รักสามเศร้า…. บทที่ 7 (รีไรท์)

.


                ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นเฟื่องฟ้าของโรงเรียน บูมและเพื่อน ๆ นั่งรอโต้งที่กำลังสอบวิชาสุดท้ายของปลายภาคเรียนแรกยังไม่เสร็จ ถ้าหมดเวลาสอบของวิชาสุดท้ายนี้ก็แค่บ่ายสามโมงครึ่งเอง พวกเขาตกลงกันว่าจะไปฉลองปิดเทอมกันที่ไหนสักที่ ต่างคนต่างเสนอสถานที่ ๆ ดีที่สุด ส่วนโต้งหมดสิทธิ์ออกความคิดเห็น เพราะออกมาช้ากว่าใครเขา

                 พวกเพื่อนผู้หญิงออกความคิดเห็นว่าไปฉลองหมูกระทะบ้านของเขาดีกว่าใกล้ดี แต่เขาเสนอว่าไปเล่นน้ำเขื่อนกันดีกว่า ไปหาอะไรปาร์ตี้กันที่นู่น เล่นน้ำไปด้วย

                 “อาร์ว่าไง” เขาหันไปถามแฟนสาว

                 “ไปไหนก็ไป ได้หมดแก๊บล่ะเสนอมาดิไปไหน” สาวเจ้าตอบ บูมเลิกคิ้วเผยยิ้ม ไม่ชอบเลยกับคำว่าไปไหนก็ไป เพราะคล้าย ๆ กับคำว่าแล้วแต่เหลือเกิน

                 “แล้วแต่เพื่อนเลยขอรับ” แก๊บสายแล้วแต่เพื่อนทุกเรื่อง ไปไหนไปกันอยู่แล้ว นึกยังไม่ทันขาดคำเจ้าเพื่อนซี้ก็ตอบว่าแล้วแต่มาซะอย่างนั้น

                 “ไอ้โต้งมันจะสอบเอาสายสะพายหรือยังไงเนี่ย” เพื่อนอีกคนบ่น นานแล้วยังไม่ออกมาสักที เพื่อน ๆ ทยอยออกมากันเกือบหมดห้อง ไม่นานโต้งก็เดินออกมา เดินมุ่งตรงมาทางพวกเขา

                 วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของเทอมแรก นักเรียนที่สอบเสร็จบางคนก็ทยอยกันกลับ ส่วนบางห้องก็ยังสอบไม่เสร็จ และมีหลายคนที่จับกลุ่มพากันไปฉลองวันปิดภาคเรียนแรกเหมือนกลุ่มของบูม

                 โต้งเดินหน้ามุ่ยมาหาเพื่อน ๆ ทำข้อสอบไม่ได้เลย ทั้งที่ก็อ่านมา ถ้าไม่ได้อ่านแล้วเดามันจะง่ายกว่าที่อ่านมาแล้วจำไม่ได้ เพราะจิตใต้สำนึกมันไม่อยากเดา

                 “เป็นไงโต้ง สอบได้มั้ยออกมาเกือบคนสุดท้ายเชียว” อาร์ถามเพื่อนชาย เมื่อเห็นสีหน้าของโต้งเครียด

                 “เหมือนอาร์เมื่อวานเลย อ่านมาแต่จำไม่ได้” เขาตอบ

                 “เอาน่าไอ้โต้ง สอบผ่านไปแล้วก็ผ่านไป เดียววันนี้เราไปผ่อนคลายกัน” แก๊บเดินไปกอดคอโต้ง ปลอบใจเพื่อนให้หายเศร้า

                 “พวกเราจะไปไหนกันตกลง” โต้งถาม ถึงจะเศร้าทว่าก็ไม่ได้ซีเรียสมากนัก เพราะถึงอย่างไรก็ปิดเทอมแล้ว

                 “พวกเราตกลงกันว่าจะไปเขื่อนกัน” บูมตอบ เมื่อรวมตัวกันครบ พวกเขาจึงพากันเตรียมตัวออกเดินทาง ระหว่างนั้นมีประกาสเสียงตามสายของผู้อำนวยการดังไปทั่วบริเวณโรงเรียน เรื่องการปิดภาคเรียนแรกของปีนี้

                 “เนื่องจากวันนี้เป็นวันสอบปลายภาควันสุดท้าย นักเรียนหลายคนอาจจะวางแผนกันไปเที่ยวฉลองวันปิดเทอม ครูอยากจะฝากนักเรียนถึงเรื่องความปลอดภัยด้วย ระมัดระวังตัวเอง อย่ามัวแต่เล่นสนุก รีบกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ เจอกันเปิดเทอมภาคเรียนหน้า...” เสียงของผู้อำนวยการกำลังพูดอยู่

