เรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ
เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนค่ะ ตอนนี้เป็นแฟนกันมาสักพักแล้ว แล้วเราก็เป็นแฟนคนแรกๆของเค้าด้วยค่ะ เค้าเป็นผู้ชายที่ขี้เล่น น่ารัก ให้เกียรติเรามากๆ ดูแลเราดีทุกอย่าง และเป็นห่วงเราตลอด
อีกอย่างนึงคือเข้มแข็งมาก ไม่เคยอ่อนแอให้เราเห็นเลย ก็เลยออกไปทางเดาใจยากนิดหน่อย
ก่อนหน้านี้เรามีความสุขกันมากเลยค่ะ ช่วงนี้โควิดด้วย อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆอันนี้เราเข้าใจมากค่ะ เราไม่ติดปัญหาอะไรเลย แต่ทุกวันตอนที่เราว่างตอนกลางคืน เราก็จะคอลคุยกัน ปรึกษางานกัน แล้วก็ช่วยกันติวหนังสือค่ะ แต่บางครั้งเราก็คลายเคลียดกันด้วยการเล่นเกม เค้าก็มีความสุขดี ดีดกีต้าร์ร้องเพลงให้เราฟัง หัวเราะ ยิ้ม พูดมาก กวนตีนเรา พอถึงเวลาจะแยกย้ายกันนอน ด้วยความที่เราเคยมีปมด้อยมาก่อน(โดนคุกคามจากญาติห่างๆ) เรื่องของการลืมล็อคประตูห้องนอน (ที่บ้านนะคะ) เค้าจะคอยเตือนเราตลอด คุณอย่าลืมล็อคประตูห้องนะ ล็อคกี่ชั้นหน่ะ ถ้าชั้นเดียวให้ไปล็อคใหม่เป็นล็อค2ชั้น เค้าบอกเราเป็นประจำตลอด ส่วนเราก็คอยเป็นห่วงเตือนเรื่องที่เค้าชอบลืมตลอด
อยู่มาจนช่วงนึง เป็นช่วงที่พี่ชายที่รักของเค้ากลับมาบ้าน(จากตจว) จู่ๆเค้าก็ไม่ค่อยได้คุยกับเราเท่าไหร่ ไม่ค่อยอ่านแชท ใช้คำพูดห่างเหินมานิดหน่อย เป็นมาสักพัก มุมนึงเราก็คิดนะว่าเค้าคงอยู่กับครอบครัว เราก็อยากให้เค้ามีเวลากับครอบครัวเยอะๆบ้าง เพราะนานๆทีจะอยู่ครบ เราเข้าใจ
หลายคืนต่อมาเราเลยตัดสินใจถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เครียดอะไรไหม เล่าให้เค้าฟังได้นะ เค้าเลยพูดออกมาว่า ต่อจากนี้อาจจะไม่มีเวลาให้เลยนะ อาจจะไม่ได้คุยกัน เค้าอาจจะไม่ได้ขี้เล่นอะไรแล้ว เค้าจะนิ่งแล้ว อะไรประมาณนี้อะค่ะ เราเลยถามว่าเรื่องอะไร เค้าบอกว่าช่วงนี้ต้องเรียนหนัก เรียนเสร็จต้องเรียนเสริมต่อ แล้วเดือนนี้ก็เป็นวันเกิดของสามคนในบ้านด้วย เรารู้สึกว่าเหมือนเค้าเครียดและกดดันตัวเองจนเกินไป จู่ๆมาเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้ทำไม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้ หรือเค้าอาจจะไปได้ยินอะไรมาหรือเปล่า
ขอเล่าก่อนว่าพี่ชายของเค้าเรียนเก่งมาก สายหมอ
