ความอัดอั้นตันใจกับบางความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ :(

สวัสดีเพื่อนๆพี่ในพันทิปทุกคนค่ะ วันนี้มีเรื่องกังวล สับสนมาเล่าให้ฟังค่ะ ก่อนอื่นต้องขอเล่าเรื่องย้อนไปเมื่อสามปีที่แล้วก่อนนะคะ สามปีที่แล้วเราแต่งงานกับชายคนนึง(คบกันมาเกือบ10ปีได้) พอแต่งแล้วอยู่ด้วยกันได้เกือบ5ปีต้องจบลงเพราะมือที่สาม ซึ่งเราเป็นคนเริ่มและผิดเองอันนี้ยอมรับจากใจจริง เราจึงเลือกเดินออกมาเองเพราะเรารู้ตัวว่าผิดและไม่อยากทำให้เขาเจ็บเพราะเราอีกต่อไป และหวังว่าเขาอาจจะเจอคนที่คู่ควรและเหมาะสมมากกว่าเรา ซึ่งตอนนั้นเขาก็ไม่อยากเลิกเพราะยังรักเรามาก เราก็รักและผูกพันธ์มากนะ เพราะรักมาถึงไม่อยากให้เขาเจ็บเพราะเราอีกต่อไป เพราะอยากให้เขาเจอคนที่ดีกว่า (ในใจตอนนั้นคือคิดแบบนี้จริงๆ) แต่เรารู้ตัวว่าถ้าอยู่ต่อไปวันนึงอาจจะกลับมาทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้อีก(เพราะที่ผ่านมาก็ทะเลาะกันบ่อย) เขาอาจจะเจ็บเพราะเราอีก ซึ่งเราไม่อยากกระทำผิดกับเขาอีกแล้วจึงขอเดินออกมาจากตรงนั้น (กู้ซื้อบ้านด้วยกันด้วยนะประเด็นใหญ่อะ) และไม่ใช่แค่ประเด็นมือที่สามนะ เราเริ่มสังเกตุตั้งแต่หมั่นกันจนแต่งงานกันเขาเริ่มไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ห่วงความรู้สึกเรา (ติดเกมแหละ) ก็เริ่มทะเลาะกันมาเพราะความไม่เข้าใจกัน ต่างคนต่างความคิด ไม่เคยมีความคิดเห็นที่ลงรอยกัน ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ความหวานเริ่มจืดจาง แทบไม่มีสีสันในชีวิตแต่งงาน ทุกวันมีแต่ความเหนื่อยล่าจากการทำงาน(เราทำงานคนละที่นะ) บทสนนาเริ่มน้อยลง โมเมนต์ต่างๆเริ่มหาายไป สืบเนื่องจากหลายๆสาเหตุทำให้เราเริ่มซึมจนเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า(ส่วนตัวเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนสนิท ที่จะสามารถเปิดใจคุยทุกเรื่องได้) และเรื่องราวมือที่สามก็บังเกิด เพราะเพื่อนร่วมงานคนนึงซึ่งนางชอบมาแซวเราบ่อยๆ อารมณ์แบบมาหยอดมาจีบแหละ และก็ปากต่อปากกันมาว่าเขาแอบชอบเรา (ซึ่งเขารู้ว่าเรามีแฟนแต่ไม่ร็ว่าเราแต่งงานแล้ว) อยู่มาวันนึงนางก็เข้ามาทักเราว่าทำไมช่วงนี้ดูซึมๆมีเรื่องอะไรหรือป่าว ซึ่งในใจตอนนั้นด้วยความที่ไม่เคยระบายกับใครและไม่เคยมีใครมาถามแบบนี้ ใจตอนนั้นคือชื้นขึ้นมามาก เราะก็บอกไป ทะเลาะกับแฟน หลังจากนั้นช่วงที่ไปทำงานนางก็เริ่มมาคุยกับเราบ่อย ชอบซื้อนั้นซื้อนี่มาให้กิน เวลาที่นางเข้ามาก็จะชอบยิ้มให้บวกกับคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใย ในตอนนั้นเราก็รู้ตัวนะว่ามันผิดนะแต่อีกใจคือโหยหาความรู้สึกนี้มาก เพราะหลังจากแต่งงานความรู้สึกแบบนี้แทบไม่เกิดขึ้น ไม่มีคำว่าเหนื่อยมั้ย อยากกินอะไรมั้ย วันหยุดไปเที่ยวไหนมั้ย ฯลฯ แม้กระทั่งคำว่าฝันดีก่อนนอนก็หายไป  พอเริ่มจากการคุยในเวลางานก็เริ่มเป็นคุยไลน์ ซึ่งเราก็ลบตอนแหละ (อ่านมาถึงตรงนี้ก็อยากจะบอกอีกเรื่องว่าเราก็ไม่ใช่คนดีอะไรนะเดี๋ยวจะว่าเอาดีเข้าตัวเองอีก) พอหลังๆก็เริ่มรู้สึกว่ามันมากเกินไปละ เลยตัดสินใจเลือกเพื่อให้จบทั้งๆที่เจ็บ เจ็บแต่จบอะ ต่อมาเราก็เริ่มคบกันกับคนใหม่มาเรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้(จนหมั่นกันแล้ว)เขาก็ดูแลเราดีเสมอมา เสมอต้นเสมอปลายมาต่อ (ซึ่งในใจก็แอบคิดว่าจะซ้ำรอยมั้ย) แล้วมาวันนี้เราโทรไปหาแฟนเก่า(ซึ่งไม่ได้ติดต่อกันเกือบ2ปีละตอนเลิกกันใหม่ๆยังมีโทรถามข่าวคราวกันบ้าง)โทรหาเพราะฝันถึงเขาแล้วในฝันคืออะไรไม่รู้รู้แค่ว่าเห็นหน้าเขา จนต้องสะคุ้งตื่นแล้วก็มานั่งคิดตามความฝันและถามตัวเองว่าทำไมถึงฝันถึงว่ะไม่เคยฝันถึง ไม่เคยคิดถึงเลยนะเรื่องบ้านที่กู้ด้วยกันซึ่งตั้งแต่เลิกกันมายังไม่ได้เคลียร์และจัดการให้เรียบร้อย ซึ่งเราโทรไปว่าเอาชื่อเราออกยัง(กู้ร่วมกัน) เราจะไปทำสินเชื่อซึ่งเรากลัวว่าจะไม่ผ่านเพราะทางธนาคารต้องเช็คประวัติอยู่แล้ว แล้วก็เลยได้คุยกันในรอบ2ปีกว่าๆ ก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันว่าเป็นไงมาไง สบายดีมั้ย พอเราถามว่าทำไมยังไม่เอาชื่อเราออก เขาบอกยังเอาออกไม่ได้เพราะเพิ่งไปทำเรื่องผ่อนผันโควิดซึ่งเราไม่รู้ว่าเกี่ยวกันมั้ยนะ และเขาก็บอกว่า อีกอย่างยังไม่พร้อม เราเลยถามว่ายังไม่พร้อมออะไร คำตอบที่ได้คือเขาบอกว่า ยังลืมเราไม่ได้และยังรอเราอยู่ พอได้ยินอยู่ๆน้ำตาก็คลอ จุกในใจ ตัวชาไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี แล้วเขาก็บอกเราว่าไม่รู้ทำไมทั้งที่รู้ว่าเธอมีคนใหม่แล้วหมั่นแล้วแต่เรายังลืมไม่ได้และยังรอเธออยู่ ที่ไม่อยากเอาชื่อเธออกจากบ้านก็เพราะสาเหตุนี้ละ เราได้ยินยิ่งตันไปใหญ่ ทำได้แค่เงียบ จนตั้งสติได้เลยพูดกลับไปว่า จนเวลาผ่านมาขนาดนี้แล้วนะหรอ(คือตอนนั้นคิดไรไม่ออกพูดได้แค่นี้จริงๆ) เขาก็ตอบกลับมาว่า ใช่เพราะรอเธอละ เราก็ทำได้แค่หัวเราะแห้งตอบกลับไป จากนั้นเขาก็คุยไปเรื่อย ว่ายังติดตามอยู่นะ รู้หมดว่าตอนนี้เราทำอะไร อยู่ยังไง ยังแอบส่องเฟสอยู่เรื่อยๆนะ พอคุยกันจบก็วงสายไป แต่หลังจากวางแล้วน่ะสิ เรากลับมานั่งคิด นั่งเศร้าอยู่คนเดียว น้ำตาก็คลอมาเป็นระยะ ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด คำว่ายังไม่ลืมเธอติดอยู่ข้างหู เราไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดีในตอนนี้ จากที่ไม่เคยคิดถึงดันกลับมาคิดถึงเพราะคำๆเดียว ไม่รู้ว่าจะวางตัวยังไงดี ไม่รู้ว่าถ้าได้คุยกันอีกเราควรพูดยังไง รู้สึกยังไง ตลอดเวลาที่ผ่านมาพยามไม่เคยนึกถึงเรื่องเก่าๆเพราะตัวเองเป็นคนตัดสินใจเดินออกมาเองต่อให้ในใจลึกๆมันยังจำอยู่ก็เถอะ พยามเป็นคนใหม่ พยามเริ่มเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่เสียดายเวลาที่ผ่านมา แต่พอมาวันนี้ได้ยินคำนี้ความรู้สึกเก่าๆดันกลับมาจุกและเจ็บที่ใจ กลับมานั่งเสียใจเหมือนวันที่จบ เราควรทำยังไงต่อดีตอนนี้รู้สึกทำตัวไม่ถูกเอาสะเลย ใครมีข้อคิด หรรืออยากเตือนสติก็แนะนำเราหน่อยนะ ทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็เพียงแค่ไม่รู้ว่าจะคุยและระบายกับใครดี อย่างที่บอกเราไม่มีเพื่อนสนิทเลย คงทำได้แค่มาระบายในพันทิปนี้แหล่ะ ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้ามาอ่านมั้ย แค่ได้พิมพ์ความในใจที่มันอัดอั้นออกมาอย่างน้อยคงช่วยให้เราสบายใจได้ขึ้นมาน่อยนึง แต่สำหรับใครที่เข้ามาอ่านก็ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะที่เข้ามารับฟังเรื่องราวของเราในวันนี้ ขอให้ทุกคนพบเจอความรักดีๆนะคะ