พอจะมีใครตอบได้มั้งคับ....เราสามารถระบายกับอะไรได้บ้างเนื่องครอบครัวหวังในตัวเราแต่เราไปไม่ได้เราท้อ

เรื่องเป็นงี้ครับ... เอ่อตอนนี้ผมก็15แล้ว คือผมเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียน ไม่เอาเรียนอะครับ ติด0 7 ตัวครับพอจะเข้าใจเนอะ แล้วคือมันเป็นการเยี่ยมบ้านออนไลน์ แล้วผมก็เตรียมใจแล้วว่ายังไงผมก็โดนสั่งสอนในการเรียน ข้ามไปตอนคุยกับครูเสร็จเลยละกัน...ผมเข้าใจนะด้วยความที่คนเป็นแม่ เขาดุเขาว่าก็เพราะขาดหวังกับเราผมอยากบอกแม่ว่าผมขอโทษที่ไม่ตั้งไม่ตั้งใจเรียนผมมันเป็นคนที่ไม่เอาเรียนมันไม่ดีหรอกในสายตาแม่ตอนนี้ เหนื่อยคับ.คำที่ผมบอกไปผมไม่ได้บอกแม่นะคับผมเก็บมานาน..ผมทำแม่ร้องไห้แล้วแม่ก็บอกว่า กว่าจะมาถึงวันนี้แม่เหนื่อยมาก ลำบาก แล้วต้องมาหาเงินเพื่อครอบครัวรู้ไหมมันเหนื่อยแค่ไหน....คำที่แม่พูดมามันทำให้ผมเจ็บทุกคำผมกลั้นน้ำตาไม่ไหว ผมผิดเองคับแม่ที่หัวผมมันไม่ดีผมมัน...พูดไม่ถูกคับมันค้างในหัว สมเพชตัวเองคับที่ทำให้แม่ร้องไห้เกรียดตัวเอง ผมเกือบจะเอามีดแทงตัวเองแต่ทำไม่ได้ผมไม่กล้าพอ...ตัดกลับมาที่แม่คุยกับครูคับ ตอนแรกก็คุยกับถามเรื่องอะไรพวกแม่ผมติดโควิดกักตัวอยุ่บ้านอ่า พอคุยเสร็จมาต่อที่เรื่องเรียนของผม ครูบอกว่า ผมไม่เรียนออนไลน์ไม่ส่งงานเลยสักชิ้น อันนี้ความจริงคับ.แล้วเขาก็มาบอดว่าผมอะติด0นะครับตั้งแต่ม.1จนตอนนี้ม.3ยังไม่แก้ หลังจากคุยเสร็จนั้นแหละคับ แม่ก้วางโทรศัพลงแล้วคุยกับผม โชคดีที่พ่อผมเป็นคนที่เข้าใจสังคมดี..เขาบอกว่าช่วงเวลานี้ถึงได้วุฐม.6หรือเรียนสูงๆนี่แหละครับ.มันไม่เห็นเป็นไรเลยขนาดคนที่เรียนสูงๆยังได้งานที่ไม่ตั้งเป้าหมายไว้เลย บ้างคนเรียนสูงจนจบยังไม่ได้ง่นดีๆเลย บางคนก็เรียนสูงมจนจบมาขายส้มตำมาจายหวย.__คิดว่ามันจริงไหมครับช่วยบอกผมที__.(ผมจะไม่บอกอะไรครูเสียหายนะ)...บอกได้แค่2คำคับ ท้อ+เหนื่อย