ครอบครัวของเค้า พ่อเป็นผอ. แม่เป็นอาจารย์พยาบาล + ผู้ช่วย ดร. อีกด้วย พ่อแม่ของเค้าจัดเรียงทางเดินของเค้าไว้หมดแล้ว เหลือแค่เค้าที่ต้องเดินตามทางและอยู่ในกรอบที่เค้าสร้างไว้ให้ แต่ครอบครัวเค้าก็ไม่ว่าอะไรที่เค้าคบกับเรา เพราะเราช่วยเหลือเค้าตลอด ช่วงก่อนได้เรียนออนไลน์ เราก็ขับรถส่งเค้ากลับบ้านตลอด บ้างครั้งก็มีรับเค้าไปเรียนตอนเช้าบ้าง ช่วยเหลือเค้าได้ทุกทางเท่าที่ทำได้
ช่วงนี้เราก็แค่ ก่อนนอนคุยกัน จบสายที่5นาที เราทำอะไรแทบไม่ถูก เราไม่รู้สาระสุกดิบอะไรของเค้าเลย ไม่ได้เล่าอะไรให้กันฟังสักอย่างเดียว โทรมาบอกแค่ว่าจะนอนแล้วนะ ไม่มีอะไรจะพูดกับเราสักอย่าง จนเราคิดว่าโอเค เค้าคงจะเหนื่อยมากแล้ว เราก็โอเค เข้าใจเค้านะ เราก็ให้กำลังใจไปปกติ แต่คำตอบที่ได้มาคือ ครับ ครับๆ แค่นั้นจริงๆ จากที่เป็นร่าเริงมากๆ ก็กลายเป็นอีกคนไปซะได้
หลังจากนั้น2-3คืนเป็นแบบนี้ทุกวัน เราคาใจไม่ไหวเลยถามเค้าตรงๆว่า ยังรักเค้าอยู่ไหม คุณเครียดอะไรมาคุณบอกเค้าสิ เล่าให้เค้าฟังได้นะ พร้อมซัพคุณนะ แต่เค้าก็ตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร และทุกคืนที่คุยกัน สีหน้าเค้านิ่ง เหมือนคนไม่มีความรู้สึกอะไร ไม่มีอารมณ์ เหมือนไม่อยากคุยด้วยจริงๆ เราเลยบอกว่าไม่อยากให้ฝืนนะ ถ้าไม่อยากคุยก็บอกกัน เค้าก็ตอบเราแค่ครับๆ ทุกคืนเรากลั้นร้องไห้ไม่ไหว
เราเป็นคนเซนซิทีฟมากๆๆ คำพูดที่เค้าตอบเราแต่ละครั้งทำให้เรารู้สึกจุก คนเดิมของเค้าไปไหนนะ เค้าทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกอะไรเราเลย เราร้องไห้ทุกคืนที่คุยกันแค่5นาที เค้าก็บอกเราอย่าร้อง รีบนอนนะ เค้าไปนอนแล้วนะ แล้วอีกแป๊บเค้าก็ไปเลย ตัดบทมาก
ทุกครั้งพอถึงเวลาที่เค้าจะต้องไปนอนจริงๆ เค้าก็จะบอกฝันดีแล้วไป โดยที่ไม่สนเราเลยหรือสนเราก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเราจะเป็นยังไง เราเสียใจนะ ถ้าเป็นเราเราแน่นิ่งไม่ได้ที่เห็นคนที่รักเป็นแบบนี้ นอนหลับไม่ลงหรอก
จนมีคืนนึง เค้าถามเราว่าคุณอยากร้องไห้แค่ครั้งเดียวหรือหลายครั้ง เราก็ตอบไปว่าใครจะอยากร้องไห้หลายครั้งล่ะคะ แล้วเค้าก็บอกประมาณว่าเค้าทนเห็นเราร้องไห้บ่อยๆแบบนี้ไม่ได้ เรารู้ว่าเค้าก็เสียใจเหมือนกัน แต่เค้าไม่ทำให้เราเห็นเลยว่าเค้าใส่ใจเราจริงๆ ห่วงเราจริงๆ เราก็ยิ่งเป็นคนคิดมาก แล้วช่วงนั้นประจำเดือนมาด้วย ฮอโมนขึ้น
