สวัสดีครับ ผมมีอะไรมาเล่า อาจจะไม่ค่อยมีสาระนะครับใครว่างๆก็อ่านได้
ผมทำงานเป็นพนักงานร้านเหล้าทำตอนกลางคืนเเถวบางเเสน ชลบุรี ติดมหาลัยดังๆ ปกติเวลาทำงาน ก็จะมีลูกค้าเยอะได้เจอผู้หญิงสวยๆทุกวันที่ทำงาน เเต่เราโสดนะเราไม่มีเเฟนใครที่ผ่านเข้ามาก็ผ่านไปไม่ได้คิดอะไร ไม่เคยชอบใครเลยครับถึงบางคนจะน่ารักตอนเเรกเเม่เรากับเพื่อนๆในกลุ่มคิดว่าเราเป็นเกย์ เพราะเราไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเท่าไหร่ ออกเเนวไปทางรำคาญเวลามีใครมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว เป็นเพราะเเบบนี้เราเลยทำงานได้นานกว่าเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องชู้สาวกับใคร สังคมกลางคืนอะครับ อันนี้ผมบอกเกริ่นๆก่อน ว่าผมไม่มีเพลทชั่นกับอะไรเเบบนี้ เเล้ววันนึงเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ตอนที่ร้านเหล้าเปิดได้พักนึงก่อนจะปิดเพราะโควิด19รอบนี้
มันก็เริ่มขึ้น
วันนั้นเป็นวันพุธ ผมไปทำงานปกติ เจอคนนู้นคนนี้ กินลงกินเหล้ากับลูกค้าเป็นปกติเหมือนทุกวัน ตอนนั้นเวลาประมาณ3ทุ่มหน่อยๆผมเดินบริการไปเรื่อย ไปสะดุดตากับผู้หญิงคนนึง เเต่งตัวน่ารักมากครับ ผมยาวถึงกลางหลัง ปากบางๆเเววตาเค้าเป็นประกายมากครับทรงผมรับกับใบหน้าของเค้ามาก ใส่เเว่นทรงกลมซึ่งปกติควรจะอยู่ที่ดั้งกับตกมาอยู่ปลายจมูก สักลายนิดหน่อยตรงไหล่ ผิวเทอขาวเนียนมากพอโดนเเสงเเบล็คไลซ์ของผับ มันเด่นมากคือไม่ใช่เเค่เรานะ ตอนนั้นเด็กเสิร์ฟผู้ชายทั้งร้านก็มองนะ ซึ่งผมก็ว่าไม่เเปลกเลยปกติผมไม่อะไรกับลูกค้านะ เเต่คนนี่คือเค้าเเบบไม่รู้ทำไมตอนมองตาเค้า ผมเหมือนถูกเค้าสะกดเหมือนโลกมันหยุดเลย ใจเต้นเเรงมากคือเต้นเเรงจริงๆ อันนี้ผมพูดจากใจนะอย่าอ้วกละ555 ตอนนั้น เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในสถานที่นี่ถูกสร้างมาให้เค้าคนเดียว ถูกกำหนดมาให้เค้ามานั่งตรงนี้ให้ผมได้เจอเค้า เหมือนมันถูกสร้างถูกเซ็ทฉากมา คือทำไมผมก็งงนะ ผู้หญิงลุคเเบบนี้ผมก็เคยเจอมาเยอะมากนะ ก็เฉยๆเเต่กับคนนี้มันไม่เหมือนกันมันพิเศษมากอะ เค้าก็ไม่ได้สวยเหมือนกับดาราเน็ตไอดอลนะ เเต่ในตอนนั้น เค้าสวยมากสวยที่คนคนนึงจะสวยได้ ตอนนั้นผมทำไรไม่ถูก ปล่อยเวลาผ่านไปจนร้านปิด เก็บร้านยุ่งหันมาอีกทีเค้าเช็คบิลกลับบ้านเเล้ว ผมเองก็ไม่กล้าเข้าไปขอไอจีด้วยประหม่า เสียอาการหนักมาก