                 บูมกับเพื่อน ๆ หยุดฟังที่ผู้อำนวยการประกาศ ฟังแล้วก็ไม่ได้อะไรเลย นึกว่าจะพูดอะไร ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้แค่นักเรียนไปฉลองกันแค่นั้น จากนั้นบูมกับแก๊บและเพื่อนผู้หญิงอีกหนึ่งคนก็พากันเดินเข้าไปเอารถ ส่วนอีกสามคนรออยู่ข้างนอก

                 โต้งกับแก๊บนั่งซ้อนมอเตอร์ไซต์ไปด้วยกัน เพื่อนผู้หญิงอีกสองคนไปด้วยกัน ส่วนอาร์ไปกับบูม มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว บูมจะให้อาร์ไปซ้อนกับคนอื่นได้อย่างไร โต้งออกตัวนำไปก่อน ตามด้วยคันที่สองเป็นของเพื่อนผู้หญิง ส่วนบูมเป็นคันที่สาม ขับรถแบบไม่รีบร้อน อยากใช้เวลาตรงนี้ให้นานที่สุด

                 รถมอเตอร์ไซต์สามคันเคลื่อนตัวออกจากบริเวณโรงเรียน มุ่งหน้าไปยังเขื่อนที่ว่านั้น ระยะทางไม่ไกลขับรถแค่ชั่วโมงก็ถึง บูมขับรถออกจากตัวเมืองอย่างไม่เร่งรีบ ขับตามไหล่ทางมาเรื่อย ๆ จากถนนสี่เลนก็กลายมาเป็นสองเลนเมื่อเคลื่อนออกจากตัวเมืองได้สักพัก

                 “อาร์จับดี ๆ บูมนะจะพาแว้น” เขาหันมาคุยด้วยแว่บหนึ่ง

                 “ไม่ต้องเลย อันตรายอาร์กลัว” เจ้าตัวปฏิเสธ กลัวความเร็วมาก

                 “กอดเอวบูมดิ ทำอะไรแบบนั้นเดียวก็ตกรถหรอก” หันมาบอกก่อนจะหันไปมองทางตั้งใจขับรถ

                 อาร์นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กับเขาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่มันก็ยังไม่ชิน เอามือสองข้างจับเสื้อนักเรียนของเขาไว้ ไม่กล้ากอดเต็ม ๆ มือ ทว่าโดนเขาบังคับโดยการจับมือของเธอมาเกาะเอวของเขาเอาไว้

                 บูมขับมอเตอร์ไซต์ข้างเดียว  เอามือข้างซ้ายกุมมือของอาร์เอาไว้ กุมมือเอาไว้อยู่อย่างนั้น ขับรถมือเดียวค่อย ๆ ขับไปไม่รีบ ปล่อยให้เพื่อน ๆ ขับมุ่งหน้าไปก่อน

                 “ขับสองมือเลยบูม อันตราย” เมื่อเห็นว่าเขาขับรถมือเดียวนานแล้ว จึงบอกให้เขาปล่อยมือจากมือของตนเองมาบังคับรถ

                 “โอเค แต่อาร์ต้องกอดเอวบูมไว้นะ” กำชับก่อนปล่อย อยากให้เธอกอดเอาไว้อย่างนั้น

                 “อือ”

                 ทั้งสองคนขับรถไปเรื่อยไม่เร่งรีบอะไร แวะเติมน้ำมันที่ปั๊มข้างทางครู่เดียวก็เดินทางต่อ สักพักก็มาถึงเขื่อนที่ว่า พอเอารถเข้ามาจอดก็เห็นเพื่อน ๆ ยืนรอแล้ว และ เหมือนจะรอพวกเขานานแล้วด้วย

                 “กว่าจะถึงนะสองคนน่ะ เพื่อนรอนานแล้ว ขับจีบกันอยู่ได้” โดนแก๊บบ่นให้

                 “มืงไม่มีแฟน มืงไม่เข้าใจหรอก น้ออาร์”โต้งตอบแทน แถมยังหันมาล้ออารีอีก

                 “มืงมีแฟนแล้วเหรอโต้ง สวยมั้ยวะ” แก๊บถามด้วยความสงสัย ทั้งคู่พูดล้อกันอย่างตลก เรียกเสียงหัวเราะให้กับกลุ่มพวกเขาเป็นอย่างมาก

                 “ไม่มี้” โต้งตอบเสียงสูง ทำท่าเลิ่กลั่กมีพิรุธให้อีก

                 “แน่ ๆ ทำไมต้องทำเสียงสูงด้วย ใคร ! บอกกูมาดี ๆ เลยนะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ห้องไหน โรงเรียนเราเปล่า” แก๊บกับโต้งคู่กัดประจำกลุ่ม แต่ รักกันกลมเกลียวดี พวกเขาเดินไปจองแพกลางน้ำ แต่ละหลังจะให้เช่าเป็นชั่วโมง พร้อมสั่งของมาทานต่างหาก