คืนต่อมา ได้คุยกับเค้านานนิดนึงเราเลยถามว่าทำอะไรมาบ้างคะวันนี้ เป็นไงบ้าง ถามตามปกติที่เมื่อก่อนเราถามกัน
ปรากฎว่าเรียนเสร็จเค้าก็ไม่ได้เรียนอะไรต่อ เค้าเลยขึ้นไปหาพี่ เค้าอ้างเราว่าไปดูพี่เรียน แต่พี่เรียนวิชาที่เค้าไม่ชอบ เค้าเลยไม่เรียนด้วย เราก็เลยถามว่าแล้วทำอะไรตอนนั้น เค้าตอบมาว่าก็นอนเล่น คุยตี้เกมกับรุ่นน้องและเพื่อนๆพี่
พอเรารู้แบบนั้นเราจุกมาก แชทเราเค้าไม่กดเข้ามาอ่านเลย เราเตือนเค้าอย่าลืมส่งงานนี้ๆ วิชาที่เค้าไม่ถนัด เราก็ส่งไปในแชทช่วยเค้า เตือนเค้า ทั้งวันเค้าไม่อ่านแชทเราเลย แต่บอกเราว่าเค้าไม่มีเวลามาให้นะ อาจจะไม่ได้ใส่ใจคุณขนาดนั้น แต่ทั้งๆที่คุยเกมกัน ตี้เกมกัน เราเลยถามว่าทำไมไม่ตอบล่ะคะ ถ้าว่างแล้วตอบหน่อยก็ดี ถ้าไม่ว่างจะไม่ว่า
คำตอบที่ได้คือ ลืม เรารู้สึกแย่มากๆเลย มันไม่ควรเป็นแบบนี้ เราเลยไม่รู้ว่าไม่มีเวลาจริงๆหรือจัดการเวลาไม่ได้
มีวันนึงเราไปทำธุระใกล้บ้านเค้า เราเลยแวะไปหาเค้า เพราะมีของจะให้ เค้าบ่นมานานแล้วว่าได้กุญแจบ้านอันใหม่มา ว่าจะหาพวงกุญแจไปห้อย เราก็เลยเย็บพวงกุญแจ ตั้งใจจะเอาไปให้เค้าถ้าเจอกันครั้งนี้ ส่วนเค้าก็บอกเรามานานแล้วตั้งแต่โควิดครั้งนี่เริ่มมาแรกๆ เค้าซื้อลิปให้เรา3แท่ง จะรอโอกาสที่ได้เอาให้นะ
จนเราเจอกัน เค้าขึ้นรถมาเราก็รีบกอดเค้าทันที หลังจากนั้นก็เค้าดูรีบๆ เพราะมีธุระต่อ เราก็เข้าใจ
เราก็เลยเอาพวงกุญแจของเราให้เค้า เค้าก็รับไป แล้วเราก็พูดออกไปว่า ไม่ต้องพูดหรอค่ะ เค้ารู้ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรจริงๆ เค้ารู้ว่าคุณต้องลืมเอาของมาให้เค้า เราร้องไห้ออกมา เค้าเช็ดน้ำตาให้เรา ปลอบเราส่าอย่าร้อง แล้วเค้าก็พูดขอโทษมากับเรา แล้วก็บอกว่าเค้าต้องไปแล้วนะ เค้าต้องไปแล้ว แบบมองตรงไปหน้ารถอย่างเดียว ไม่มองเราเลย เสร็จแล้วเค้าก็ลงรถกลับเข้าบ้านไป ทุกคืนก็คุยกันก่อนนอนแป๊บเดียวเหมือนเดิม ไม่มีอะไร
สุดท้ายตอนนี้เราพยายามพูดดีๆกับเค้าด้วยตลอด เราก็เป็นเราคนเดิม ให้กำลังใจเค้าทุกวัน เค้าก็นิ่งๆมาเหมือนเดิม
เรามั่นใจว่าเราไม่มีเรื่องอะไรที่ทะเลาะกันแล้วทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เราเข้าใจกันมากๆๆ
ยังไงก็ขอความเห็นหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ช่วงนี้แฟนไม่มีเวลาให้ เพราะเรื่องหลายๆอย่าง กลายเป็นว่าเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยค่ะ มีบางอย่างที่ทำให้น่าคิด
เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนค่ะ ตอนนี้เป็นแฟนกันมาสักพักแล้ว แล้วเราก็เป็นแฟนคนแรกๆของเค้าด้วยค่ะ เค้าเป็นผู้ชายที่ขี้เล่น น่ารัก ให้เกียรติเรามากๆ ดูแลเราดีทุกอย่าง และเป็นห่วงเราตลอด
อีกอย่างนึงคือเข้มแข็งมาก ไม่เคยอ่อนแอให้เราเห็นเลย ก็เลยออกไปทางเดาใจยากนิดหน่อย
ก่อนหน้านี้เรามีความสุขกันมากเลยค่ะ ช่วงนี้โควิดด้วย อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆอันนี้เราเข้าใจมากค่ะ เราไม่ติดปัญหาอะไรเลย แต่ทุกวันตอนที่เราว่างตอนกลางคืน เราก็จะคอลคุยกัน ปรึกษางานกัน แล้วก็ช่วยกันติวหนังสือค่ะ แต่บางครั้งเราก็คลายเคลียดกันด้วยการเล่นเกม เค้าก็มีความสุขดี ดีดกีต้าร์ร้องเพลงให้เราฟัง หัวเราะ ยิ้ม พูดมาก กวนตีนเรา พอถึงเวลาจะแยกย้ายกันนอน ด้วยความที่เราเคยมีปมด้อยมาก่อน(โดนคุกคามจากญาติห่างๆ) เรื่องของการลืมล็อคประตูห้องนอน (ที่บ้านนะคะ) เค้าจะคอยเตือนเราตลอด คุณอย่าลืมล็อคประตูห้องนะ ล็อคกี่ชั้นหน่ะ ถ้าชั้นเดียวให้ไปล็อคใหม่เป็นล็อค2ชั้น เค้าบอกเราเป็นประจำตลอด ส่วนเราก็คอยเป็นห่วงเตือนเรื่องที่เค้าชอบลืมตลอด
อยู่มาจนช่วงนึง เป็นช่วงที่พี่ชายที่รักของเค้ากลับมาบ้าน(จากตจว) จู่ๆเค้าก็ไม่ค่อยได้คุยกับเราเท่าไหร่ ไม่ค่อยอ่านแชท ใช้คำพูดห่างเหินมานิดหน่อย เป็นมาสักพัก มุมนึงเราก็คิดนะว่าเค้าคงอยู่กับครอบครัว เราก็อยากให้เค้ามีเวลากับครอบครัวเยอะๆบ้าง เพราะนานๆทีจะอยู่ครบ เราเข้าใจ
หลายคืนต่อมาเราเลยตัดสินใจถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เครียดอะไรไหม เล่าให้เค้าฟังได้นะ เค้าเลยพูดออกมาว่า ต่อจากนี้อาจจะไม่มีเวลาให้เลยนะ อาจจะไม่ได้คุยกัน เค้าอาจจะไม่ได้ขี้เล่นอะไรแล้ว เค้าจะนิ่งแล้ว อะไรประมาณนี้อะค่ะ เราเลยถามว่าเรื่องอะไร เค้าบอกว่าช่วงนี้ต้องเรียนหนัก เรียนเสร็จต้องเรียนเสริมต่อ แล้วเดือนนี้ก็เป็นวันเกิดของสามคนในบ้านด้วย เรารู้สึกว่าเหมือนเค้าเครียดและกดดันตัวเองจนเกินไป จู่ๆมาเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้ทำไม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็ได้ หรือเค้าอาจจะไปได้ยินอะไรมาหรือเปล่า
ขอเล่าก่อนว่าพี่ชายของเค้าเรียนเก่งมาก สายหมอ