คือผมก็คิดว่าชั่งเถอะ เดี๋ยวเราก็ลืมละ อาจจะเเค่ชอบอะคงไม่ได้อะไร เเต่ไม่เลย ไม่เลย เชื่อมั้ย ตั้งเเต่วันนั้นจนถึงวันนี้เวลาผ่านไป3เดือนกับอีก4วัน ผมคิดถึงเค้าทุกวัน นึกถึงเค้าทุกวัน ขอย้ำนะครับ ว่าคิดถึงทุกวันจริงๆไม่ได้สตอเบอรี่เลย ผมเก็บไปฝันถึงเรื่องที่เจอเค้าวันนั้นเกือบๆทุกวันเหตุกาณร์เดิมๆซ้ำๆวนไปวนมา วนลูปอยู่อย่างนั้นมาร่วมสามเดือน จริงๆนะทั้งๆที่เค้าก็ไม่ใช่เพื่อนไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักอีกต่างหาก5555 เป็นใครก็ไม่รู้เจอเเค่วันเดียว ไม่สิ เจอเเค่ไม่กี่ชั่วโมงในวันนั้น เเต่ทำไมผมถึงลืมเค้าไม่ลงเลย นึกถึงตลอด ผมไม่ใช่โรคจิตนะไม่ได้ป่วยทางจิตด้วยนะ เเต่คือจะให้ทำไงมันห้ามไม่ได้จริงๆความคิดอะ พอตกกลางคืนเวลานอนเก็บเอามาฝันเป็นเรื่องเป็นราววนไปวนมา ไม่กล้าเล่าให้คนรู้จักหรือเพื่อนๆฟังกลัวมันหาว่าบ้า คือมันมาเสียระบบตรงที่ผมมานั่งคิดนอนคิดถึงเค้า (ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้)อยู่สามเดือนกว่าเเล้วทุกวันนี้ก็ยังเป็น ผมพยามลืมนะ เเต่สมองผมมันปักหมุดไว้เเล้วอะ คือกลุ้มมากเลยหยุดความคิดไม่ได้ เราคิดว่าบางทีน่าจะไปหาหมอ หรือมันเเค่เป็นการตกหลุมรักซัมวันครับ มันยากตรงที่ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใครเเละจะตามหาที่ไหนจริงๆ
นี่ใช่มั้ยครับ การตกหลุมรักSomeone
ผมทำงานเป็นพนักงานร้านเหล้าทำตอนกลางคืนเเถวบางเเสน ชลบุรี ติดมหาลัยดังๆ ปกติเวลาทำงาน ก็จะมีลูกค้าเยอะได้เจอผู้หญิงสวยๆทุกวันที่ทำงาน เเต่เราโสดนะเราไม่มีเเฟนใครที่ผ่านเข้ามาก็ผ่านไปไม่ได้คิดอะไร ไม่เคยชอบใครเลยครับถึงบางคนจะน่ารักตอนเเรกเเม่เรากับเพื่อนๆในกลุ่มคิดว่าเราเป็นเกย์ เพราะเราไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเท่าไหร่ ออกเเนวไปทางรำคาญเวลามีใครมาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว เป็นเพราะเเบบนี้เราเลยทำงานได้นานกว่าเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องชู้สาวกับใคร สังคมกลางคืนอะครับ อันนี้ผมบอกเกริ่นๆก่อน ว่าผมไม่มีเพลทชั่นกับอะไรเเบบนี้ เเล้ววันนึงเมื่อต้นปีที่ผ่านมา ตอนที่ร้านเหล้าเปิดได้พักนึงก่อนจะปิดเพราะโควิด19รอบนี้
มันก็เริ่มขึ้น
