เวลามีคนถาม ตัวเราชอบบอกไม่รู้

ค่ะ... ตามชื่อกระทู้เลย
และใดๆคือเรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆเลยจ้ะ

เรื่องเกิดจากว่าพี่สาวเราเขาจะส่งพัสดุมาให้เรากับคุณแม่ที่บ้าน เขาโทรมาถามข้อมูลที่เกี่ยวกับทั้งตัวเราและตัวแม่เรา
เขาโทรมาเพื่อขอที่อยู่จากแม่เราเนาะ เออ.. คุยกันเสร็จเขาวางสายไปแม่ก็เรียกเรามาถามที่อยู่บ้าน

Mom : ที่อยู่บ้านเราเลขที่ 10 ใช่มั้ย?
Me : ไม่รู้
Mom : ถนนบ้านเราคืออะไรนะ?
Me : ไม่รู้
Mom : ชีวิตเคยรู้อะไรบ้าง

พอท่านถามแบบนี้เรารู้สึกว่าเราผิดหรอ?
แค่เพียงว่าเราตอบ " ไม่รู้ " แค่นี้เอง.. เราผิดหรอถามก่อน??
แล้วยิ่งหน้าโควิดแบบนี้ เราก็ไม่ได้ออกจากบ้านตั้งแต่ปิดเทอมแล้วด้วยซ้ำ
ความจำความเคยชินต่างๆเราก็มีหลงลืมไปบ้าง เพราะเอาเวลาต่างๆไปทุ่มให้กับการเรียนออนไลน์
แล้วก็ไม่ได้ออกไปไหนบ่อยเท่าคนอื่นในบ้าน เราเลยไม่คิดใส่ใจจำอะไรไว้

Me : มาถามหนูทำไม?
Me : ไม่ไปถามพี่ A อ่ะ รายนั้นสั่งของให้มาส่งบ้านเราบ่อยไม่ใช่รึไง
Mom : แล้วทำไมต้องไปถามคนอื่น
Me : คนอื่นที่ไหนนั่นก็ญาติไหม? พอเลิกคุย

เราตัดบทแค่นี้ เพราะถ้ายื้อคุยต่อไปอีกมีแต่จะทะเลาะ ละคือไม่ชอบเรื่องยุ่งยากในชีวิตไงเลยเลือกตัดบทจบแค่นี้
ถึงภายหลังจะโดนด่าสารพัดคำจะหามาพูดก็ตาม แต่ก็งง.. เราอยู่เฉยๆของเราจำเป็นต้องมาด่าไหม?
ไม่เข้าใจหมนุษย์แม่ในบ้านนะ เป็นบ้าไรในแต่ละวันนัก
นิยามคำเดียวที่ยกให้แม่เราได้ในตอนนี้คือ
" น่ า เ บื่ อ "