ครอบครัวของเค้า พ่อเป็นผอ. แม่เป็นอาจารย์พยาบาล + ผู้ช่วย ดร. อีกด้วย พ่อแม่ของเค้าจัดเรียงทางเดินของเค้าไว้หมดแล้ว เหลือแค่เค้าที่ต้องเดินตามทางและอยู่ในกรอบที่เค้าสร้างไว้ให้ แต่ครอบครัวเค้าก็ไม่ว่าอะไรที่เค้าคบกับเรา เพราะเราช่วยเหลือเค้าตลอด ช่วงก่อนได้เรียนออนไลน์ เราก็ขับรถส่งเค้ากลับบ้านตลอด บ้างครั้งก็มีรับเค้าไปเรียนตอนเช้าบ้าง ช่วยเหลือเค้าได้ทุกทางเท่าที่ทำได้
ช่วงนี้เราก็แค่ ก่อนนอนคุยกัน จบสายที่5นาที เราทำอะไรแทบไม่ถูก เราไม่รู้สาระสุกดิบอะไรของเค้าเลย ไม่ได้เล่าอะไรให้กันฟังสักอย่างเดียว โทรมาบอกแค่ว่าจะนอนแล้วนะ ไม่มีอะไรจะพูดกับเราสักอย่าง จนเราคิดว่าโอเค เค้าคงจะเหนื่อยมากแล้ว เราก็โอเค เข้าใจเค้านะ เราก็ให้กำลังใจไปปกติ แต่คำตอบที่ได้มาคือ ครับ ครับๆ แค่นั้นจริงๆ จากที่เป็นร่าเริงมากๆ ก็กลายเป็นอีกคนไปซะได้
หลังจากนั้น2-3คืนเป็นแบบนี้ทุกวัน เราคาใจไม่ไหวเลยถามเค้าตรงๆว่า ยังรักเค้าอยู่ไหม คุณเครียดอะไรมาคุณบอกเค้าสิ เล่าให้เค้าฟังได้นะ พร้อมซัพคุณนะ แต่เค้าก็ตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร และทุกคืนที่คุยกัน สีหน้าเค้านิ่ง เหมือนคนไม่มีความรู้สึกอะไร ไม่มีอารมณ์ เหมือนไม่อยากคุยด้วยจริงๆ เราเลยบอกว่าไม่อยากให้ฝืนนะ ถ้าไม่อยากคุยก็บอกกัน เค้าก็ตอบเราแค่ครับๆ ทุกคืนเรากลั้นร้องไห้ไม่ไหว
เราเป็นคนเซนซิทีฟมากๆๆ คำพูดที่เค้าตอบเราแต่ละครั้งทำให้เรารู้สึกจุก คนเดิมของเค้าไปไหนนะ เค้าทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกอะไรเราเลย เราร้องไห้ทุกคืนที่คุยกันแค่5นาที เค้าก็บอกเราอย่าร้อง รีบนอนนะ เค้าไปนอนแล้วนะ แล้วอีกแป๊บเค้าก็ไปเลย ตัดบทมาก
ทุกครั้งพอถึงเวลาที่เค้าจะต้องไปนอนจริงๆ เค้าก็จะบอกฝันดีแล้วไป โดยที่ไม่สนเราเลยหรือสนเราก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเราจะเป็นยังไง เราเสียใจนะ ถ้าเป็นเราเราแน่นิ่งไม่ได้ที่เห็นคนที่รักเป็นแบบนี้ นอนหลับไม่ลงหรอก
จนมีคืนนึง เค้าถามเราว่าคุณอยากร้องไห้แค่ครั้งเดียวหรือหลายครั้ง เราก็ตอบไปว่าใครจะอยากร้องไห้หลายครั้งล่ะคะ แล้วเค้าก็บอกประมาณว่าเค้าทนเห็นเราร้องไห้บ่อยๆแบบนี้ไม่ได้ เรารู้ว่าเค้าก็เสียใจเหมือนกัน แต่เค้าไม่ทำให้เราเห็นเลยว่าเค้าใส่ใจเราจริงๆ ห่วงเราจริงๆ เราก็ยิ่งเป็นคนคิดมาก แล้วช่วงนั้นประจำเดือนมาด้วย ฮอโมนขึ้น