                 ที่เขื่อนตอนนี้ไม่มีนักท่องเที่ยวที่มาจากที่อื่นเลย มองไปรอบ ๆ เห็นแต่ชุดนักเรียนเต็มไปหมด พอมองดี ๆ คนนี้ทำไมหน้าคุ้น คนนั้นก็คุ้นห้อง 5 นี่ แพหลังนู้นห้อง 9 นี่ ถัดไปอีกเอ้าแพกลุ่มเอวาห้องเรานี่ อืม ! มีแต่โรงเรียนตัวเองทั้งนั้น บูมกวาดสายตาไปมองรอบ ๆ บริเวณเขื่อน ดูท่าจะมีแต่นักเรียนโรงเรียนเดียวกันทั้งนั้น มีกลุ่มอื่น ๆ ประปราย

                 ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะวันนี้เป็นวันปิดภาคเรียนของโรงเรียน และ ไม่ใช่แค่โรงเรียนของเขาที่ทำแบบนี้ โรงเรียนที่อื่นหากปิดเทอม ก็จะพากันมาแบบนี้เช่นกัน บางครั้งสองโรงเรียนปิดเทอมพร้อมกัน มาฉลองที่เดียวกัน มีเรื่องชกต่อยกันก็มี ส่วนภาพเหตุการณ์วันนี้ที่มีแต่นักเรียนมาเที่ยว แม่ค้าพ่อค้าแถวนี้เห็นจนชินตาแล้ว และรู้ทันทีว่าคงเป็นวันปิดเทอมแล้วแน่นอน

                 ที่แพของบูมสั่งปลาเผาสองตัว ส้มตำสองครก และ ยำปูม้า กุ้งเผาอีกถาด พวกเขาและเพื่อน ๆ ลงขันกันซื้อ พร้อมเบียร์อีกสี่ห้าขวด น้ำอัดลมอีกสองขวด

                 “อ่ะอาร์สักแก้ว” โต้งเทเบียร์ใส่แก้วพลาสติกยื่นให้อาร์

                 “ไม่ต้องเลยมืงไอ้โต้ง อาร์กินน้ำอัดลม” บูมแย่งเอาแก้วเบียร์จากโต้งมาดื่มแทน

                 “แหม ! ไอ้บูม ทำไมอาร์จะกินไม่ได้ ทำเป็นหวง ทำเป็นหวง” โต้งแซวบูม แต่ก็ไม่อะไร

                 “อาร์กินไม่ได้โว้ย กูไม่ให้กิน” บูมพูด ส่วนเจ้าตัวยิ้มเขิน เพราะเพื่อน ๆ ต่างยิ้มและมองเป็นสายตาเดียวกัน ถึงจะคบกันรู้ทั้งชั้นเรียนแล้วก็เถอะ พอแบบนี้มันก็เขินอยู่ดี

                 “ บูมอย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวขับรถกลับไม่ได้ ไปส่งอาร์กลับบ้านไม่ได้นะ ” อาร์มองค่อนขอดให้ ที่เห็นยกไปหลายแก้วแล้ว

                 “ อาร์ขับไง บูมซ้อน ! ฮา ” พูดปนยิ้มให้แฟนสาว อาร์น่ารักที่สุดเลย

                 “ยังไงก็ห้ามกินเยอะ ! ” สาวเจ้าออกคำสั่ง ทำหน้าบึ้งให้เล็กน้อย โดนเพื่อน ๆ หัวเราะให้อีก

                 “ครับผม ! ” เสียงบูมตอบ พร้อมกับเอามือไปจับที่ปลายคางของอาร์เบา ๆ โดนเจ้าตัวปัดมือออกเพื่อน ๆ หัวเราะกันใหญ่ “เบียร์แค่นี้ไม่สามารถทำอะไรบูมได้หรอก แค่แกล้งอาร์ไปอย่างนั้นเอง “ เขาชี้แจง ถึงกระนั้นก็ตามก็ยังโดนอาร์เขวี้ยงค้อนมาให้อีก

                 พอทานอิ่มพวกเขาก็นั่งเอนหลังให้อาหารย่อย สักพักแก๊บก็ชวนเล่นน้ำ พวกผู้หญิงใส่กระโปรงนักเรียนจะเล่นน้ำได้อย่างไร ก็ต้องลำบากเปลืองเงินซื้อกางเกงเปลี่ยนเพื่อเล่นน้ำอีก พอคิดดูอีกทีไม่เล่นดีกว่าให้พวกผู้ชายเล่นไปเลย เดี๋ยวนั่งเล่นรอบนแพ

