโคตรเฟล

เคยคิดว่าเราต้องตั้งใจให้มากขึ้นนะจะได้ไม่เสียชื่อ มอ แต่ตอนเราไม่ไหวไปขอย้ายมอไม่ให้ย้ายเพราะกลัวเสียงชื่อ แต่ไม่แคร์นักศึกษาเลย
เราเลยไม่แคร์มอแล้ว แล้วแต่เลยว่าจะเสียชื่อไหม เราตีมึนอย่างเดียวตอนโดนว่า ตอบแค่ ค่ะขอบคุณค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ จบ 

ฝึกงานครั้งเดียวในชีวิต กลายเป็นฝันร้ายไปตลอดกาล
เลือกที่ดีดีนะคะ แล้วก็เลือกฝ่ายให้ตรงกับที่ตัวเองชอบจริงๆ
บอกที่ฝึกให้ชัดเจนว่าต้องการแบบไหนจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนที่เราเจอนะคะ