ก็ยังคงย่ำอยู่ที่เดิม ก็ยังคงไปต่อไม่ได้...

สวัสดีค่ะ เรื่องที่จะมาพูดวันนี้ก็เรื่องเดิมๆ อยากหาที่ระบายและอยากได้กำลังใจ  เหนื่อยค่ะ เหนื่อยมาก แต่ละวันผ่านไปช้าเหลือเกิน คราวก่อนพี่ๆที่ช่วยบริจาคอาหารให้ ส่งของกินของใช้มาให้ หนูขอบคุณมากค่ะ แต่จนมาถึงตอนนี้หลังจากครั้งนั้น ก็หลายเดือนแล้ว แต่ก็ยังแย่เหมือนเดิม อยู่ในพื้นที่สีแดงเข้ม เหมือนยืนอยู่กลางดงระเบิด หันไปทางไหนก็มีแต่คนติด ลงทะเบียนจองวัคซีนก็ไม่ได้ จะจ่ายเสียเงินก็ไม่มี จนคิดว่า ช่างมันเถอะถเาจะเป็นแล้วหนักจริงๆก็ตายไปเลย อยู่ไปตอนนี้ก็ทรมานเฟมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ตอนนี้สังคมมันแย่มาก มากพอที่คนๆนึงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่มีคนรับทำงาน แถวนี้มีแต่ไล่พนักงานออก โรงงานร้านค้าทุกอย่างเจ๊งเป็นแถว ล้มกันระนาวอย่างกับโดมิโน รายรับไม่มี รายจ่ายมีทุกวัน เปิดทัเงเพจวาดรูปขาย ทั้งเป็นตัวแทนขายแบบไม่สต๊อกของเอง เอาทุกอย่าง กำไร5บาท10บาทคือเงินเอาหมด เคยนั่งวาดรูป4วันเต็มเพราะรับงานแน่นความอยากได้เงิน สุดท้ายวูบเข้าโรงบาล รู้ตะวตลอดว่าพยายามสู้ทุกอย่าง แต่มันเกินกำลังไปเยอะมาก แล้วหมอก็ไม่ได้ไปหาขาดยาโรคซึมเศร้าจิตก็ยิ่งตก บางทีคิดนะว่า เอ้ยยย แค่ค่ารถไปหาหมอตามนัดกูยังไม่มีปัญญาไปหาหมอเลย ไม่มีปัญญาหาค่ารถเลย รู้สึกว่าอยู่ต่อไปก็ไม่รู้ต้องทรมานอีกแค่ไหน ดิ่งหลายรอบมากในสัปดาห์นี้ แต่พยายามดึงสติตัวเอง หยิกแขนเอาเล็บจิกตัวเองให้รู้ตัวจนแผลเต็มตัวไปหมด หลายๆคนอาจกำลังเป็นเหมือนกัน หรืออาจจะแย่กว่า แต่คนที่เจอปัญหาอยู่ตอนนี้คือเราเองไง ไม่ใช่คนอื่น...