                 บูมอยากให้อาร์ลงไปเล่นน้ำด้วยกันมาก จึงยอมลงทุนเดินไปซื้อกางเกงขาสั้นให้อาร์เปลี่ยนลงเล่นน้ำด้วยกัน ที่เขื่อนจะมีห่วงยางให้เช่า และ เสื้อผ้า หมวก แว่นตา รองเท้า เพื่ออำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวด้วย

                 แก๊บกับโต้งลากห่วงยางไปเล่นใกล้ ๆสาว ๆ อีกกลุ่ม ไปจีบสาวตามนิสัยเจ้าชู้ขี้เล่นของทั้งสองคน ส่วนบูมกับอาร์ลากห่วงยางไปเล่นอีกมุมหนึ่งทว่าก็ไม่ไกลกันมากนัก

                 เขาให้อาร์นั่งบนห่วงยางแล้วตนเองก็เป็นคนจับห่วงยางไว้ไม่ให้คว่ำ ในบริเวณรอบ ๆ ก็มีเพื่อน ๆ อีกหลายคู่เช่นกัน ที่กำลังจีบกันกลางแม่น้ำ บางคู่ก็มาด้วยกันอยู่แล้ว บางคู่ก็พึ่งมาเจอกันวันนี้ เป็นคู่รักที่เกิดขึ้นใหม่ท่ามกลางสายน้ำ แต่หลังจากกลับไปจะติดต่อกันหรือไม่นั้นอีกเรื่องหนึ่ง

                 เขาลากห่วงยางที่มีอาร์นั่งอยู่ออกห่างจากกลุ่มของเพื่อน ๆ แต่ ไม่ให้เกินแนวกั้นของเจ้าหน้าที่ ๆ กั้นเขตไว้ ห้ามนักท่องเที่ยวลงมาลึกเกินแนวนี้ เพราะมันเป็นช่วงน้ำลึกมาก เดี๋ยวจะเกิดอันตราย

                 จากที่อาร์นั่งอยู่บนห่วงยาง ตอนนี้กระโดดลงมาเกาะห่วงยางข้างในแล้ว บูมก็มุดเข้าไปด้านในห่วงยางด้วยคน ทั้งสองคนอยู่ในวงห่วงยางด้วยกัน ความสูงของห่วงที่โดนเป่าลมให้พองขึ้นก็พอจะบังไม่ให้คนอื่นเห็นว่าทำอะไรกันภายในห่วงยางนั้นได้

                 ตอนนี้เขาและเธออยู่ในห่วงยางด้วยกัน ระดับน้ำอยู่ที่ระดับหน้าอก ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันแค่มิลเดียว เขาสอดมือลงไปใต้น้ำดึงเธอเข้ามากอด จากนั้นก็จับมือของเธอให้มากอดตนเองเช่นกัน

                 บูมค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าของอาร์ ให้ปากของตัวเองอยู่ในระดับเดียวกันกับปากของอาร์ เพื่อต้องการที่จะจูบกับอาร์
ริมฝีปากแตะริมฝีปากอาร์ได้ไม่ถึงสองวิ อาร์ตกใจจึงเบือนนหน้าที และ ปล่อยมือที่กอดเอวบูมอยู่ยกมาปิดปากตัวเองไว้ บูมมองหน้าทำสายตาดุเล็กน้อย จากนั้นก็ยกมือตัวเองมาจับมืออาร์ลงไปกอดเอวตัวเองอีก

                 “อาร์บูมขอนะ ไม่ต้องกลัวบูมขอแค่นี้จริงๆ” เขาขอร้องทำสายตาอ้อนวอน

                 “แต่อาร์...” อาร์ไม่พูดต่อทำสีหน้ากังวลออกมาแทน

                 “นะอาร์ บูมขอ” เธอพยักหน้าให้ จากนั้นบูมก็จูบริมฝีปากของเธอเบา ๆ ดื่มด่ำกับจูบรสหวานที่คบกันมาสองปียังไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งนี้มีโอกาสได้สัมผัสสักที จูบครั้งแรกมันช่างละมุน นุ่ม ไม่ตะกุกตะกักไหลลื่นได้ตลอดเวลา เหมือนคนที่ชำนาญไม่เหมือนคนพึ่งเคยทำครั้งแรกเลยสักนิด

                 มือที่กอดเอวของเธออยู่ใต้น้ำก็เลื่อนขึ้นมาตามลำตัว สอดเข้าไปใต้เสื้อผ้าเลื่อนขึ้นมาตรงหน้าอกของเธอ สองมือขย้ำลงบนเนินอกเบา ๆ เหมือนเกรงว่าคนตรงหน้าจะเจ็บ