ไม่มีใครรักหรือคิดไปเองรึป่าว?

เป็นลูกคนกลางแต่รู้สึกได้อะไรน้อยด้อยกว่าคนอื่น เราไมารู้ว่าเราคิดไปเองรึป่าว เราเป็นคนsusceptible อ่อนแอ ร้องไห้ว่ายมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อย แต่เราจะพยายามกลั้นน้ำตาต่อหน้าคนอื่น เราเคยคิดอยากร้องให้มันหมดๆจะได้ไม่ร้องอีก ทั้งๆที่รู้ว่ามันทำไม่ได้ เราถูกดุคนเดียว ในมุมของคนอื่นคือเราเถียงแม่แค่คนเดียว ส่วนพี่และน้องจะทำมึนไม่รับรู้แต่เขาแค่ไม่เถียงปล่อยให้แม่บ่นไปเลยไม่ทะเลาะกัน แต่เราไม่ยอม ในสิ่งที่แม่พูดเราไม่ผิด
เราไม่ใช่คนที่เก่งดีเด่นอะไร แต่เรายังรู้สึกว่าถ้าเขาไม่รักจะให้ของพาไปเที่ยวทำไม แต่ในอีกมุมคือถ้าเราไม่โวยวายเขาคงไม่ซื้อให้ เอาตรงๆคือ พ่อแม่ซื้อโทรศัพท์ให้พี่ 13,000บ. คอมให้น้อง17,000บ. น้องเป็นคนไม่เอาไหนชอบเล่นคอมพ่อบอกว่าเห็นน้องเล่นแบ้วมีความสุข ส่วนพี่เราเห็นเห็นด้วยที่จะได้โทรศัพท์ดีๆเพราะเขาต้องใช้มันจำเป็นแต่กลับเราโอเครอเราได้โทรศัพท์6,000บาท ออกเองด้วย3,000บาท เราโวยวายมากมาย อาจจะเป็นเพราะเรามีปัญหาด้านรูปลักษณ์หน้าตาร่วมด้วยทำให้เรารู้สึกด้อย แต่จริงๆหน้าตาเราก็น่ารักสวยแต่อาจจะเป็นเราชอบสังเกตตนเองบ่อยอยู่คนเดียวบ่อย ทำให้เราเห็นข้อบกพร่องของตัวเอง ต่อกน้าคนอื่นเราชมตัวเองสวยๆ มั่นใจในตัวเองมาก แต่จริงๆมันก็แค่กับเพื่อน กับคนอื่น หรือคนเดียวเราเป็นคนขี้อายมาก แล้วร้องให้ง่ายสุดๆ จนเราอยากจัดหันพ่อแม่ไม่แนะนำแต่เรารู้ว่าเราเป็นอะไร มีปัญหาอะไร แค่เขาไม่รู้ เพราะไม่ได้ใส่ใจเรามากนัก บอกเขาจนเขายอม เราจ่ายเงินเองเรื่อยๆถ้าเรามี แต่เราก็ยังมีความคิดว่าที่เขาให้เพราะเราโวยวายยยยรึป่าว