คือเรารู้สึกว่าเบื่อกับโลกนี้มากๆรู้สึกว่าอะไรๆก็ซ้ำๆวนไปมา เราเริ่มมองโลกในแง่ลบมากขึ้น(ออกแนวขวางโลกหน่อยๆ)และเราก็คิดว่าไหนๆก็ต้องตายทำไมต้องอยู่ใช้ชีวิตจำเจ แต่เราก็คิดว่าในอนาคตต้องมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างแหละจนอยู่มาเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยมากๆถึงแม้จะไม่ได้ทำอะไร เหนื่อยกับการใช้ชีวิตจนเริ่มทิ้งเรื่องการเรียนบวกกับช่วงโควิดเราก็ได้แต่นั่งหน้าคอมจนรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ 
     **ตอนแรกเราเริ่มร้องไห้เวลาอยู่คนเดียว แต่เราก็ใช้ชีวิตได้ยิ้มได้ปกติเวลาปกติ ช่วงที่เราร้องไห้ตอนแรกๆเราก็คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าวเราเลยไปปรึกษากับเพื่อนแต่ก็ไม่ได้คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าอะไรเราก็ปกติเวลาอยู่กับคนอื่นเราคงคิดมากไปเรา 
ตอนนี้เราเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเวลาอยู่คนเดียวนานติดต่อกันเป็น1-3ชม.เริ่มร้องไห้บ่อยมากขึ้น เราเริ่มทำร้ายตัวเองแต่ก็ล้มเหลว เราเริ่มร้องไห้อีกหลังจากนั้นและบอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำอีก แต่ก็มีความคิดนั้นตลอดเวลาที่ร้องไห้หรืออยู่คนเดียว เราร้องไห้แล้วเพื่อนมาเจอหลังจากนั้นเราก็เริ่มคิดมากว่าทุกคน(ปล.เราเคยร้องไห้เเละพูดคุยกับครอบครัวว่าเหนื่อยมากไม่อยากอยู่แล้วเขาก็เหมือนจะเข้าใจและมองเราแปลกไปช่วงหนึ่งจากนั้นพอเราเหนื่อยๆจนออกอาการทางสีหน้าเขาก็จะเเซวว่าอยากตายอีกแล้วหรออย่าฆ่าตัวตายนะแล้วก็ขำ)จะมองเราแปลกไป เราเลยเริ่มไปฝึกยิ้มทำตัวให้กลับมาสดใสซึ่งแน่นอนเราสดใสเฉพาะเวลาอยู่กับคนอื่น พอกลับเข้าห้องเราก็เริ่มคิดเรื่องแย่ๆและเริ่มร้องไห้แต่เราก็ยิ้มไปด้วยเราพยายามยิ้มตอนร้องไห้ มันก็ดูเหมือนจะมีความสุขดีและก็ไม่ ตอนนี้เราเป็นคนที่ร้องไห้ไปพยายามยิ้มไป พอเราเริ่มหยุดร้องไห้ก็เริ่มรู้สึกกลัวตัวเองมากๆที่เป็นแบบนี้  แต่ก็ไม่อยากคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าเพราะเราคิดว่าถ้าเราไปปรึกษาหมอแล้วหมอวินิฉัยว่าไม่ได้เป็น เราก็คงคิดว่าตัวเองเรียกร้องความสนใจหรอร้องทำไม ทำไมเป็นแบบนี้
ถ้าไปพบจิตแพทย์ต้องพาผู้ปกครองไปด้วยถ้าหมอบอกไม่ได้เป็นอะไรเราคงถูกมองว่าเรียกร้องความสนใจแน่ๆ 

ขอโทษที่มาบอกเรื่องแย่ๆแบบนี้นะคะ