วันนั้นเป็นวันพุธ ผมไปทำงานปกติ เจอคนนู้นคนนี้ กินลงกินเหล้ากับลูกค้าเป็นปกติเหมือนทุกวัน ตอนนั้นเวลาประมาณ3ทุ่มหน่อยๆผมเดินบริการไปเรื่อย ไปสะดุดตากับผู้หญิงคนนึง เเต่งตัวน่ารักมากครับ ผมยาวถึงกลางหลัง ปากบางๆเเววตาเค้าเป็นประกายมากครับทรงผมรับกับใบหน้าของเค้ามาก ใส่เเว่นทรงกลมซึ่งปกติควรจะอยู่ที่ดั้งกับตกมาอยู่ปลายจมูก สักลายนิดหน่อยตรงไหล่ ผิวเทอขาวเนียนมากพอโดนเเสงเเบล็คไลซ์ของผับ มันเด่นมากคือไม่ใช่เเค่เรานะ ตอนนั้นเด็กเสิร์ฟผู้ชายทั้งร้านก็มองนะ ซึ่งผมก็ว่าไม่เเปลกเลยปกติผมไม่อะไรกับลูกค้านะ เเต่คนนี่คือเค้าเเบบไม่รู้ทำไมตอนมองตาเค้า ผมเหมือนถูกเค้าสะกดเหมือนโลกมันหยุดเลย ใจเต้นเเรงมากคือเต้นเเรงจริงๆ อันนี้ผมพูดจากใจนะอย่าอ้วกละ555 ตอนนั้น เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างในสถานที่นี่ถูกสร้างมาให้เค้าคนเดียว ถูกกำหนดมาให้เค้ามานั่งตรงนี้ให้ผมได้เจอเค้า เหมือนมันถูกสร้างถูกเซ็ทฉากมา คือทำไมผมก็งงนะ ผู้หญิงลุคเเบบนี้ผมก็เคยเจอมาเยอะมากนะ ก็เฉยๆเเต่กับคนนี้มันไม่เหมือนกันมันพิเศษมากอะ เค้าก็ไม่ได้สวยเหมือนกับดาราเน็ตไอดอลนะ เเต่ในตอนนั้น เค้าสวยมากสวยที่คนคนนึงจะสวยได้ ตอนนั้นผมทำไรไม่ถูก ปล่อยเวลาผ่านไปจนร้านปิด เก็บร้านยุ่งหันมาอีกทีเค้าเช็คบิลกลับบ้านเเล้ว ผมเองก็ไม่กล้าเข้าไปขอไอจีด้วยประหม่า เสียอาการหนักมาก
คือผมก็คิดว่าชั่งเถอะ เดี๋ยวเราก็ลืมละ อาจจะเเค่ชอบอะคงไม่ได้อะไร เเต่ไม่เลย ไม่เลย เชื่อมั้ย ตั้งเเต่วันนั้นจนถึงวันนี้เวลาผ่านไป3เดือนกับอีก4วัน ผมคิดถึงเค้าทุกวัน นึกถึงเค้าทุกวัน ขอย้ำนะครับ ว่าคิดถึงทุกวันจริงๆไม่ได้สตอเบอรี่เลย ผมเก็บไปฝันถึงเรื่องที่เจอเค้าวันนั้นเกือบๆทุกวันเหตุกาณร์เดิมๆซ้ำๆวนไปวนมา วนลูปอยู่อย่างนั้นมาร่วมสามเดือน จริงๆนะทั้งๆที่เค้าก็ไม่ใช่เพื่อนไม่ใช่ญาติ ไม่รู้จักอีกต่างหาก5555 เป็นใครก็ไม่รู้เจอเเค่วันเดียว ไม่สิ เจอเเค่ไม่กี่ชั่วโมงในวันนั้น เเต่ทำไมผมถึงลืมเค้าไม่ลงเลย นึกถึงตลอด ผมไม่ใช่โรคจิตนะไม่ได้ป่วยทางจิตด้วยนะ เเต่คือจะให้ทำไงมันห้ามไม่ได้จริงๆความคิดอะ พอตกกลางคืนเวลานอนเก็บเอามาฝันเป็นเรื่องเป็นราววนไปวนมา ไม่กล้าเล่าให้คนรู้จักหรือเพื่อนๆฟังกลัวมันหาว่าบ้า คือมันมาเสียระบบตรงที่ผมมานั่งคิดนอนคิดถึงเค้า (ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้)อยู่สามเดือนกว่าเเล้วทุกวันนี้ก็ยังเป็น ผมพยามลืมนะ เเต่สมองผมมันปักหมุดไว้เเล้วอะ คือกลุ้มมากเลยหยุดความคิดไม่ได้ เราคิดว่าบางทีน่าจะไปหาหมอ หรือมันเเค่เป็นการตกหลุมรักซัมวันครับ มันยากตรงที่ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใครเเละจะตามหาที่ไหนจริงๆ