คืนต่อมา ได้คุยกับเค้านานนิดนึงเราเลยถามว่าทำอะไรมาบ้างคะวันนี้ เป็นไงบ้าง ถามตามปกติที่เมื่อก่อนเราถามกัน
ปรากฎว่าเรียนเสร็จเค้าก็ไม่ได้เรียนอะไรต่อ เค้าเลยขึ้นไปหาพี่ เค้าอ้างเราว่าไปดูพี่เรียน แต่พี่เรียนวิชาที่เค้าไม่ชอบ เค้าเลยไม่เรียนด้วย เราก็เลยถามว่าแล้วทำอะไรตอนนั้น เค้าตอบมาว่าก็นอนเล่น คุยตี้เกมกับรุ่นน้องและเพื่อนๆพี่
พอเรารู้แบบนั้นเราจุกมาก แชทเราเค้าไม่กดเข้ามาอ่านเลย เราเตือนเค้าอย่าลืมส่งงานนี้ๆ วิชาที่เค้าไม่ถนัด เราก็ส่งไปในแชทช่วยเค้า เตือนเค้า ทั้งวันเค้าไม่อ่านแชทเราเลย แต่บอกเราว่าเค้าไม่มีเวลามาให้นะ อาจจะไม่ได้ใส่ใจคุณขนาดนั้น แต่ทั้งๆที่คุยเกมกัน ตี้เกมกัน เราเลยถามว่าทำไมไม่ตอบล่ะคะ ถ้าว่างแล้วตอบหน่อยก็ดี ถ้าไม่ว่างจะไม่ว่า
คำตอบที่ได้คือ ลืม เรารู้สึกแย่มากๆเลย มันไม่ควรเป็นแบบนี้ เราเลยไม่รู้ว่าไม่มีเวลาจริงๆหรือจัดการเวลาไม่ได้
มีวันนึงเราไปทำธุระใกล้บ้านเค้า เราเลยแวะไปหาเค้า เพราะมีของจะให้ เค้าบ่นมานานแล้วว่าได้กุญแจบ้านอันใหม่มา ว่าจะหาพวงกุญแจไปห้อย เราก็เลยเย็บพวงกุญแจ ตั้งใจจะเอาไปให้เค้าถ้าเจอกันครั้งนี้ ส่วนเค้าก็บอกเรามานานแล้วตั้งแต่โควิดครั้งนี่เริ่มมาแรกๆ เค้าซื้อลิปให้เรา3แท่ง จะรอโอกาสที่ได้เอาให้นะ
จนเราเจอกัน เค้าขึ้นรถมาเราก็รีบกอดเค้าทันที หลังจากนั้นก็เค้าดูรีบๆ เพราะมีธุระต่อ เราก็เข้าใจ
เราก็เลยเอาพวงกุญแจของเราให้เค้า เค้าก็รับไป แล้วเราก็พูดออกไปว่า ไม่ต้องพูดหรอค่ะ เค้ารู้ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรจริงๆ เค้ารู้ว่าคุณต้องลืมเอาของมาให้เค้า เราร้องไห้ออกมา เค้าเช็ดน้ำตาให้เรา ปลอบเราส่าอย่าร้อง แล้วเค้าก็พูดขอโทษมากับเรา แล้วก็บอกว่าเค้าต้องไปแล้วนะ เค้าต้องไปแล้ว แบบมองตรงไปหน้ารถอย่างเดียว ไม่มองเราเลย เสร็จแล้วเค้าก็ลงรถกลับเข้าบ้านไป ทุกคืนก็คุยกันก่อนนอนแป๊บเดียวเหมือนเดิม ไม่มีอะไร
สุดท้ายตอนนี้เราพยายามพูดดีๆกับเค้าด้วยตลอด เราก็เป็นเราคนเดิม ให้กำลังใจเค้าทุกวัน เค้าก็นิ่งๆมาเหมือนเดิม
เรามั่นใจว่าเราไม่มีเรื่องอะไรที่ทะเลาะกันแล้วทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ เราเข้าใจกันมากๆๆ
ยังไงก็ขอความเห็นหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว