ภาคต่อของเรื่องเพื่อนเมื่อปีที่แล้วค่ะหลังจากนั้นมันเลิกกับแฟนมันแต่ก็ยังเลิกไม่ขาดค่ะยังเป็นคนคุยกันอยู่ตลอดก็ทำตัวเหมือนแฟนแต่ไม่ได้มีสถานะแฟน(มันพูดให้เราฟังแบบนี้นะคะ)ความจริงหลังจากที่เรารู้สึกว่าอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแค่รักมันในส่วนของเราในพื้นที่ของเราก็พอจนมันถึงจุดนึงที่เราแบบให้มันเป็นนัมเบอร์วันมาตลอดถึงเราจะมีแฟนมีคนคุยไปหลายคนแล้วเราก็ไม่ได้เลิกชอบมันหรอกค่ะเพราะอยู่ห้องเดียวกันมันคงเป็นไปได้ยาก เราก็บอกกับมันตรงๆเลยนะคะว่าแบบกูอยู่แบบนี้กูก็โอเคแล้วเรียกมึวว่าแฟนเรียกว่าที่รักได้แบบไม่อึดอัดใจอะไรจนบางทีเผลอเรียกมันต่อหน้าอาจารย์แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้กันว่าไม่ได้จริงจัง(ฟิลเวลาเรียกแบบหยอกๆ)ช่วงนั้นเข้าไปเกาะแกะมันได้แบบเกาะแขนเกาะไหล่เอาหัวซุกบ่อยๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนมันคงดันออกแล้วบอกว่าอย่าทำแบบนี้คนอื่นจะมองไม่ดีแต่เดี๋ยวนี้หลังจากที่เปิดใจคุยกับมันๆก็ไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นเลยทำแค่บนว่าจั๊กจี๋เฉยๆเดี๋ยวโดนชู้สาวบ้าง(โรงเรียนเราติดกล้องวงจรปิดทุกห้องมันเลยซุ่มเสี่ยง)เราก็เป็นแบบนี้กันไปสักพักนึงเหมือนกลับไปเป็นเหมือนปีที่แล้วที่เราเคยพิมพ์ไว้แต่ดีกว่าที่มันไม่อึดอัดเหมือนตอนนั้นแล้วมีอะไรก็คุยกันตลอดเหมือยเดิม ใจเราช่วงนั้นเหมือนรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องหวังแล้วอยู่แบบนี้มีมันในทุกๆวันเช้าเห็นมันเดินเข้าโรงเรียนกับคนคุย(แฟนเก่ามัน)เย็นเห็นมันออกไปหาอะไรกินด้วยกันคือแบบรู้สึกเฉยๆมากแบบว่าก็ปกติหนิเดี๋ยวขึ้นห้องไปหรือว่าคุยในแชทเราก็เรียกที่รักเหมือนเดิม ส่วนตัวเรารู้สึกว่าการอยู่แบบนี้ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นเข้าใจกันรู้ว่าตรงไหนเป็นที่ของตัวเองไม่ได้หวังว่ามันจะมาคบกับเราเพราะว่าแบบนี้มันดีที่สุดแล้วแหละมั้(ความจริงถ้ามันจะเลือกคบเราคงคบไปนานแล้วอย่าให้ความหวังตัวเองเลย555) จนล่าสุดมันเลิกคุยกับคนคุย(แฟนเก่า)ของมัน มันก็เหมือนเดิมอะค่ะเข้าสู่โหมดคุยกับเราเพื่อพักฟื้นเราก็เป็นคนที่ทำให้มันดีขึ้นเหมือนเดิมรับฟัง ทำให้มันขำ ติดเล่น ติดเรียกว่าที่รัก เวลามันส่งรูปว่าทำอะไรมาแล้วติดหน้ามันเราก็จะบอกว่าแฟน แล้วมันก็จะบอกว่าใคร เราก็จะตอบไง มันก็จะตอบกลับว่ากินข้าวเยอะๆ เราก็ไม่เข้าใจคำนี้ของมันเหมือนกันเป็นแบบนี้ตลอดวันไหนเราอยากให้มันบอกรักเราก็จะพูดว่าบอกรักกูดิ๊ื มันก็จะตอบกลับมาว่ากินข้าวเยอะๆ เราเป็นแบบนี้กับมาตลอดจนถึงทุกวันนี้เราก็ดูแลมันนะตอนมันเป็นโควิดเราก็เอาของไปฝากส่งให้ที่โรงพยาบาลสนามคุยกับมันตลอดทุกวันกลัวมันกักตัวแล้วจะเหงาจนมันหายเราก็ยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิมเหงาว่างหรืออยากคุยก็แค่โทรแค่ทักคอยโทรปลุกเราเข้าเรียนถามกินข้าวยังทำไรอยู่บอกฝันดีไล่ไปนอนพรุ่งนี้ตื่นเรียนคอยเล่าเรื่องในแต่ละวันเปิดกล้องออกกำลังกายเฝ้าทำงานทำการบ้านเป็นแบบนี้ในทุกๆวันเราก็ไม่ได้คาดหวังเพราะเราก็มีคนที่เราชอบคนที่เราคุยอยู่แต่เราก็ให้มันเป็นนัมเบอร์วัน เราโทรคุยกับมันอยู่เเล้วคนที่เราคุยโทรมาเราก็บอกมันตรงๆละวางสายมันไปคุยกับเขามันก็ไม่ได้ว่าอะไรเราก็ถามมันว่าเมื่อไหรมีแฟนมันก็ตอบไม่รีบอยู่งี้ดีและบอกแบบนี้ตลอดเราก็เลยคุยเป็นเพื่อนมันเรื่อยๆแซวมันแกล้งมันอย่างงี้ต่อไปแบบนี้ก็มีความสุขดีสบายใจดีแล้ว แต่ในใจลึกๆก็ถามตัวเองตลอดว่าโอเคดีแล้วใช่ไหมไม่หวังจริงหรอเวลาคนคุยโทรหาเราละติดสายมันตลอดดีแล้วหรอวะถามตัวเองทุกวันเป็นแบบนี้ตลอดแต่ก็ไม่เคยคิดจะทิ้งมัน