อยากแยกตัวออกไปอยู่คนเดียว แต่ก็อดเป็นห่วงคนที่บ้านไม่ได้ทำยังไงดี

เกริ่นก่อนเลยว่าเราพึ่งเรียนจบครับ ก่อนหน้านี้ก็อยู่หอพักใกล้มหาลัยพึ่งจะได้กลับมาอยู่บ้านนี่แหละ แต่พอได้อยู่บ้านไปซักพักกลับรู้สึกไม่อยากอยู่ รู้สึกมันไม่ใช่ชีวิตของเรา อยากจะออกไปใช้ชีวิตคนเดียวแบบชิวๆที่อยากทำไรก็ได้ เช่น แก้ผ้านอน ออกไปขับรถเล่นตอนดึกๆ หรือทำอะไรโดยที่ไม่ต้องมีคนบ่น คนจำจี้จำไช หรือคอยพูดถึงภูมิหลังเก่าๆที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้วให้เราฟังแล้วหนักใจอยู่บ่อยๆ เช่น ทำไมก่อนแม่เราตายไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ป่านนี้สบายกันไปละ หรือทำไมพ่อเราถึงขายบ้านในราคาถูกๆทำไมไม่เก็บไว้ให้เรา แล้วยังเอาสมุดบัญชีไปให้เมียถือ ค่าสินสอดทองหมั้นก็เสียไปตั้งเท่าไหร่(ไม่ใช่แม่เรา)ปัจจุบันอย่ากันไปแล้ว ซึ่งเรายิ่งฟังยิ่งทุกข์ใจมากๆ เพราะเราคิดว่าสมบัติเหล่านั้นมันไม่ใช่ของเรา ถึงจะเป็นของพ่อของแม่ก็ตามเค้าอยากเอาไปทำอะไรจัดการยังไงก็เป็นสิทธิ์ของเค้า ของของเค้าเงินของเค้าเราไปห้ามไม่ได้จริงมั้ย แต่พอเราตัดสินใจอยากจะไปจริงๆก็อดเป็นห่วงคนที่บ้านไม่ได้ พอคิดว่าที่ผ่านมาเค้าก็คงรอให้เรากลับมาอยู่บ้านก็ยิ่งหนักใจมาก ไม่รู้จะเอายังไงดีกับชีวิต ใครพอมีทางออกช่วยแนะนำหน่อยนะครับ