คำถามจากเด็กอายุ 19

สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน  อยากได้คำเเนะนำกับเด็กมีปัญหาเยอะคนนี้หน่อยค่ะ
คือหนูเป็นเเค่เด็กอายุ 19 ปีค่ะ พอดีหนูมีคำถามที่คาใจอยู่น่ะค่ะ ต้องขอเล่าก่อนคือสภาพเเวดล้อมทางบ้านของหนูค่อนข้างจะไม่ดีเลยค่ะ มีทั้งนินทา ทั้งใส่ร้าย ทั้งกลั่นเเกล้งกันค่ะ เเถมญาติๆหนูเเต่ละคนก็เเบบเเหะๆก็อย่างนั้นเเหละค่ะ หนูเคยไปเรียนที่กรุงเทพเป็นโรงเรียนประจำค่ะ 2 ปีครี่ง ก็ออกจากโรงเรียนกลางคันเพราะว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยสู้คนเเละก็ไม่ค่อยตอบโต้เขาน่ะค่ะ ก็เลยมักจะโดนเเกล้งเเละโดนรุมประจำ ทั้งเอานํ้าราดหม้อหุงข้าวหนูให้มันไหม้น่ะค่ะ เเล้วก็เอาเตารีดของหนูไปบ่อนํ้าทิ้ง เเละก็เอาไดอารี่หนูที่อยู่ในตู้ไปอ่าน ทั้งงัดกระปุกเงินของหนู หนูทำทุกอย่างเลยค่ะ ทั้งเป็นคนกวาดห้อง ขัดห้องนํ้า ถูห้อง พอวันไหนหนูป่วยกวาดห้องไม่ได้รึทำอะไรไม่ได้ เขาก็จะเขียนกระดาษเเปะตรงตู้ของหนูค่ะ มันเป็นเเบบ กูทำคนเดียวเหนื่อยนะเว้ยไม่ช่วย ไรเลยถ้าสำออยขนาดนี้ก็ไปตายไป  เหมือนเรื่องเเต่งนะคะเเต่เป็นเรื่องจริงทุกอย่างเลยค่ะ เเละคนที่เขียนเรื่องนี้ก็เป็นรุ่นน้องด้วยค่ะ เเถมพวกเขาชอบพาเพื่อนมานอนห้องประจำ ประมาณ 5-6 คนค่ะค่าไฟมันก็เพิ่มเพราะทั้งชาร์จเเบต ทั้งเสียบหม้อไฟฟ้าตอนที่หนูไปเรียนที่กรุงเทพหนูอายุประมาณ ม.1 น่ะค่ะจน ม.2เทอม 2หนูออกค่ะ เพราะตอนที่หนูเรียนมาตลอด 2 ปีครึ่งน่ะค่ะหนูเครียดิมากๆจนเข้าโรงพยาบาลบ่อยน่ะค่ะ หนูทั้งไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอเพื่อน ไม่อยากเจอใครเลยค่ะ ร้องไห้เกือบทุกวัน เรื่องเเบบนี้ก็ไม่อยากเล่าให้ใครฟังเพราะถึงเล่าไปก็ไม่มีใครเข้าใจเลยโดยเฉพาะครอบครัวค่ะ เพราะเขาเอาเเต่มองว่าเเค่นี้เองหรอ ตอนเขาวัยรุ่นน่ะเจอมาเยอะกว่านี้อีก เเค่นี้ทำไมไม่อดทน ทำไมอ่อนเเอจัง ถ้าเลือกที่จะดรอปเรียนไม่อายเพื่อนหรอ  มันเก็บมาตลอดเลยค่ะจนมาถึงวันที่หนูสิ้นสุดทุกอย่างเลือกที่จะดรอปเรียนค่ะจำตอนนั้นได้ชัดเลยค่ะ ประมาณตี 2 ครึ่งค่ะหนูนอนไม่หลับรู้สึกเหมือนจะป่วยหน้ามืดมากค่ะ หนูชักในห้องในขณะที่รุ่นน้องในห้องหนูนอนไม่สนใจหนูกันค่ะ วันนั้นหนูโทรไปหาเเม่กับพ่อเเล้วก็พี่สาวค่ะ พ่อเเม่หนูบอกว่ากินยาเเล้วก็นอนไปสิเดี่ยวก็หายเเต่พี่สาวหนูค่ะ เขาโทรหาเพื่อนของเขาให้ไปดูอาการหนูในเวลานั้นค่ะ เพื่อนพี่ประมาณ 4-5 คนค่ะพากันหิ้วหนูออกจากหอตรงไปที่โรงพยาบาลเลยค่ะนอนโรงพยาบาลประมาณ 2 วันค่ะคนที่เฝ้าหนูมาตลอดคือพี่สาวของหนูค่ะเขาไม่ได้ไปเรียนที่มหาลัยเพื่อมาดูหนูค่ะ ทั้งที่พี่คนนี้เป็นลูกเลี้ยงติดพ่อนะคะ ไม่ใช่พี่สาวเเท้เเต่หนูรักเขามากเลย เเถมเขาเองเป็นคนฝากหนูกับรุ่นพี่เกือบทุกคนคอยส่งข่าวคอยดูหนูตลอด ตอนอยู่โรงพยาบาลพี่สาวเขาจับมือหนูเเน่น ถามหนูมาคำเดียวเลยค่ะ  ไหวไหม กลับบ้านกันนะน้อง  เขาพูดไปร้องไห้ไป หลังจากคำนั้นค่ะสิ่งที่หนูเก็บมาทั้งหมดมันออกมาหมดเลยค่ะร้องไห้จนอ้วกออกมาเลยค่ะ พี่เขากอดหนูเเน่นร้องไห้ไปด้วยจนหนูบอกเขาว่า หนูไม่ไหวพี่  หนูอยากกลับบ้าน  เเละเรื่องมันไม่ได้จบเเค่นั้นค่ะ

หลังจากที่หนูกลับมาอยู่บ้านค่ะ พี่หนูเขาคอยอยู่ข้างๆตลอดคอยให้คำปรึกษาคอยปกป้อง เพราะเเน่นอนค่ะหนูดรอปเรียนมาก็ต้องมีผู้ใหญ่คิดค่ะไปทำอะไรไม่ดีมาเเน่บ้าง กูบอกเเล้วลูกบ้านนี้ ทุกคน ลูกเเหง่ติดเเม่ว่ะ กูบอกเเล้วไปไหนไม่รอดหรอก ซึ่งเเน่นอนพ่อเเม่หนูเขาเเคร์คำพูดคนอื่นค่ะ เเต่หนูเหมือนโชคดีที่มีพี่สาวคอยซัพพอตตลอด เเต่ด้วยเรื่องต่างๆด้วยน่ะค่ะ เป็นคนที่สู้คนบ้าง เเต่หนูไม่ได้หาเรื่องใครก่อนอย่างนี้น่ะค่ะ เเบบหนูเป็นคนไม่สวยค่ะหนูหน้าเเพ้ง่ายใช่อะไรๆก็เเพ้มีสิวตลอดไม่เคยหน้าเนียนเลย ญาติๆที่เห็นหน้าหนูเเต่ะละคนก็จะเเบบ เห้ยยดูหน้าดิหนูทำไมสิวขึ่นขนาดนั้นดูดิสิวเต็มเลย  
จากที่หนูไม่ค่อยสวนคำพูดใครเเต่ถามทุกวันๆๆๆมันก็ต้องมีบ้างเเบบ เเล้วทำไมป้ามีรอยย่นเเล้วก็ตีนกาเยอะจังละคะ  เขาก็เเบบ ก็เเก่เเล้วอ่ะหนู หนูก็เเบบ ก็นั้นละค่ะหนูก็วัยรุ่นมีสิวมันก็คงเป็นเรื่อปกติใช่ไหมคะป้า  นั้นละค่ะเขาเอาไปบอกพ่อเเม่หนู พ่อเเม่หนูเขาบอกว่าก็ผู้ใหญ่เขาก็เเค่เเซวเล่นๆจะคิดไรเยอะเเยะ ใช่ค่ะไม่มีใครเข้าข้างหนูนอกจากพี่สาว พี่สาวหนูบอกน่าจะโดนตีนซักทีนะ เพราะเขามักจะมาทุกคำถามเลย อ้วนขึ่นป่ะเนี้ย ทำไมดำจังละ ทำไมสิวขึ่นละ ดูเเขนดิใหญ่มาก 5555เขาค่อนข้างจะขี้นิดหน่อยน่ะค่ะเเละด้วยความที่หนูมีสังคมรอบตัวเเบบนี้มาตลอดน่ะค่ะเลยอยากไปทำงานที่ไกลๆบ้านเลยน่ะค่ะเอาเเบบหนูเจอคนที่ไม่รู้จักเลยค่ะ เพราะหนูเองก็กลับมาเรียนเเถวบ้านจนจบม.3 เเละก็ตัดสินใจไปเรียนกรุงเทพเพื่อพิสูจน์ ตัวเองว่าจะไม่อ่อนเเออีกเเล้วน่ะค่ะถามว่าเจอคนเเบบเดิมไหม ก็ถ้าจะบอกว่าไม่มีก็น่าจะโกหกน่ะค่ะเจอเหมือนเดิมเลยค่ะเเต่หนูไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนที่ใครว่าอะไรก็ไม่ค่อยเถียง เงียบ ไม่สู้คน เเต่หนูตอนนี้ทำเพื่อตัวหนูเองอยู่ค่ะเเละเพื่อครอบครัวเเละพี่สาวหนูค่ะ ถึงเขาจะเป็นเบบนั้นหนูเองก็อยากจะหาเงินเเละเลี้ยงดูพวกเขาให้สบายได้ค่ะ หนูจะทำให้เขาดูค่ะว่าลูกคนนี้เเหละค่ะ คนที่อีญาติๆต่างบอกว่าไปไหนไม่รอดนี้เเหละค่ะ ลูกเเหง่ติดเเม่ ไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องบ้าง คนนี้เเหละค่ะจะหาเงินเลี้ยงดูพวกเขาให้ได้ จนตอนนี้หนูจบปวช.3เเล้วค่ะ หนูจะไปต่อมหาลัยรามคำเเหงค่ะ หนูก็พออ่านข้อมูลมาบ้างเเหละค่ะ ส่วนตัวคืออยากไปทำงานด้วนเรียนด้วยน่ะค่ะ เเละอีกอย่างเข้าง่ายเพราะหนูเองก็ยอมรับค่ะว่าไม่ได้เก่งเท่าไร เเต่ออกยากอันนี้หนูเองก็พอรู้มาบ้างค่ะเต่หนูเชื่อว่าถ้าขยันซักหน่อยก็น่าจะผ่านไปได้ค่ะ พี่สาวหนูเองก็เตือนว่าชีวิตมหาลัยอ่ะมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด หนูก็เก็บมาคิดค่ะ เพราะว่าชีวิตทุกวันนี้ของหนูมันก็ไม่ได้สวยหรูขนาดนั้นอยู่เเล้วทุกวันนี้อยากไปตรวจด้วยซํ้าว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว5555  

หนูเลยอยากจะถามพี่ๆที่ทั้งทำงานด้วย ทั้งเรียนด้วยค่ะหนูอยากได้คำเเนะนำน่ะค่ะว่าควรใช่ชีวิตยังไงดีค่ะเพราะปีหน้านี้เเล้วค่ะที่หนูตัดสินใจสมัค เอาจริงๆคือหนูเองก็อยากได้หอพักดีๆราคาถูกด้วยน่ะค่ะ  อยากได้ใกล้ๆมหาลัยน่ะค่ะ  ที่ทำงานไม่ได้อยากได้ไกลหอพักมากนักเเละอีกอย่างมันก็คงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น จะได้งานรึป่าวก็ยังไม่รู้ หนูประมาทเกินไปรึป่าวคะ  
หนูควรเเบ่งเวลาเเบบไหนดีคะ เพราะหนูไปเรียนคนเดียวว หนูอยากทำงานด้วยเรียนไปด้วยค่ะ ทำไงให้ไม่เป็นปัญหาในการใช่ชีวิตของหนูดีคะ
ทางครอบครัวหนูเองพ่อเเม่ไม่ค่อยสนับสนุนให้ไปด้วยถ้าพี่ได้อ่าน ปีหน้าหนูก็ไปสมัคมหาลัยรามเเล้ว
 ขอวอนพี่ๆนะคะ ไม่ว่าจะวัยไหน ช่วยให้คำเเนะนำน้องคนนี้ด้วยนะคะ 
ขอบคุณนะคะ